Moeilijke voeten in goede handen

eenden voeten

Vind hier maar eens schoenen voor…

Volgens de reclame houden alle vrouwen van schoenen. Er is zelfs onderzoek gedaan naar hoeveel paar de gemiddelde vrouw in de kast heeft staan. Je gaat het niet geloven: 23 paar! ‘Je haren en je schoenen moeten goed zitten’ zei de hippe kapster na mijn bezoek aan haar salon. Ze raakte daarmee een gevoelige snaar. In mijn kast staan namelijk minder schoenen dan ik zou wensen. Simpelweg omdat ik op de meeste niet kan lopen.

Ik heb voeten zoals Katrien Duck. Dat zeg ik soms bij wijze van grap wanneer ik een schoenwinkel bezoek. Mijn voeten zijn door de hypermobiliteit dusdanig doorgezakt dat ik echt brede voeten heb. Ze zijn in de lengte juist nogal klein wanneer je bedenkt dat ik een lange vrouw ben. Ik leef op bescheiden voet is dan ook een ander grapje.

Ondanks de grapjes heb ik nooit zo kunnen lachen om mijn voeten. Al sinds mijn kindertijd bezorgden ze me de nodige tranen. Als meisje en jonge vrouw waren de schoenen voor mij eigenlijk belangrijker dan nu. Het uiterlijk dan hè. Ik werd al zo gepest vanwege mijn zogenaamde anders zijn. Dat ik dan ook nog eens op lelijke schoenen moest lopen droeg niet bepaald bij aan een prettige positie tussen mijn klasgenoten.

Op oma-schoenen naar school

Oma-schoenen noemde ik ze vroeger want in mijn jonge jaren had ik al steunzolen. Dat waren in die tijd ook monsterlijke dingen; hard en groot. Geen wonder dat je bijna niks kon vinden waar ze in pasten. De gang naar de betere winkel was ieder jaar een kleine ramp. De winkelier had echter geen medelijden met mij maar wel met mijn moeder…. Je zou toch zo’n meisje moeten opvoeden, dat niks mooi vindt en bijna loopt te huilen van frustratie omdat je niets leuks in de aanbieding hebt!

Maar tijden veranderen gelukkig. En zo belandde ik op zekere dag bij een hele goede podotherapeute. Ze heette mevrouw Pelgrom en was zowel vaardig als aardig. Mijn moeder was bij haar beland en nam mij alras mee. Bij mevrouw Pelgrom waren onze moeilijke voeten in goede handen. Ze maakte zolen die minder omvangrijk en hard waren dan hun voorgangers. De mode had inmiddels ook gezond schoenenland bereikt en ik kon makkelijker slagen dan voorheen. Al zijn het wel meestal wandelschoenen omdat ik daar het beste op kan lopen.

wandelschoen

Bijpassende outfit? Noodgedwongen casual.

Geliefd en gewaardeerd

Mevrouw Pelgrom werd echt geliefd binnen de familie. Want dankzij haar vaardigheid konden wij weer uit de voeten. Ze had zelfs een soort bijnaam bij ons. Zo kon mijn moeder vragen: wanneer moet je weer naar Pelgrommetje? Ze heette eigenlijk Annelies maar vanwege het zakelijke contact noemden we haar niet bij de voornaam. Doordat we er decennia lang over de vloer kwamen werd het contact allengs wel steeds persoonlijker. Zo wist ik dat ze met haar gezondheid tobte en ook zorg voor haar oudere moeder had gehad.

Mijn vader kwam op zijn oude dag ook bij haar om zijn voeten te laten verzorgen. In het herstelcentrum moest ik hem overhalen het een keer door een ander te laten doen. Het liefst had hij haar gebeld om daar langs te komen. Toen ik eind vorig jaar dan ook een vervangster aantrof moest ik zelf een drempel over. Want de trouw aan iemand die je goed behandelt zit net als de moeilijke voeten in de familie. De gezondheid van Annelies was er echter niet op vooruit gegaan. Dat vond ik heel naar om te horen.

