Leed delen op social media?
Meeleven op facebook…
Op facebook las ik laatst een berichtje van iemand die veel last heeft van haar rug. Ze postte een verhaaltje over de collega van haar man, die haar zo lief sterkte had gewenst. Het raakte me want zelf heb ik zo vaak pijn maar ik zet hier zelden iets over op facebook. Ik heb het niet vaak over mijn aandoening omdat ik toch een beetje bang ben dat men mij als een zielenpoot gaat zien. Of aansteller, wat nog erger is.
Nadenkend over het fenomeen; je leed delen via social media, moet ik denken aan het commentaar dat ik vaak met betrekking tot facebook heb gehoord. Dat het maar een oppervlakkig gebeuren is en dat mensen er alleen hun vrolijke momenten posten. Als dat zo is, maak ik me er ook schuldig aan. Het is niet zo dat ik nooit iets verdrietigs post. Na het overlijden van mijn vader heb ik stil gestaan bij het herdenken van wie hij was door middel van foto’s en gedichten. Ik vond dat heel fijn.
Schroom
Maar als het gaat om iets dat niet minder wordt, zoals mijn pijn, voel ik een enorme schroom er aandacht aan te besteden. In mijn blogs benoem ik het wel maar ook hier probeer ik echt te doseren. Het lijkt me niet goed voor mezelf er telkens bij stil te staan en ik wil mijn lezers er al helemaal niet mee vervelen. En ik plaats liever een luchtig of juist diepzinnig verhaal over iets anders dan die stomme pijn. Gelukkig heb ik over heel wat meer dingen iets te vertellen.
En toch… Soms heb ik een enorme behoefte aan een stukje steun. Misschien nu meer dan ooit omdat ik mijn netwerk mis. De vriendinnen waar ik het mee durfde delen zijn niet meer in de buurt. Ik zou daarom ook zo graag een sterktewens ontvangen, juist omdat dit niet overgaat. Omdat ik al zo lang loop te tobben en bij alles wat ik onderneem mezelf keihard tegenkom. Zo ook bij onze mini-vakantie vorige week.
Schoonheid liegt niet
Ik postte wel de mooie foto’s maar geen verhaal dat ik vreselijk slecht sliep die dagen en me voortsleepte tijdens de wandelingen. Ik vroeg me af of ik wel eerlijk was met al die fijne fotomomenten. En toch zette ik dat er niet bij. Want schoonheid is schoonheid en in een mooi landschap ligt geen leugen. Bovendien: er zijn genoeg mensen die alleen maar zouden genieten en die slechte nachten en wat pijn ervoor over zouden hebben om te mogen zien wat ik zag.
Ik denk dat iedereen met chronische klachten dit wel herkent. Het is lastig maar het kan altijd erger. Dat kan ik schrijven omdat ik daar gisteren getuige van was. Zittend aan een ziekbed kwam die rauwe realiteit op me af. De schat vroeg hoe het met mij was. Dat ze daar nog ruimte voor had! Ik zei dat ik niet mocht klagen en meende het. Want ja, de wereld is mooi en het leven ook. Ondanks alle ellende die er ook is. Natuurlijk mag je daar bij stil staan en er aandacht aan besteden. Zolang dat je niet afhoudt om ook te genieten van al het goede dat God ons gegeven heeft.
Vraagt u steun via social media of ziet u het terug bij anderen? Ik ben benieuwd hoe u het fenomeen beschouwt.
mooi geschreven Anne,
Pijn is niet fijn maar geniet van je goede momenten.
Ik snap je twijfels, maar zoals jij schrijft over je moeilijke momenten is zeker geen klagen. Fijn dat jij ook de mooie dingen kunt blijven zien op dagen dat de pijn je belemmerd. Dat het leven niet alleen maar leuk is mag je ook delen. Al denk ik wel dat je blog beter geschikt voor is dan Facebook. Ik deel zelf al jaren niets meer, ook de mooie momenten niet meer.
@Maria: Wanneer het leven maar genoeg mooie momenten heeft. Niet alles hoeft meegedeeld. Maar digitale steun kan heel fijn zijn. Dat kan gelukkig ook elders dan op facebook. Dank voor je reactie. Dat doet me ook goed!
@Harry: Thanks! Jij weet er alles van. Sterkte met je lijf. Ik hoop echt dat ze een oplossing vinden voor die nare pijn…
Zo herkenbaar, mooie foto’s posten en dan horen ‘ goh ik dacht dat jij zo beroerd was. Hoe ik er gekomen ben, waarom ik er naartoe ging en hoe ik er vandaan ging ziet er maar één. Social media is toch een beetje schone schijn, of de bekrompenheid van de lezer?! Ondanks dat post ik ook wel eens leed. Da’s toch ook een onderdeel van het leven.
