Het verband tussen wespen en genade
Opgepast!
In dit jaargetij hebben wij regelmatig last van ongenode gasten. Ik doel nu niet op mensen maar kleine beesten met een zwart/geel streepjespak aan. Ze komen niet voor ons want zo leuk zijn we niet. Nee, ze komen voor wat voor ons staat in beker of bord. Zodra ze verschijnen verstijf ik van schrik. Ik ben namelijk een beetje bang voor wespen. Mijn man niet. Hij heft zijn hand al…
Dat kan hij beter niet doen. De beestjes laten zich namelijk niet zo makkelijk afschrikken. Eerder worden ze agressief wanneer je naar ze mept of blaast. Daarom blijf ik zo rustig mogelijk zitten en pas goed op bij het eten want zo’n gast wil ik niet in mijn mond krijgen. Ik gun ze tussendoor toch maar een hapje of slokje. Want al zijn ze niet uitgenodigd, gastvrijheid is een fijne deugd.
Vervelende mensen
Vanmorgen lag ik in bed over wespen na te denken en kwam de vergelijking met vervelende mensen in mij op. Ken je dat; van die gasten die je om je heen hun negatieve energie lopen rond te zoemen? Klagers zijn het, niks is goed. En wanneer ze met iemand een probleem hebben, ligt het altijd aan de ander. Nooit eens de hand in eigen boezem steken, heel irritant.
Terwijl ik zo over lastige mensen nadacht vroeg ik me af: wanneer was ik voor het laatst een wesp voor iemand anders? Een vraag die een echt vervelend mens niet stelt maar ik wil mezelf nu niet teveel op de borst slaan. Alleen omdat ik aan introspectie doe, maakt dat van mij nog geen makkelijk mens. Hooguit een eerlijke lastpak!
Behoefte onhandig vertaald
Goed, ik ben dus ook wel eens een wesp. Vooral wanneer; ik me niet gehoord voel, tegen muren aanloop of me rot voel. Dan ga ik lopen zoemen. In alle gevallen zou een fijne pakkerd me zeer welkom zijn maar mensen hebben in de regel geen zin om wespen te knuffelen. Het is een behoefte die op zo’n moment onhandig wordt vertaald. Mijn man weet zich dan geen raad met mij.
Hij gaat gelukkig niet meppen maar ik krijg wel de wind van voren en net als een wesp vind ik dat onplezierig. Ik zoem nog bozer en het kan tot steken komen. ‘Had me dan ook even een knuffel gegeven’, zeg ik achteraf. ‘Niet wanneer je zo doet’, antwoordt hij ad rem.
Zouden andere lastpakken niet ook gewoon wat liefde nodig hebben, vroeg ik me vanmorgen af. Ik denk dat het voor sommigen inderdaad zo werkt. Niet dat we ze in alles gelijk moeten gaan geven hoor en ‘arme jij’ moeten gaan roepen maar zou een beetje vriendelijkheid niet heel behulpzaam zijn? Is dat ook niet genade? Dat je een ander geeft wat hij eigenlijk niet verdient?
Ik ben benieuwd hoe u het ziet.
Ik heb de ervaring dat mensen zich nog afstandelijker gaan gedragen. Ze hebben zich volledig afgesloten voor elke vorm van liefde. Ze trekken zich liever terug dan nog verder naar je te luisteren.
Genade aan iemand betonen, ondanks hun voortdurende afwijzing, is best moeilijk. Toch weerhoud hun gedrag mij er niet van om vriendelijk te blijven.
Waarom? Ik kijk alleen maar achterom naar mijn eigen leven. Ik was best een moeilijk mens. Zeker tegen mijn ouders. Toch weerhield mijn gedrag, het mijn ouders er niet van, van mij te blijven houden.
Precies zo is God tegenover alle mensen. Niemand is goed, zei Jezus. Toch komt God tot Zijn doel met alle mensen, ook al zijn wij allen verwerpelijk.
Ik word niet ineens een goed mens omdat ik ga geloven. God ziet geen wesp, Hij ziet Jezus in mij. Zo doe ik mijn best om geen wespen te zien, maar schepselen van God.
Moeilijk Cas, dat niet doordringen tot verharde mensen. Heel mooi hoe je toch volhardt. Daarmee toon je Gods Vaderhart.
Mooi blog!
Vriendelijke groet,
Dank je Rob. Vriendelijk groet terug van mij.
Ik heb best wel ff op je blog moeten kauwen, wespen hebben juist liefde en aandacht nodig, leefruimte om gewoon te mogen zijn.
Ja, dat bedoel ik ook te zeggen Daniella.
Bijzonder deze les leert God me over wespen die ik niet heb gekozen in mijn leven maar waar ik toch mee verbonden ben door bloedband. Best een pittige les, maar zo leert Hij me te kijken zoals Hij kijkt, naar die ander zowel als naar mij. Iets om stil van te worden.
Ja, er zijn wespen waar je niet om heen kunt. En dan heb je echt Gods ogen nodig.
Heel mooi vergelijk, irritante of boze mensen als wespen zien. Ik denk dat er vele blog-volgers een glimlach op hun gezicht toveren als ze dit zonodig visualiseren. Ik wel! En loop dus rustig bij de ‘wesp ‘ weg…
Ja, bedankt.herkenbaar. Je bent een lief bijtje hoor. Geen wesp? Haha … deze blog vergeet ik niet gauw. Liefs.
Haha…een bij maakt blij. Bedankt voor je lieve reactie Aritha.
Mooie blog weer, Anne! Ik volg je vergelijking: mensen die zich naar of vervelend gedragen, en wespen. Alhoewel die laatste ook maar gewoon hun ding doen, en eigenlijk pas vervelend worden als ze zich bedreigd voelen. En dat is met mensen net zo… hoe angstiger een mens, hoe ‘asocialer’ hij/zij zich soms gaat gedragen (en dan doel ik hier bijvoorbeeld op angst voor het onbekende van een andere religie, een andere cultuur etc). En dan is het inderdaad de kunst het mooie mens daaronder te blijven zien, en juist te proberen de angst bij zo iemand weg te halen door zo iemand met open hart en open armen tegemoet te treden. Zo probeer ik dus in mijn leven de wespen onder de mensen behulpzaam te zijn. In mijn relatie ben ik soms net als jij 😉 Inmiddels weet mijn partner hoe hij snel en makkelijk kan voorkomen dat ik ga ‘steken’: door lief te zijn (en te blijven, en niet mee te gaan in mijn boosheid om niks) en mij een knuffel te geven. Dan smelt alle ‘steek-energie’ als sneeuw voor de zon 🙂
Volgens mij heb jij een lieve partner Anuscka. Niet meegaan in de emotie van de ander is iets wat wij nog moeten leren. Heel soms lukt het!
Klopt, Anne, ik heb een heel lieve partner! En jullie gaat het vast ook lukken – niet meegaan in de emotie van de ander <3
Herkenbaar, ik denk dat ik ook weleens een wesp ben.
Haha, wie niet Heleen? Dank voor je eerlijke reactie.