En nu ligt daar dat nieuws over haar voortijdige overlijden. Ze heeft niet meer mogen genieten van mooie jaren van haar pensioen. Jaren die ik haar nog zo had gegund. En daarom lieve Annelies schrijf ik een blogje als eerbetoon aan jou, jouw inzet en hart voor je mensen. Wat zal je worden gemist. Allereerst door je familie en vrienden. Maar dan ook door ons; je cliënten.

, 29 april 2019. 26 reacties op Moeilijke voeten in goede handen. Category: blogs.

About Anne Stekhoven

Sommigen kennen mij als Faith, blogster op Funky Fish.

26 reacties

  1. Lineke schreef:

    Mooi mens mw. Pelgrom wel heel naar dat je zulke moeilijke voeten had en hebt.

  2. Rieke schreef:

    Hier nog een Katrien Duck. Wat baalde ik vroeger ook van die steunzoolschoenen. En ook nog eens grote voeten! Gelukkig zijn sneakers nu hip, daar heb ik er aardig wat van.
    Wat naar dat zo’n fijne vrouw overleden is.

  3. Hedwig schreef:

    Een prachtig eerbetoon Anne!

  4. Cas schreef:

    Zo’n vrouw zoek ik nog. De pijn in mijn voeten is soms niet te harden

  5. Heleen schreef:

    Wat lief, dit eerbetoon. Triest dat die vrouw niet van haar pensioen meer kon genieten.

    Herkenbaar verhaal. Ook ik had die harde, dikke steunzolen als kind. In saaie, bruine ‘Bunnies’. Jaren had ik geen steunzolen meer, uit frustratie en het ging redelijk met zooltjes met voetbed uit de winkel. Sinds een paar jaar draag ik nu steunzolen van een podotherapeut en ik ben er heel blij mee!

    • Suzanne schreef:

      Ik was als kind ook toen lid van de steunzolen “maffia”. In mijn pubertijd ze er een aantal jaren uitgemikt (tot groot verdriet van mijn moeder). Daar wilde je toen niet meer mee gezien worden en het paste niet meer in mijn leven. Wilde ook op collegeschoenen, hakjes en witte klompjes (in die periode heel modern) lopen. Maar verstand komt met de jaren zeggen en schrijven ze. Inderdaad, toen als 19/20 jarige ze maar weer laten aanmeten.

  6. Danielle Hoogendijk schreef:

    Wat een mooi eerbetoon aan een vrouw die zoveel mocht betekenen.

  7. Anne Stekhoven schreef:

    Iedereen bedankt voor de leuke reacties. Ik ben duidelijk niet de enige met moeilijke voeten en ik wens mijn lotgenoten dan een goede podotherapeut(e) en minder klachten toe.

  8. Anuscka schreef:

    Wat een mooi eerbetoon inderdaad aan een vrouw die zoveel voor jou en je ouders heeft betekend! En hier nog een lotgenote hoor. Ik had (heb?) spreidvoeten en droeg als kind ook van die stijve, piepende (dus iedereen kon het horen en wist het!) steunzolen in mijn Piedro schoenen. Verschrikkelijk vond ik het. Nu draag ik met veel plezier Dr. Martens… nooit gedacht dat ik die ‘soldatenkistjes’ nog eens echt zou gaan waarderen. Staat zelfs leuk onder een jurkje!

    • Suzanne schreef:

      Ik behoorde toen als kind ook heel lang tot “de club”, pubertijd niet, maar vanaf mijn 19/20e wel weer. Dus we zaten toen in hetzelfde schuitje. Piedro/Renata en Bunnies en daarin dan de (metalen)steunzolen volgens gipsafdruk. Inderdaad ze piepten, maar die rood/oranje plastic dingen piepten en kraakten meer.

