Catootje Chaootje
Waar was ik ook alweer?
‘Ik ga even naar de apotheek om de medicijnen op te halen’. Deze zin is gericht aan mijn man, die in de tuin onder de luifel zit. Ik open de deur van de schuur om mijn fiets te pakken maar hij is er niet. ‘Heb jij mijn fiets gezien?’ Nu komt hij erbij want hier klopt iets niet. ‘Ik heb hem niet buiten gezet’, zegt hij. Ik ben helemaal perplex. Ben ik nu -in ons saaie dorp- getuige van een misdaad? Is de fiets gestolen? Dat kan toch niet!
Ik pijnig mijn brein af. Wanneer heb ik de fiets voor het laatst gebruikt? O ja, toen ik naar de rijschool ging in verband met het theorie-examen. Ik werd door mijn leraar daar opgepikt en naar het Strassenverkehrsamt gereden. Mijn leraar bracht me daarna thuis. En ik was zo uitgelaten over het slagen dat ik verder nergens meer aan dacht. Dat betekent dat de fiets al een klein weekje bij de rijschool staat. Als ie daar nog staat…
Afgeleid
Mijn man rijdt me er met de auto heen en ja hoor, daar staat mijn stalen ros. Heel braaf te wachten. De fietstassen flapperen in de wind een: ‘waar bleef jij nou??’ Wat ben ik blij dat ik een saai dorp woon, waar je zo je fiets een week kan parkeren, zonder al te grote zorg. ‘Ik stond anders wel voor paal’ zegt de fiets nu. ‘Je bedoelt: aan een paal’ corrigeer ik hem. ‘We zijn nog naar de caravan geweest’ vervolg ik, alsof dat wat goed moet maken. Maar het zegt wel iets over mijn afgeleide staat van zijn.
Lachend om dit voorval herinner ik me een ander incident met de fiets in de hoofdrol. Nu ja, eigenlijk ging het toen om de fietssleutel. Ik was naar een filmavond in Arnhem en mijn lief was in mijn huis achter gebleven. In het filmhuis ontdekte ik een nieuw vakje in mijn rugzak. Het zat zo goed verstopt dat ik het niet eerder had ontdekt. Het leek me een geschikte plek voor die belangrijke fietssleutel.
Een held in actie
De film was een drama. Een tranen trekker pur sang. Ik was er zo van onder de indruk en daarna in gesprek met mijn vriendin dat ik een black out had met betrekking tot het vakje. Ik zocht mijn sleutel op de bekende plekken maar daar zat hij natuurlijk niet. Ik raakte lichtelijk in paniek want hoe kwam ik nu thuis?
Ik belde mijn lief, die ik stoorde in zijn werk. Hij moest de reservesleutel komen brengen en dat deed hij. Maar nog voor hij er goed en wel was ontdekte ik het vakje. Ik schaamde me rot toen mijn schat als held met sleutel kwam opdraven. ‘Ik heb hem al gevonden’ zei ik opgelaten. ‘Waar heb jij je hoofd?’ antwoordde hij lachend.
Anekdotes
Ik zou nog pagina’s kunnen vullen met soortgelijke anekdotes maar dan kom ik van schaamte niet meer bij en ik heb het al zo warm… Goed eentje nog, kort. Ik heb es met een moe hoofd een treinkaartje in de automaat laten zitten. Ik moest er de eerst volgende halte uit van de conducteur maar daar zat ik niet mee. Dat was namelijk ook het station waar ik zijn moest…
Misschien herkent u zichzelf in dit soort verhalen. Ik ben in ieder geval zeker dat u ook zo iemand kent. Ik heb meer van zulke dromerige vriendinnen. We horen bij een groep creatieve zielen met de verzamelnaam: Catootje Chaootje
Ik vind het wel gezellig om bij de club te horen..En wat een heerlijke blog XXX
Jij hoort erbij Lineke 🙂
Mijn vrouw gaat eens in de twee weken een oude dame bezoeken. Ze is al over de negentig.
Gisteren was het weer de bewuste bezoekdag. Gelukkig was het niet zo warm. Ien fietst trouw naar het tehuis waar Dinie woont, in Hendrik-Ido-Ambacht.
Half drie naar binnen en kwart voor vijf weer weg. Ze zoekt naar haar computer-display voor haar electrische fiets in haar tas.
Wat nou? Hij is weg. Maar dat kan toch niet?
Na heel haar tas leeggegooid te hebben komt ze tot de ontdekking dat ze de computer op haar fiets heeft laten zitten. Maar daar zit hij nu niet meer op,
Dat betekent maar één ding. Hij is gestolen. Nu moest ze met dat loodzware ding terug fietsen naar Zwijndrecht, want de ondersteuning werkte niet zonder die computer.
Ik heb al op internet gezocht naar een nieuwe, maar die kost 109 euro. Alternatief is Marktplaats. Een gevonden voor 25 euro. Hopelijk past hij en werkt hij.
Dat is in het kort mijn ‘verhaal’
Oh wat een toestand voor Ien! Daar sta je dan met je goede gedrag… Ik hoop dat de vervanger bevalt. Sterktegroet aan Ien.
Wel betaald maar niet ontvangen. Ik word zo verdrietig van zulke lieden. Nu moest Ien toch een nieuw display kopen. Kosten? 109 euro. Alleen omdat iemand niet van andermans spullen kon afblijven. Jammer hoor.
Gelukkig kent God deze persoon al lang. Hij alleen weet hoe Hij deze persoon moet aanpakken om met hem tot Zijn doel te komen.
Ook ik heb last van dit soort gebeurtenissen.
Maar ik leer er langzaam mee leven ….
Warme groet,
Is er ook een verzamelnaam voor mannen? Accepteren is al heel wat. Scheelt stress. Groetjes terug hoor!
Wat een ervaring…
Ik kan er ook wel wat van.
Leuk om je verhaal te lezen
Dank je Yvonne.
Zo herkenbaar dit. hahaha gelukkig ben ik niet de enige dus.
Haha…welkom bij de club Eve!
Heerlijke blog! En ja, ook hier wel herkenbaar hoor. Maar komt dit misschien ook nog een beetje door de narcose?
Beetje wel misschien hoor…
Leuk!
Ik wil zoveel mogelijk controle hebben over het leven en kan me dat soort chaos niet veroorloven maar dat is heel vermoeiend. Toch komt het wel voor hoor. Ben ik op zolder en wil ik niet vergeten om als ik benden kom de vaatwasser aan te zetten dus zet ik kruisje op mijn hand. Kom ik beneden weet ik niet meer waarvoor dat kruisje was. Of naar de zolder rennen om iets te pakken en ja als ik daar ben…..euh….
Ik vind dat ik best bij de club mag. 😉
Hihi, heel herkenbaar bij tijd en wijlen. Leuk stukje!
Dank je Natasja!
Van mij mag je er ook bij als je af en toe een Catootje bent 🙂
Soms heb je van die dingen…:)
Inderdaad Hilly… Bedankt voor je reactie.
Ik zeg nix …………. 😉
Heel verstandig Wim 😉
Ja, ik hoor er ook bij 🙂 Wat ben je toch een goeie schrijverd. Jij tovert een glimlach op heel veel gezichten.
Haha…dat is precies mijn bedoeling 🙂 Join the club!