Ze staat met een mok in haar hand op het dek van een zeilschip. Ze heeft lieve ogen en een vrolijke lach. Dat is mijn eerste indruk van Margriet, die ik via de online community- en datingsite Funky Fish leer kennen. Zij zeilt en maakt reizen naar verre oorden. In mijn ogen een avontuurlijke vrouw. Vooral dat zeilen vind ik stoer. Ik acht mij er niet toe in staat en ik vrees dat het me ook te winderig is. Met name mijn nek houdt daar niet zo van.
Afgelopen weekend heb ik haar na zeker drie jaar mail- en andere vormen van schrijfcontact dan ontmoet. Dat het er ooit van zou komen verbaast me niet. Maar hoe ik bij haar ben beland, is iets dat ik destijds niet had kunnen dromen. We zijn naar haar woonplaats toe komen zeilen en zij komt ons tegemoet, in de haven waar het schip ligt. Nu ben ik degene die aan dek staat.
Bij mijn zeilvaardigheden moet u zich nog niet teveel voorstellen overigens. Dit is een wat groter zeilschip dat we hebben gehuurd met een paar andere luitjes. Ik trek me rot aan de lijnen maar er zijn wat extra handen nodig om het voorzeil te hijsen. Andere dingen kan ik wel of leer ik nu. Zo oefen ik me aan het roer in het houden van de koers en het trainen van zeebenen.
Het weer is onstuimig en vooral op de laatste dag geeft dat een minder goede siësta. Rusten tijdens de tocht betekent een heen en weer rollen in het bed. Ook staan of zitten is een uitdaging. Zelfs wanneer ik niks hoef te doen moet ik me zo vaak schrap zetten, dat de vergelijking met de sportschool in me opkomt. Dit zijn me nog eens balanceeroefeningen zeg!
Dat ik geen echte zeilkleding heb, is geen punt. Gelukkig voldoet mijn regenkleding ook, al zal een paar waterdichte schoenen voor de volgende keer wel zo handig zijn. Mijn regenjas is van zogenaamde ‘ademende’ stof waardoor ik niet als een gek zweet en heeft een fijne hoge sluiting bij de hals. Kortom; ik heb geen last van de wind. Op foto’s herken ik mezelf amper. Hoezo goed ingepakt?
Maar terug naar Margriet. Ze heeft me onbewust geholpen te kunnen uitkijken naar deze toer. Want ik zag er tegenop; de hele tijd Duits praten met de anderen. De enige zijn die nog niet echt kan zeilen en de enige pijn patiënt tussen de gezonderikken. Het werkt voor mij toch confronterend. Al is het maar het feit dat ik elke middag rust, waar de anderen doorgaan.
De ontmoeting maakt een groot verschil en is geslaagd. Ze laat ons een paar mooie plekken zien en gaat gezellig met ons mee uit eten. We praten Nederlands want het restaurant is sowieso te druk voor een groepsgesprek en mij wordt ook het moment onder ons gegund. Als ik ons zo samen voorstel, zie ik twee stoere vrouwen die zeilen en de wereld ontdekken. Vrouwen die ook een leuk contact konden opbouwen zonder elkaar te zien. En dat is misschien nog wel het meest bijzonder. Dat dat tegenwoordig zo kan.
Heeft u ook zulke fijne mensen mogen ontmoeten, via het internet?
Leuk! Al lijkt zeilen mij helemaal niks. Stoer dat je het toch doet. Bij mij is het omgedraaid, ik heb in Roemenië drie keer een Amerikaans echtpaar ontmoet en we onderhouden nu al vijf jaar regelmatig contact via internet. Ook sturen we binnenkort een pakket met producten uit ons land!
Ja, het kan ook andersom Natasja. Net zo goed bijzonder! Wat doe jij in het pakket?
Leuk hoor! Ook al kost het je moeite, je red het wel! Je doet echt leuke dingen. Je bent nooit te oud om te leren. Eerst auto rijden en nu Duits praten en zeilen!
Dank je Josien. Vind ik ook 🙂
Zo stoer Anne, je doet het toch maar!
Dank je Marja.
Zwart-op-wit een penvriendin.
Ingekleurd, opeens in vlees en bloed, levensecht, real-life.
“Gewoon” een echte vriendin.
🙂
Je blog ontroert me, jij dappere vrouw, die dit alles aangaat, ondanks of zal ik zeggen: met je beperking! Hoe je nieuwe overtuigingen aan het creëeren bent, sommigen misschien bevestigd worden…hoe je doorgaat en daarin bijzondere ontdekkingen doet en ontmoetingen aangaat… Trots op jou vriendin!
Dankjewel lieve Heleen. Ik vind het ook knap van mezelf…haha!
Beperking had beperkingen moet zijn…
Leuk !
Heerlijk genieten zo te lezen.
Mooi verhaal Anne. Ik heb ook zo iemand ontmoet op internet. Jij.
Ik sta echt van je te kijken dat je dat allemaal kan. Zelf heb ik liever een stampende motor onder mijn voeten. Ik ben niet graag afhankelijk van wind en stroming. Het dek mag best schommelen op de golven maar het moet wel stevig zijn en graag van metaal.
Knap van je hoor. Zeilen, ik zie het mij niet doen. Ik heb het ook nog nooit gedaan. Het is volgens mij heel zwaar. Respect hoor
Bedankt voor je lieve reactie Cas. Het genoegen van de ontmoeting is wederzijds. Dat jij en Ien de moeite namen helemaal hierheen te rijden, zal ik nooit vergeten. Wat de scheepvaart betreft, kan jij meepraten vanuit een andere hoek. Leuk is dat. Zeilen is pittig inderdaad. Maar het zware werk laat ik aan anderen over. Ik weet ook niet of ik daar ooit helemaal de kracht voor zal hebben, al ben ik wel gemotiveerd om toch maar weer wat arm-oefeningen op te pakken zodat ik ook een zeil omhoog krijg. Gelukkig is onze boot een stuk kleiner. Misschien krijg ik het daar nog voor elkaar.
Bedankt. Jouw blog geeft me iedere keer frisse moed. Ik ga niet onderzoeken hoe dat komt. Het is gewoon zo. Heel erg bedankt.
Dat is een mooi compliment Aritha. Dankjewel!
Jij bent echt wel stoer! En erg leuk dat je haar nu op deze bijzondere manier kon ontmoeten:)!
Ik heb wel dichters mogen ontmoeten bij een bijeenkomst.
Zo leuk.
Wat een mooi avontuur Anne.
Wat leuk Hilly, echt iets voor jou. Dank voor je reactie.