Mijn man kan het dak op

In de kennismakingsperiode met mijn lief ging de televisie haast nooit aan. Ik herinner me genoeglijke avonden waarbij we op de bank hingen en muziek luisterden en praatten. Ik vond het heel interessant om zo bijna tv-loos te leven want ik ben een filmfan, al vergeet ik steevast de namen van regisseurs. Ik kan dan ook geen favoriet noemen. Maar denk maar aan het filmhuisgenre en de betere Hollywoodfilms.

Nu we getrouwd zijn kijk ik weer meer tv. Al was het maar omdat mijn man zijn eigen beeldscherm heeft: de laptop. Er moet gewerkt en ook in de avondlijke uren. Ik vermaak me weer met films maar het is niet als vroeger. Cate Blanchet heeft een rare stem terwijl ze Duits spreekt. Het is een dame die haar zinnen heeft ingesproken, voorzien van passende emotie maar dan nog. Ik mis het origineel want die  eigen stem met zweempje zwoel is toch niet te evenaren.

Handig kaartje

Nederland kunnen we hier niet ontvangen en dus laat ik de zogenaamde Smartcart van mijn vader heractiveren en op mijn naam zetten. Hiermee kan je via de satelliet dus wel naar de Nederlandse zenders kijken. Aanvankelijk gaat het via de schotel op het huis goed maar bij het minst geringe zuchtje wind of vlaagje regen wordt het scherm blauw en lees ik: geen verbinding…richt uw schotel goed uit… Mijn man kan het dak op maar na een paar mislukte pogingen gaan de maanden voorbij.

Ik zeg niks en kijk naar de Duitse zenders of ik kijk niet en dat is steeds vaker. Het genot van lezen wordt herontdekt. Wanneer de hittegolven over het land spoelen is mijn lief er klaar voor. Nu gaat het gebeuren! *Als een kat op een heet dak morrelt hij aan de schotel en spreekt met het thuisfront. Ofwel met mij door de huistelefoon. Ik zit voor het scherm en staar naar een rij vakjes dat met de ontvangst te maken heeft. Hoe meer er groen worden, hoe beter de schotel op de satelliet gericht staat.

Contact?

Door de telefoon moet ik melden hoe het ervoor staat. En niet voor 1 satelliet maar ook voor een tweede want voor Nederland hebben we een zogenaamde dubbele kop op de schotel. Ons gesprek hangt af van het gemorrel en gaat ongeveer zo: JA (vakjes worden groen) WEG (vakjes weer leeg) ja, weg, ja, weg, wordt het al beter? Nee het aantal vakjes blijft gelijk, het is weer weg, Wat zei je? Weheg! Dit gaat zo door tot een schele hoofdpijn bij mij en slecht humeur bij mijn man zijn ontstaan en hij weer naar beneden komt. Toch wil hij de volgende dag het nog een keer proberen. Tja, een doorzetter is hij zeker. En dat vind ik wel aantrekkelijk, al staar ik me opnieuw een barstende hoofdpijn.

Ik zeg: “Ik weet een leuk verjaarscadeau. Een nieuwe schotel!” Maar manlief weet het zeker. Het ligt niet aan de schotel. Hij bestelt een apparaatje waarmee je satellieten op kan sporen en klimt weer op het dak. De buren beginnen zich al zorgen te maken over zijn mentale toestand of over het oplopen van een zonnesteek en roepen naar boven om te vragen waar hij mee bezig is. Ik zend schietgebedjes op voor een veilige thuiskomst. S ’avonds beklaag ik me dat we elkaar zo weinig zien de laatste tijd.

Verjaarscadeau

Om een lang verhaal kort te maken; ik had toch gelijk. En dat is  leuk om te melden want ik krijg het zelden. Maar die nieuwe schotel staat nu op het dak. Een grote jongen van een meter doorsnee want dankzij het apparaatje ontdekte mijn man dat we inderdaad niet beide gewenste satellieten goed te pakken krijgen met de oude.

Voor mijn verjaardag heb ik geen wensen meer. Ik verheug me op de films en over het feit dat mijn man weer met beide benen op de grond staat.

Best fijn hoor dat dak

*Cat on a Hot Tin Roof is een Amerikaanse dramafilm uit 1958

Anne Stekhoven, 24 juli 2019. 22 reacties op Mijn man kan het dak op. Category: blogs.

About Anne Stekhoven

Sommigen kennen mij als Faith, blogster op Funky Fish.

View all posts by Anne Stekhoven