  9. Aritha schreef:

    Aaaah, zo mooi geschreven.

  10. Suzanne schreef:

    Met echt veel piëteit geschreven en richt uit her hart. Mooi hoor..

    Anuscka, Heleen, Rieke en Anne,
    Jullie bovenstaande verhalen brengen wel weer een hoop jeugdsentiment, maar toendertijd ook wel jeugdtrauma’s naar boven. Moest toen zelf van de schoolarts naar de orthopeed (want ze hoorde mij lopen en ik had -al- knik-platvoeten). De orthopeed kwam tot dezelfde conclusie, “echte steunzoolvoetjes” en voor je het wist zat je al in de naastgelegen gipskamer bij de gelijktijdig zitting houdende assistente van de orthopedisch-instrumentenmaker. Daar werden dan de steunzooltjes op- en aangemeten en werden er gipsafdrukken van de voeten gemaakt. Teken het niet op uit jullie verhaal, maar kreeg toen zelf altijd van zulke rvs – metalen steunzooltjes (met z’n knikleertje). Het schoenadvies was inderdaad die stevige correctieschoenen van Renata, Bunnies of Piedro met los en uitneembaar voetbed (voetbedjes altijd goed bewaren voor het geval je geen steunzolen meer zou hoeven), waarvoor in de plaats dan de losse eigen steunzooltjes dienden te worden gelegd. Nu waren er in het begin wel meer vriendinnetjes met steunzooltjes, maar als je ouder werd en alleen nog steunzooltjes had ….. (heb ze wat verwenst!!). Ook moest ik toen half jaarlijks naar de “steunzolendokter” in het ziekenhuis en dan maar hopen dat die ging zeggen dat het niet meer hoefde. Utopie !!. “we zijn er nog niet”, was altijd het gehoorde antwoord. Voordat je van de teleurstelling was bekomen zat je vervolgens alweer met de voetjes in het gips voor nieuwe. Want de voeten groeiden wel maar die steunzolen (helaas voor mijn ouders) niet. Die “gipsvoetjes” waren toen wel reuze interessant, van dat kleffe warm/lauwe gips om de voetjes wat moest uitharden. Mijn moeder zei bij het aanmeten er altijd bij, smalle, smalle en nog eens smalle. Anders kreeg je van die brede lompe metalen dingen, welke niet in je kinderschoenen pasten (of je trapte die dure kinderschoenen binnen de kortste keren uit elkaar) en daarop weer smaller gemaakt moesten worden. Thans nog steeds super smalle voeten. Jullie dezelfde ervaringen met (metalen) steunzooltjes, de “steunzolendokter” en die gipsafdrukjes?

    • Anne Stekhoven schreef:

      Ha Suzanne, Bedankt voor je reacties. Ik had ze inderdaad van metaal maar ze werden niet mbt van gipsafdruk aangemeten. Het ging met afdrukken op een plaatje dat blauw doordrukte.

      • Suzanne schreef:

        Maar zo te lezen waren jullie een echt “steunzolengezin”? Bij ons ook hoor. Moeder, zus en ikzelf (beetje erfelijk dus). Altijd was er wel iemand onderweg naar de “steunzolendokter” of “steunzolenboer”. Hier hadden we altijd die metalen met z’n knikleertje en later ook wel die rood/oranje doorzichtige harde plastic dingen. Het voordeel van die metalen was dat ze konden worden opgeklopt als ze enigszins waren doorgezakt. Maar als kind had je daar weinig aan omdat je er toch binnen de kortste keren weer was uitgegroeid. “Blauwdrukken” noemden ze dat. Op een soort stempelkussen gaan staan met daartussen een stuk papier. Waarna ze met een soort houtje om je voet heen gingen. Maar vond je die metalen dan helemaal niets? Ze hadden toch ook wel iets, mits ze maar niet te breed waren.