Ik vind dat jij daar een mooie balans in weet te vinden Marja. Je prachtige tekeningen werken daar ook aan mee. Je weet me steeds weer te verrassen. Wat het leed betreft ben ik heel blij dat er wel iemand naast je staat. Goud waard die Daan!
Meestal besteed ik weinig aandacht aan leed op sociale media. Ik vind dat zelf toch meer iets voor oppervlakkige zaken en wat minder voor persoonlijke dingen.
Daarbij krijg je ongetwijfeld altijd heel veel medeleven van mensen die je amper kent. Ik vind dat ook wat oppervlakkig. Dit is is echter toch een ‘ander’ verhaal 🙂
Daarom wens ik je van harte sterkte en hoop dat je je snel beter voelt.. en je vrienden komen je ook vast wel steunen.
Hi Paul, Wat leuk dat je hier reageert! Ja, facebook is heel geschikt voor een stuk gezelligheid. Ik kan wel lachen bij jouw berichten. Dank voor je medeleven hier. Afgelopen weekend kwamen hier inderdaad vrienden uit Nederland op bezoek en dat zal zeker vaker gebeuren 🙂 Ik zie ze natuurlijk nu minder vaak. Daarom ben ik wel blij met de mogelijkheden van de mail en media.
Soms zijn mijn reacties bij anderen iets persoonlijker.
Op mijn blog probeer ik vooral postitieve en optimistische verhalen te schrijven.
Ach, misschien ben ik wel een te gesloten iemand.
Vriendelijke groet,
Ik draai niet meer mee op sociale media en heb ook niet het idee dat ik er wat aan mis. In m’n blogs ben ik denk ik best wel open maar alleen als het over mezelf gaat, m’n kinderen / kleinkinderen houd ik er buiten.
Natuurlijk zou ik ook wel eens willen spuien als dingen je hoog zitten maar of sociale media dan de plaats is betwijfel ik. Je ziet toch maar gedeeltelijk en alles en iedereen heeft een (ongezoute) mening, daar heb ik moeite mee.
Wat ik van jou lees waardeer ik zeer, moeilijke dingen mogen zeker benoemd worden, maar inderdaad, kijk ook verder, geniet.
Mooi hoe je het verwoord Danielle. Ja, in blogs is het anders. We kunnen dan door openhartigheid veel delen, elkaar steunen en van elkaar leren. Ik vind het waardevol hoe je je weg met God beschrijft.
@Rob: Ik kan me een post van jou herinneren over gehoorapparaten. Dat vond ik heel persoonlijk en mooi om te lezen, hoe je daarmee omgaat. Ook je verhalen over de klas zijn leuk. Gesloten zou ik je niet willen noemen. Bewust wel! Vriendelijke groet terug.
Als mede-pijngenoot wil ik je troosten Anne. Gisteren heb ik mijn straatje gereinigd met de hogedruk-spuit. Hoe ik dat deed? Ik weet het eigenlijk zelf niet.
Vandaag wilde ik het af maken, maar het lukt me niet. De vermoeidheid en de pijn belet het mij.
Nu wil ik je troosten met een paar woorden uit de bijbel. God zal jou en mij nooit verzoeken boven hetgeen je dragen kunt.
Hij zal je met de verzoeking ook de uitkomst bieden. Geloof Hem maar. Hij kan het weten. Hij heeft je zelf gemaakt.
Door al mijn pijn heen, blijf ik Hem dankbaar. Soms valt het niet mee en bid ik om bevrijding. Van de pijn bevrijdt Hij mij niet, maar Hij geeft mij wel de kracht om het opnieuw te dragen.
Dat bid ik ook jou toe. Ik bid voor Anne omdat ik weet wat pijn is. Ik bid voor je geliefde zuster omdat ik mede jouw pijn voel.
Ik weet dat God mijn gebed verhoort. Hij heeft een prachtig plan met alle mensen. Bidden helpt daarbij.
God zegen je geliefde zuster
Dankjewel Cas. Je kunt nog veel met je wil, denk ik jouw verhaal zo lezend. Maar de volgende dag voel je pas dat het teveel was. Dan is het pas op de plaats zoals dat heet. Ik ben weer naar mijn geboortestad geweest en vreselijk druk met dingen regelen rond het huis van pa, graf verzorgd en zieke vriendin bezocht. Dan nog even terug naar Duitsland met de trein. ‘Gekkenwerk’ zucht mijn lijf. Ik wil het allemaal kunnen…Ik zal ook voor jou bidden en mail je binnenkort. Gods zegen voor jou en Ien.
