Les enfants du paradis
Anna en Margje
Als schrijfster van verhalen heb je voorstellingsvermogen nodig, ofwel fantasie. Het woord raakt aan fantastisch en dat is precies hoe ik erover denk. Ik vind fantasie fantastisch! Wanneer het een ingrediënt was dat je op brood kon smeren zou ik mijn boterhammen er duimendik mee beleggen. Die duim schijnt er trouwens wat mee te maken te hebben. Als je het gezegde mag geloven zijn er mensen die er zo verhalen uit kunnen zuigen. Erg knap vind ik dat.
Als klein meisje had ik maar een kleine duim maar evengoed beschikte ik over een grote voorraad fantasie en ik meen dat die nog steeds niet uitgeput is. Alleen heb ik een andere toegangspoort moeten vinden om eruit te putten. De poort van de kindertijd is het spel. Voor mij waren het vooral mijn poppen die mij toegang boden tot een wereld waarin van alles mogelijk was.
Poppenmoeder
Wanneer een volwassene mij vroeg wat ik later wilde worden was het antwoord steevast: moeder. Hoewel juf me ook leuk leek. Daarom had ik een poppenschooltje. Ik schreef op een bord en liet de poppen gebruik maken van mijn eigen oude schriften. Ik had natuurlijk één lieveling. Ze is vernoemd naar de oma die haar aan mij schonk: Margje. De dag dat het me niet meer lukte met haar of haar vriendinnen te spelen was een dag van rouw. Mijn kindertijd was voorbij gevlogen en zo ook het kinderspel. De wereld van volwassenheid was nog niet echt bereikt en ik vond haar niet aantrekkelijk. Maar er was geen ontkomen aan.
Johanna
Les enfants des Paradis
Jarenlang zaten de poppen bij mijn vader op de kast. Daar had hij ze niet heen gejaagd want poppen laten zich door geen mens opjagen. Nee, ze zaten daar hoog en droog met een briefje op de deur onder zich. Een A4 waar pa iets voor hen had opgeschreven: Les enfants du Paradis (kinderen van het paradijs) stond er. Aandoenlijk vond ik dat. Na zijn dood deed ik de poppen in een grote doos en haalde voorzichtig hun eretitel van de kast.
Ik had al een andere kast in gedachten. Het briefje hangt al klaar voor hun komst. Maar om ze nu neer te zetten in die oude kleren? Gezien hun eigen vergeelde status zou een frisse outfit veel uitmaken. En als ik ze dan toch neerzet, dan liever in wat leuks. Ik wist al direct aan wie het kon vragen. Niet een poppenmoeder maar een schoonmoeder. Haar noem ik Mutti en ze is heel handvaardig.
Een ontevreden paspop
Ik gaf haar Johanna mee als paspop en het duurde niet lang of Mutti schreef vanuit Johanna een mailtje. Johanna schreef dat ze schoon genoeg had van het al het aan- en uitkleden en wanneer kwam ik haar nu eens halen? Ik vond het geestig en schreef aan Johanna terug dat ze wel eens wat dankbaarder mocht zijn met haar nieuwe garderobe. Met natuurlijk een lieve groet aan Mutti
Ik roep altijd dat ik overal over bloggen kan maar dit heb ik toch met enige schroom geschreven want wie interesseert het nu, die oude poppen van mij? En toch plaats ik dit, ook voor Mutti want is het niet knap? Op de foto’s zie je wat ze zoal gemaakt heeft. Laat maar een complimentje in het Duits voor haar achter. Vindt ze vast leuk.
Ik vind het grappig om te lezen en eerlijk gezegd benijd ik je een beetje, ik heb vrij weinig fantasie, ik ben het denk ik al jong kwijt geraakt. Ik ben al jong erg serieus geworden met een groot verantwoordelijkheidsgevoel.
Wat een lieve schoonmoeder heb je, geniet van je poppen en hun mooie outfits en de mooie herinneringen.
Mensen zijn gewoon verschillend en dat is goed. Ik herken het serieuze kind. Dat mijn moeder zo ziek was trok ik me namelijk erg aan. En altijd eruit liggen op school was ook niet fijn. Voor mij was het spel een manier om ermee om te gaan. Een eigen wereld waar ik me veilig voelde. Verhalen verzinnen is ook nu nog van wezenlijk belang. Ik kan er veel mee uit drukken. En leuk als mensen reageren 🙂
Grossartige arbeit!
Danke schön Marja!
O wat leuk! Ik vind het een geweldige blog. jammer genoeg heb ik mijn poppen weg gedaan. Ik was er ook helemaal niet lief voor. Lesgeven deed ik niet. Ik klom in bomen en zette ze op de hoogste takken neer. En dan genieten van het mooie gezicht dat mijn poppen in de boom zaten. heen en weer wiegen op de wind. Ze heetten: Annemieke, Josje en Nicky.
Mutti,das haben Sie so schön gemacht! Jetzt sieht die Puppe wieder modern aus. Haben Sie selbst auch Puppen aus Ihrer Kindheit? ( o nee, mijn Duits is niet goed)
Jouw Duits is prima Aritha. Jouw poppen beleefden toch wel mooie avonturen zo te lezen hoor 🙂
Vertaald met “Google translate”
Liebe Puppenmutter, was für schöne Kleider hast du gemacht. Wirklich schön.
Sorry hoor Anne, mijn schrijfduits is niet zo goed.
Weet je Anne, ik verzon vroeger voor mijn kinderen ook verhaaltjes. Voor ze gingen slapen verzon ik een verhaal over Husseflussie’s. Dat waren een soort van kaboutertjes die zich overal konden vertonen aan de mensen. Ze hadden blauwe mutsen op. Nee geen Smurfen. Daar hadden ze niets mee. Husseflussen en smurfen konden niet goed met elkaar overweg.
Je snapt wel dat mijn kinderen bleven vragen over van alles en nog wat, wat dan bij mij weer voor zeer interessante antwoorden zorgden.
Wat leuk dat je zelf verhalen verzon Cas. Kan me voorstellen dat je kinderen hiervan genoten.
Super leuk om te lezen juist Anne! Ik genoot ook zo van mijn poppen, jammer genoeg heb ik er geen foto’s van. Wat een mooie kleertjes, echt knap als je dat kunt maken! Geniet maar van je fantasie hoor, wij genieten wel mee. Heerlijk juist als je over alles zomaar een verhaal kunt schrijven!
Dankjewel Anja!
Wat een leuk poppenverhaal, en wat zien ze er weer mooi uit:)!
Dankjewel Miriam.
Die puppenkleider sind wönderschön!!
Gruss von ein andere puppenmutti.