        • Anne Stekhoven schreef:

          Ja, dat stempelkussen bedoel ik! Ik vond die metalen ook niet fijn omdat ze bij mij wel breed moesten blijven door de doorgezakte voorvoet. Dan bleven er weinig geschikte schoenen over.

          • Suzanne schreef:

            Neem aan dat jij toen ook die (kinder)correctieschoenen had van Piedro, Renata en Bunnies welke allemaal een los en uitneembaar voetbedje hadden waar dan de losse orthopedische steunzooltjes voor in de plaats kwamen. Jij toen altijd die metalen steunzooltjes gehad of maar een enkele keer c.q. anderen? Dat ze zo breed moesten zijn als je doorgezakte (voor)voeten is een non issue. Ze kunnen ze hoger maken met meer welving in voetholte en voorvoetsteun. Het doorzaken wordt dan opgelost en de voeten weer smaller. Bij het aanmeten zeiden we er hier altijd expliciet bij, smalle, smalle en nog een smalle !!
            Jij zeker ook smalle pootjes? Maar die metalen hadden toch ook wel iets. Waren wel goed en netjes qua stand, model en vorm. Bij enigszins doorgezakt werden ze opgeklopt en bij kapotte knikleertjes werden deze vervangen. Na een bepaalde periode heb je dan wel nieuwe nodig (soort metaalmoeheid) of je was er uitgegroeid. Liep jij toen ook bij een orthopeed e/o orthopedisch-instrumentenmaker? Zeker ook op doorverwijzing van de schoolarts?

          • Anne Stekhoven schreef:

            Ik weet de namen van de schoenmerken niet meer. Ik heb de herinnering niet zo helder als jij. Weet alleen nog dat het lompe dingen waren en de doorzakking niet zo kon worden opgeheven dat ik een normale breedtemaat kreeg. Nog steeds ben ik afhankelijk van speciale merken die ook bredere schoenen maken. Gelukkig zijn die in Duitsland beter te vinden dan in Nederland. Ik heb zowaar een paar wat vlottere schoenen al zal ik er niet direct een lange wandeling op gaan maken.

          • Suzanne schreef:

            Maar die metalen steunzooltjes alleen maar negatief of ook nog wel positieve ervaringen? Het voordeel van die metalen was dan toch wel dat ze konden worden opgeklopt als ze enigszins waren doorgezakt en dat ze redelijk lang goed bleven qua stand, vorm en model. Maar als kind had je daar weinig aan, omdat je er toch binnen de kortste keren weer was uitgegroeid. Bij het aanmeten zei mijn moeder altijd tegen de aanmeetster (en later ik zelf ook) “smalle, smalle en nog eens smalle”. Die (te) brede lompe dingen waren een ramp in leuke schoenen, want je trapte deze binnen de kortste keer uitelkaar.

          • Anne Stekhoven schreef:

            Ik weet het niet meer precies Suzanne. Later waren ze niet meer van metaal maar iets met een leren laagje bovenop en daaronder hard spul. Ik had nooit leuke schoenen tot er eindelijk ook speciale schoenen kwamen voor jongere mensen. Tot die tijd droeg ik veterschoenen voor dames met een kleine voet, waar je dan de zool uit kon lichten en die van jezelf erin kon leggen. Ik herinner een paar in ecru kleur. Echt lelijk. Natuurlijk ben ik wel blij dat ik dankzij de steunzolen kon lopen en toen later mijn tenen omklapten (de verkeerde kant op) er zoiets als ortheses bestaat. Hypermobiliteit is echt lastig…

  11. Cornelis1977 schreef:

    Toch maar slobkousen dan maar 😉 Ach gewoon crocs dragen en de middelvinger omhoog naar iedereen die moeilijk doet

    Cornelis

  12. Hélène schreef:

    Hoi Anne, wat leuk dat jullie ook in Bad Bertrich geweest zijn en wat leuk om je blog te ontdekken. Ik ga op mijn gemak lezen. fijne dag.

Geef een reactie

Je e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *