Isolement
Het dorp waar wij wonen ligt tussen snelwegen ingeklemd. Wanneer de Oostenwind waait hoor je het geraas van de auto´s nabij. Een stroom van geluid, dat de stilte doorbreekt. Het is wel symbolisch voor hoe ik mijn situatie beleef. Daarbuiten raast het leven verder, maar ik doe amper nog mee. Ik ben een vreemdeling in dit dorp. Een vreemdeling zonder vrienden. Nieuwe contacten opbouwen gaat niet snel. Nu vind ik de mensen hier ook niet zo toegankelijk.
Het is erg wennen voor mij om zonder mijn vrienden te leven. Ik heb ze namelijk 32 jaar om mij heen gehad. Zij waren als familie voor mij. Mijn familie op loop- of fietsafstand. Even een bakkie doen was letterlijk snel geregeld. Samen leuke dingen ondernemen ook. Ik woon nu twee uur rijden met de auto bij hen vandaan. Dat klinkt niet als een enorme afstand maar voor Nederlandse begrippen is dat al ´ver´. En elkaar bellen of Appen vind ik echt niet hetzelfde. Al ben ik heel dankbaar dat we deze mogelijkheid tot contact hebben.
Mensen scannen
Maar goed, ik wil graag live contact. En in het begin ´scande´ ik daarom ieder die ik ontmoette vanuit die behoefte aan vriendschap. Zo was er dat ene echtpaar in de kerk. Tijdens het koffie drinken merkte ik dat we heel verschillend zijn en in een andere levensfase zitten. Dat geeft natuurlijk niet. Maar voor een vriendschap zijn wat overeenkomsten gewoon handig. Mijn plan om haar uit te nodigen is in de koelkast beland. Ook andere pogingen leverden niks op.
Het gevolg was een heftige confrontatie met een nieuw begrip in mijn leven: Isolement. Volgens van Dale betekent het; afzondering, het afgezonderd zijn, het alleen staan. Het laatste klopt natuurlijk niet want ik heb wel een man. En hij is de reden dat ik hier ben beland. Dat er ook uitdagingen aan het hele avontuur zouden zitten wist ik van te voren. Maar hoe moeilijk iets is, merk je pas wanneer je er middenin zit. Ik stelde me mijn huis in Arnhem voor en bedacht me hoeveel mensen ik daar om me heen had gehad. Waar was ik toch aan begonnen?
Het dal van Achor
Na heel wat gepieker en innerlijke strijd kwam het in me op dat mijn situatie positief kan uitwerken in een andere relatie dan die van mens tot mens. Want biedt mij dit immers niet de gelegenheid te investeren in het contact met God? Ik kan Hem meer vinden in de rust, dan wanneer ik doorlopend ben afgeleid. Ook werd ik op de Heer teruggeworpen in de moeilijke momenten. En er waren momenten bij dat ik wel degelijk voelde dat ik werd gehoord. Dan was er plots die innerlijke rust en een weten dat mijn plek hier een goede plek is. En niet alleen vanwege mijn man, hoe lief hij me ook is.
Een vriendin met wie ik veel App noemde later * het dal van Achor. Dat is een gedeelte in de Bijbel waarin God zijn volk apart zette om het weer tot zich te trekken. Het dal staat voor hernieuwde toewijding. Dit beeld helpt mij om nog verder vrede te sluiten met mijn situatie. Mijn weg te vinden in het veel alleen zijn. Om dan te ontdekken dat ik eigenlijk nooit alleen ben. God is altijd om mij heen. En in tegenstelling tot hen die zich daarbij geen voorstelling kunnen maken of voor hen die een afkeer van Hem hebben door een negatief Godsbeeld, is dit voor mij een bemoedigende gedachte.
En die nieuwe vrienden? Dat komt ook wel weer. Daar bid ik voor zonder krampachtig iedereen te ´scannen´. Wel zo ontspannen.