Weet je wat ik zo knap van jou vind? Dat jij je in Duitsland hebt gevestigd. Dat je dat kan Anne?
Nu ben je ineens “dieser Ausländer” ik vraag mijzelf af of ik daartoe in staat ben. Maar ja, met de Heer spring je over een berg, denk ik maar.
God is bij je en bij je man en in je huis en in je omgeving. Hij is er altijd. Dat is iets wat ik elke dag diep tot mij door moet laten dringen. Daarna weet ik dat ik in Zijn Geest verder kan. Heerlijke gedachten zijn dat.
God zegen je Anne
Nou Cas, dat vind ik ook knap van mezelf…haha… Er zit veel in de tekst van over de berg springen. Met Gods hulp kon zelfs een angsthaas als ik emigreren. Misschien ben ik ook wel minder bang dan ik dacht? Ik heb me geleid gevoeld maar begrijpen doe ik het niet.
wat een mooie bemoediging CAS
Leed delen op facebook..Soms wel ligt aan het onderwerp. En soms moet ik stoom afblazen en deel ik het om als de stoom weg is het weer te verwijderen. Leed moeten delen op Facebook troost te ontvangen klinkt zo eenzaam vind ik. Wat ik mag leren is mijn hart bij Vader uit te storten en dat helpt echt.
Mooi Lineke. Dat leer ik ook. Of het eenzaam is via facebook weet ik niet. Hangt toch erg van de reactie af. Ik heb ook echte vrienden daar. En lieverds die ik mag leren kennen via het medium.
Zo herkenbaar dit. Op fb houd ik het maar gewoon bij af en toe een leuk berichtje delen denk ik, op m’n blog probeer ik de laatste tijd wel iets meer open te worden door af en toe (in een kort zinnetje hier en daar) iets meer van m’n pijn te laten ‘zien’. Lastig soms nog wel. Work in progress;)! Uiteindelijk besef ik mij altijd redelijk goed dat op een blog of op fb slechts maar kleine beetjes van iemand of zijn of haar leven worden gedeeld. In real life krijgen we vaak een veel beter beeld van mensen maar zelfs dan mist nog wel eens/vaak het volledige plaatje… Niet oordelen is dan ook een belangrijke opdracht voor iedereen;).
Ja, in je blog zie ik dat Miriam. En ik vind dat goed van jou. Je mag best steun vragen want het is een eenzame weg. Gelukkig heeft God een goede man aan je zijde geplaatst. En bovenal: Hij is er altijd. Ik blijf bidden voor jou. Dat er toch meer verlichting van je klachten bereikt mag worden. Dikke knuff!
Het mooie aan jouw schrijven vind ik je beschouwelijke openheid. Natuurlijk heb jij ook steun van mensen nodig, en dan vind ik het mooi en verfijnd hoe je naar je punt reist en ons hierin meeneemt.Het zou me niet verbazen als jij tot uiting van je ware weg komt in de ruimte van een roman. De plek waar je nu woont kon hiervoor wel eens bij uitstek geschikt zijn – de stilte, de rust, de bezinning, het samenzijn, de afstand tot…
Je bent een bijzondere vrouw Anne, een vrouw met bijzondere gaven.
Je geeft mij het gevoel dat jij je pijn gebruikt als leerweg, waarbij je niet zozeer het lijden, maar de uitkomst hiervan met ons deelt. Dat is innerlijke kracht, misschien door god gegeven.
Je bent een dappere lieverd. Kom hier, dan geef ik je een warme knuffel en een aai over je bol.
Ahh, dankjewel schat! Ook digitale knuffels zijn fijn. Ik zeg vaak: “ik doe maar wat”. Schrijfsels zoals dit gaan intuïtief dus ik ben me niet heel bewust van hoe een ander dit leest of wat de leerweg precies is. Het zou maar zo eens waar kunnen zijn, hoe jij het aanschouwt 🙂
Schrijf maar gewoon wat je kwijt wilt, blijf gewoon echt, als pijn je leven binnenkomt en blijft heb je behoefte aan steun. Iemand die je opbeurt en moed inspreekt. Lieve Anne, veel sterkte en huil gewoon lekker uit, het kan zo opluchten. Paulus had ook een doorn in het vlees waar hij graag van verlost wilde worden en toch gebeurde dat niet. Jezus zelf vroeg ook of de beker Hem voorbij mocht gaan en toch gebeurde dat niet. Pijn in je leven kan zo’n doorn zijn. Paulus wist er alles van. Jezus ook. Hij is met je alle dagen, ook in je pijn. Dat Hij jou tot hulp en sterkte mag zijn. Liefs!
Lief…dankjewel Coby.