Een nieuwe lente
Een gedicht van vader Feico op zijn geboortedag
O, oerend bos,
haast moet ik huilen
en tranen plengen op ’t mos
als gij uw groen weer uit doet puilen.
Maar de *vermoeidheid wisselt boom
en wekt mij uit de bladerdroom
tot ’t ingaan van de lichaamsfase.
Alsdan vergeet ik mijn verdriet,
het hoeft voor mij zo nodig niet,
en keer ik weer, dan keer ik weer
en heb geheel geen hartzeer meer.
XXX
Wat een prachtig gedicht! Dank voor het delen.
Mooi!
Lieve Lineke, Coby en Marja, Dank voor de enthousiaste reacties:-)
Prachtig gedicht! Ontroerend!
Dankjewel Anuscka!
Ik vind het heel knap en mooi geschreven. Denk aan jou xxx
Dank je Aritha. Ik ook aan jou in jouw gemis.
Wat een prachtig gedicht.