*Daarom zie, Ik zal haar lokken en haar leiden in de woestijn en spreken tot haar hart. Ik zal haar aldaar haar wijngaarden geven en het dal van Achor maken tot een deur der hoop. Hosea 2:13-14
Verwante blog:
https://annderverhaal.nl/2019/01/05/de-zeggingskracht-van-stilte/
Lieve Anne, het is een grote stap die je gezet hebt, dat vind ik wel hoor! En ook moedig. Je hebt gekozen voor je grote liefde en daarvoor te gaan is de enige goede keuze. Natuurlijk is het moeilijk om weer een nieuw sociaal leven op te bouwen daar. Dat heeft tijd nodig. En dat je nu inziet dat je de tijd hebt om je reatie met God te verdiepen vind ik wijs en krachtig. Ook je schrijverschap wint aan zeggingkracht, tenminste zo ervaar ik dat. Wat je schrijft lijkt op een of andere manier eenvoudiger en zuiverder. En met jouw open blik, je humor en vriendelijkheid mogen je toekomstige vrienden zich zeer gelukkig prijzen! xxxliefs
Wat een kwetsbaar en eerlijk stukje… Ik begrijp het zo goed. Veel alleen zijn is een rare ervaring, ik vind er ook helemaal niks aan! Al ben ik heel blij dat ik ook dat ene positieve lichtpuntje (lichtbaken!) in dat alles mocht ontdekken. Onze gezelligheidstijd komt wel weer:). Wat een mooie Bijbeltekst<3!
Het dal van Achor is een moeilijk dal waarin ook vele de keuze maakte om niet door te zetten. Zet hem op. Aan de andere kant ligt zegen! Succes!
Wat een mooi en kwetsbaar blog.
Wat een mooi moeilijk, enigzinds herkenbaar stukje heb je gedeeld, Dank
Het komt vast goed. Als je door deze moeilijke eerste tijd heen bent en er komen nieuwe mensen in je leven, is het gevoel van dankbaarheid des te groter. Makkelijk gezegd? Ja, misschien klinkt dat zo, maar je komt, samen met God, je positieve inslag en jouw Norbert, door dit dal. Mooi beschreven weer en dapper, dat je het deelt.
En….. de lente komt!!!
Geweldig Anne. Je manier van schrijven, geweldig. Ik moest denken, tijdens het lezen van je stukje aan psalm 23. Geen ding ontbreekt mij naar Zijn wil. Hoe moeilijk een situatie ook is, “geen ding ontbreekt mij naar Zijn wil”
Ik ben heel veel alleen. Ook maak ik geen vrienden omdat ik autistisch ben. Toch, de vrede van God overweldigt mij bijna elke dag. Ik zal voor jullie bidden Anne. God hoort ons en heeft ons lief.
We hebben het plan opgevat om tijdens onze vakantie naar Rüdesheim am Rhein te gaan. Is al besproken en zelfs al betaald. Met dat laatste was ik niet zo gelukkig. Maar zo gaat het nu eenmaal. Nu kan ik de vakantie ook niet meer annuleren. Met mijn, deze maand tachtig jaren, kan er van alles misgaan. Ook nu geldt, geen ding ontbreekt mij naar Zijn wil.
De machtige Schepper van hemel en aarde is bij ons, in ons leven. Hij maakt Zich “druk” om ons omdat Hij ons liefheeft.
Als ik daaraan denk Anne springt mijn, beschadigde hart, op van blijdschap.
God zelf zal je bijstaan geliefde zuster. Hij is altijd dicht bij je.
Dat is iets wat ik onmogelijk kan begrijpen. God die een heelal schiep, van vele miljarden lichtjaren, bemoeit Zich met ons.
Hoe groot zijt Gij oh Heer der Heeren
Beste Cas, Bedankt voor je hartelijke reactie. Wij zouden jou en je vrouw graag tijdens jullie vakantie treffen. Vind je het goed wanneer ik jouw een mailtje stuur zodat wij tot een afspraak kunnen komen?
Natuurlijk Anne. Ik hoor het wel van je.
De Heere is altijd bij je, ook al ervaar je het niet altijd. De kostbaarste tijd is met Hem. En je mag zeker bidden om vriendinnen/vrienden. God hoort!
Dat heb ik zelf ook vaak ervaren. Ook al begrijp ik in welke situatie je zit, God laat ons nooit in de steek.
Pracht blog, krachtig van kwetsbaarheid. Jij vindt altijd jouw weg. Desalniettemin wellicht toch een tip: ~ mij is in de omgeving van ons Duitse huisje opgevallen dat er relatief veel meer verbondenheid met de natuur is, veel gezamenlijke wandelingen door ongerepte stukken met veel kennis van kruiden, stenen, dieren, zeg maar ‘de schepping’ – misschien zijn in jouw omgeving ook natuurwandelingen/lezingen – en kun je daar min of meer verwante zielen ontmoeten zonder dat het direct vrienden hoeven te worden. bij ‘ons’ zijn ook natuurmarkten met eigen honing etc. Wij vinden dit bijzonder leuke uitjes met onverwachte ontmoetingen en diepgaande gesprekken, want dat kunnen Duitsers. Mensen hebben mensen nodig… Dikke liefs!
