Het zonnewendefeest
Een gedicht van mijn vader. De zonnewende is al geweest maar de zomerbeelden zijn zo passend nog. Evenals pa’s gedachten aan zijn eigen eindigheid want ik gedenk deze week zijn overlijden.
De tijd is weer gekomen:
te liggen op mijn buik.
De vogels kwinkeleren,
de bij zoemt in zijn struik
De zonneharp speelt zijn tonen
over het wolkendek;
de nevels zweven henen
tot in een wijd verstek.
Gedachten smelten samen
tot in een zalig niets:
tot stof ooit wederkeren,
ja dat lijkt me wel iets.
De walsdans der seizoenen
biedt allervriendelijkst aan:
blijf nog maar even liggen,
want straks is het gedaan.
Blijf nog maar even liggen, want straks is het gedaan.
Wat een heerlijke eenvoud Anne. Hier geniet ik van
Vanochtend las ik deze tekst:
Indien wij alleen voor dit leven onze hoop op Christus gebouwd hebben, zijn wij de beklagenswaardigste van alle mensen.
1 Korinthiërs 15:19 NBG51 Je vader verstond de kunst van leven
Zo is het Lineke. Bedankt voor het delen van de tekst.
Fijn Cas!
Wat een heerlijke ziel was jouw vader. Prachtig krachtig gedacht, in alle eenvoud. Heb fijne momenten in het gedenken van hem!
Dank je Anuscka.
Lieve Anne, veel sterkte deze week. Wat kan een jaar kort voelen en snel gaan… Dit gedicht, het perspectief zo veel verder dan het aardse! Prachtig geschreven. Wat mooi ook dat je dit deelt…
Dankjewel Petrina. Ja, een jaar is niks. Dat ervaar jij ook…
Wat een mooi gedicht, ontroerend.
Dankjewel!