Het hart op de tong
We zitten in de tuin bij de Duitse C, die ik van de kerk ken. De tafel voor ons is vrolijk gedekt met een lopertje van wit kant. Later blijkt het van plastic te zijn maar dat is voor het oog niet te zien. ‘Beeldig’ zou mijn moeder hebben gezegd met betrekking tot het lopertje. Ik draag trouwens een bloesje dat van haar is geweest. Het is een lichtblauw bakkersruitje en heeft kleine geborduurde bloemen langs rand van de mouw. Ook al beeldig dus.
Links van mij zit de Nederlandse L. Zij is de buurvrouw van C. We zijn allemaal dames van een bepaalde leeftijd, al zie ik er minstens 10 jaar jonger uit volgens de charmante L. C heeft de ontmoeting georganiseerd omdat ze wel aanvoelde hoe fijn het voor mij zou zijn om eens een landgenote te ontmoeten, die ook met een Duitse man is getrouwd. Al is dat huwelijk 20 keer zo oud als het onze en spreekt L vloeiend Duits, waar ik nog naar woorden zoek.
Gastvrij
C is een warme gastvrouw, die ons verwent met zelfgebakken scones en jam. Daarnaast is er verse meloen en drinken we koffie. Ik ben me bewust dat dit de eerste keer is dat ik zo met een paar andere vrouwen genoeglijk zit te babbelen. Met Norbert heb ik een keer bij een echtpaar uit de kerk gegeten maar zoiets vriendinnen-achtigs is een nieuw fenomeen onder de Duitse zon.
Luisterend naar L valt me iets op. Iets grappigs dat ik herken. Het is een openhartigheid die ik onder Duitsers nog niet zo heb meegemaakt. Zou dit nu typisch Nederlands zijn, vraag ik me af. L heeft het hart op de tong op een heerlijke manier. Ze zegt dingen die ik tot nog toe alleen stiekem dacht. Stiekem omdat ik anders teveel van mezelf laat zien en ik weet nog niet bij wie dat kan hier. Ik zal het niet opschrijven want het is natuurlijk in vertrouwen verteld.
Generaliseren
Ik heb altijd een beetje moeite met het generaliseren van mensen uit land zus of zo. Dus om nu te zeggen dat Duitsers gereserveerd zijn lijkt me niet correct maar over het algemeen laten ze toch iets minder snel het achterste van hun tong zien. Hoewel ik me kan voorstellen dat het onder intieme vrienden anders gaat. Er is ook een verschil tussen mensen uit een club. Zowel bij de lieve kerkluitjes als de zeil-luitjes wordt er bijvoorbeeld gewoon ‘je’ en ‘jij’ gebruikt. Daarbuiten is het verstandig te ‘Siezen’ dwz Sie/U als aanspreekvorm. Hoewel dat wel wat afstandelijker overkomt.
Sinds ik hier woon ben ik het echter gaan waarderen want het is niet afstandelijk bedoeld. Het is beleefd en daar ben ik gevoelig voor. Van mijn moeder heb ik naast lieve bloesjes namelijk ook het beleefdheidsgen geërfd. Dat heeft mij dikwijls verhindert gewoon eens lekker assertief te zijn. Behalve in partnerrelaties; daar ben ik pittig. Maar onder vreemden kan ik zo vormelijk keurig doen dat ik zelf wel eens denk: ‘Nou Anne, dat hoeft nu ook weer niet’. Het zit erin gebakken lijkt het wel.
In die zin pas ik prima tussen de beleefdere Duitsers. Toch voelt het openhartige van L heel vertrouwd voor mij. Ken ik dit immers niet vanuit de omgang met mijn vriendinnen? Dat ook je geheime gedachten veilig zijn? Ik merk dat het aanstekelijk werkt. C vertelt ook iets persoonlijks nu. En ik? Durf ik me er al aan te wagen. Nee, ik wacht tot een volgende keer. Ik hoop dat we elkaar nog een keer kunnen treffen want dit is zo gezellig. Ik smeer nog een scone en luister beleefd.
Het hart op de tong, ze zeggen dat het een eigenschap van een Rotterdammer (ik dus) is, maar ieder vogeltje mag zingen zoals het gebekt is.
Leuk dat je zo’n gezellige tijd met deze dames hebt gehad, wie weet nog eens, ik hoop het voor je.
Dank je Danielle. Wie weet…
Mooi en blij voor je, hoop dat er gauw een tweede keer komt, het zou je goed doen je te kunnen openen, want dat is zo wie jij bent! Dikke knuffel dappere vriendin!
Goh, het begin van inburgering. Goed zeg!
Knuffel terug Heleen. En dank je Adriana!
Fijn voor je Anne, dat je zo’n gezellige middag hebt gehad. Je nieuwe kennissen- en (wellicht) vriendenkring breidt zich zo langzaam maar zeker uit. De ervaring die je beschrijft is voor mij zeer herkenbaar. Alhoewel de Denen alleen U tegen de koningin zeggen (en wat taalgebruik dus heel informeel lijken) vind ik inmiddels Denen in de omgang erg beleefd, en dat betekent dus bepaald niet het hart op de tong. Waardoor ze vaak ‘ja’ zeggen en maar dan eigenlijk ‘nee’ bedoelen maar dat niet durven zeggen, en uiteindelijk wel nee doen. Ik heb het daar als Nederlandse-met-het-hart-op-de-tong erg moeilijk mee, het komt onecht en uiteindelijk oneerlijk over. Ik zal er mee moeten leren leven, denk ik… En ik wens jou een fijne volgende vriendinnenmiddag toe, waarop jij ook iets (meer) van jezelf durft te laten zien!
Bedankt Anuscka. Ja, dat lijkt me heel lastig wat jij beschrijft. De Duitsers die ik tot nog toe ontmoet zijn zeer zuverlässig ofwel betrouwbaar.
Gezellig blog! Om van mee te genieten…
Wat fijn! Dit had je nodig!
Leuk Aritha. Ik ben wel benieuwd in welke zin?
Wat een gezellige middag.
Ik zie altijd wel verschil tussen landen en culturen hoor.
Ik heb 2 Duitse vriendinnen, al meer dan 17 jaar en al zijn ze totaal verschillend het zijn echt oesters. Ze vertellen wel maar ik moet er wel naar vragen en dan komen ze los.
Nederlanders zijn heel open.
Soms te open volgens andere culturen en dat shockeert weleens.
Ik kom uit de Franse cultuur en daar is alles ook heel beleefd en afwachtend.
Tuurlijk zijn er in alle culturen uitzonderingen hoor.
Als je dingen deelt met elkaar verdiept dat de band.
Ik kan niet tegen contacten die over het weer of de krant gaan zoals mijn schoonfamilie dat doet.
Zelf ben ik heel open en merk dat anderen mij dan ook dingen durven te vertellen.
Dat vind ik mooi.
Ja, zo werkt het wel. Openheid geeft openheid. Leuk dat jij Duitse vriendinnen hebt, die jij (als oesters) een beetje open peutert 🙂
En zo langzaamaan burger je in…
Inderdaad Marja, mag ook wel na een jaar…
Wat een gezellig blogje… Het leek of ik er even bij zat, maar ik kon net niet horen waar L het over had:)
Haha…Het net luistervinken hier. We praten alleen soms te zacht.
Klinkt gezellig, ben blij voor je:)!