Lieve Anne,
Wat goed dat je dit kwetsbaar durft te delen. Wat een les ligt hierin! Alle dingen die ik nodig denk(!) te hebben… Houden ze mij niet juist af van tijd met God? En de andere kant. Laat je zien dat het niet vanzelfsprekend is. En dat wat je ook doormaakt in je leven: God je wilt zegenen.
Vindt de overvloed in het nu. De manna van vandaag.
In deze tijd bidden wij als gezin voor andere mensen om ons heen. Ik zal je daarin opnemen en bij Zijn troon brengen. Dappere vrouw!
Lieve Anne, ik voel met je mee. Het vraagt moed om onder te zien, en te delen! dat je in een fase zit die mooi en moeilijk tegelijk is. Ik bid en hoop dat in het dal van Achor zomaar ineens een mooi bloemetje omhoog schiet wat vriendschap heet. Liefs en een dikke brassa!
Lieve Lezers, Gezien het overweldigend aantal reacties wil ik jullie even tezamen hartelijk danken voor de bemoediging, gebed en tips. Sommigen hebben al begrepen dat wij een caravan aan de Rursee hebben gekocht. We zijn ter plekke lid geworden van een zeilvereniging. Daar hoef je geen eigen boot voor te hebben. Wellicht kunnen we daar ook fijne contacten opdoen. Jullie lezen het te zijner tijd. Voor nu veel liefs van mij.
Herkenbaar, ik zeg tegenwoordig ook wel eens : Kracht door (en in) isolatie! Voor mij was het niet zozeer God vinden, ik moet juist wat minder bidden en religieus bezig zijn vind ik. Stoppen met al die spirituele masturbatie en wat nuchterder in het leven staan in plaats van alles geestelijk te willen of moeten duiden. Ik hoef niks meer te bewijzen aan mensen, God of mezelf.
In mijn nieuwe omgeving ben ik ook gestopt met krampachtig zoeken of oude paden te volgen uit het verleden. In feite heb ik niemand en van kerk(en) heb ik voorlopig ook een gezonde afstand, wat ook geld voor mijn (christelijke) familie. Ophouden te zoeken naar steun en goedkeuring en aanvaarding die ik nooit zal krijgen, niet in de mate dat ik het contact meerwaarde vind hebben.
De enige vriend die ik hier heb leren kennen…ben ikzelf. Wat wil zeggen: vooral voor mezelf zorgen, mijn eigen behoeften en wensen waarderen in plaats van me weer aan te passen aan kerk, mensen of familie met hun eigen verwachtingen, plus mijn eigen verkeerde verwachtingen. Ik zit anders in elkaar dan de meeste mensen en heb de zegen ontdekt van alleen zijn. Zelfs ongelukkig alleen zijn is nog beter dan ongelukkig onder de mensen zijn.
Dus ja: kracht door isolatie!
CZ
Additie : He, het ging weer vooral over mezelf. Ik hoop dat er ook wat leerzaams voor jou inzit. Je eigen mooie verwoording en inhoud biedt ons weer lessen.
Ik adviseer je om echt los te laten en niks te forceren in contacten of activiteiten. En ten tweede daarin trouw aan jezelf te blijven, wat en wie je echt nodig hebt zonder teveel compromis om maar connecties te hebben of bezigheden, waardoor je eenzaamheid ook op andere manier weer terugkomt of je verplichtingen krijgt die je eigenlijk geen meerwaarde bieden en zelfs altruïsme moet je doseren.
Zelf vergelijk ik mijn isolatie in eerste instantie met de balllingschap, zoals in psalm 137 staat, of met Johannes op Patmos, Paulus en Jozef in de gevangenis…iets wat in eerste instantie beslist niet gewenst is, maar wel louterend werkt.
CZ
Bedankt voor je waardevolle aanvulling Cornelis.
Dikke knuffel! Jammer genoeg woon ik niet dichtbij, anders zou ik hem in het echt komen geven. Denk aan je!
Wat moeilijk voor je! Ik vind het zo knap van je dat je alles achter je liet in Nederland. Heel fijn dat je plots de rust bij God vond. Daar ben ik blij om voor je. Maar ik hoop ook echt dat God mensen op je pad brengt op een keer. En natuurlijk ben je samen met je man gelukkig.
Wat knap van je Anne dat je hier zo over schrijft! Zo mooi om dan te weten dat wij nooit ergens alleen heen gaan en God altijd met ons mee zal gaan! Ik neem je in mijn gebeden mee lieve Anne en ik weet zeker dat als de mensen je leren kennen, ze altijd met je om zullen blijven gaan! Veel liefs en een dikke knuffel van mij!
Lieve Debora, Heleen en Elya, Dank voor jullie hartverwarmende reacties en gebed. Een knuffel terug!