Ziek zijn is een rouwproces
Het verdriet aankijken
Mijn vriendin Elly is wijkverpleegkundige. Zij is er voor de jonge medemens en de bejaarde. Zij is er voor hen die hoog op de maatschappelijke ladder- of op een bescheiden treetje staan. Elly houdt van mensen. Met een grote bevlogenheid zet zij zich voor hen in. Nooit noemt zij naar derden een naam en altijd spreekt zij met respect over haar cliënten. Tijdens een etentje zegt ze spontaan: “Ik ga met plezier naar mijn werk…” Ze kijkt me verschrikt aan: “Oh, dat is voor jou vast niet fijn dat ik dat zeg…” Ze doelt op mijn status van arbeidsongeschikt medemens.
“Geeft toch niet” zeg ik monter: “ik ben blij voor jou. Er gaan genoeg mensen zonder plezier naar hun werk. Dan hoor ik toch liever jouw verhalen”. En het is waar. Ik kan genieten van de verhalen omdat ik ze zelf niet kan vertellen. Mijn roeping als lerares ligt in een grijs verleden begraven met daarop een dikke laag beperkingen op het gebied van mijn belastbaarheid. Net als Elly hou ik van mensen, al heb ik moeite met een bepaald slag. Daar moet ik eerlijk in zijn. Negatieveling zie ik liever gaan dan komen.
Een begraven roeping
Maar goed, met kinderen heb ik graag gewerkt. Ook op vrijwillige basis en het is niet gezegd dat ik nooit meer kan doen. Zij het op dezelfde bescheiden schaal als in mijn verleden. Dat wil zeggen dat ik niet de band met hen kan opbouwen die een juf heeft, waar zij elke dag bij in de klas komen. Ik had zo graag een verschil gemaakt voor deze kinderen, die een jaar onder mijn hoede waren gekomen. Het was mijn roeping hen niet alleen klaar te stomen op prestatieniveau maar vooral op emotioneel en sociaal niveau. Genieten en plezier zouden daarbij in het vaandel hebben gestaan. Hmm… of de scholen op mij hadden zitten wachten?
Het heeft door mijn aandoening niet zo mogen zijn. Ziek zijn is een rouwproces. Een rouw die op zijn tijd herhaald wordt. Net zoals mijn kinderloosheid mij in golfslagen opnieuw beroert, zo raakt mijn arbeids-beperkte status mij op zijn tijd pijnlijk aan. Het gevoel niet uit de verf te komen. De neiging om wat ik wel kan neerzetten te minimaliseren. Ja, mijn blogs worden goed gelezen en ik bemoedig er vast mensen mee. Misschien zet ik zelfs wel eens iemand aan het denken. Maar wat stelt het voor op grotere schaal? Zou het niet veel beter zijn geweest wanneer ik –net als Elly- de mensen ‘live’ kon bijstaan. Mijn levenservaring nog concreter kon inzetten?
Het verdriet aankijken
Het is een levenskunst geworden het verdriet de ruimte te geven die het verdient zonder er helemaal in te verzwelgen. Ik ben inmiddels al zolang ziek dat ik het wel kan; het verdriet aankijken. “Daar ben je weer” zeg ik in gedachten. Ik kijk lang genoeg om zijn bestaan in mijn leven te erkennen. Ik draai me vervolgens om: “Het leven wacht, ik moet verder” zeg ik. “Tot een volgende keer.”
En toen werd zij plots ziek… Elly is 29 mei 2019 overleden. Ik schrijf over haar in de blogs>
https://annderverhaal.nl/2019/03/23/liefde-en-trouw/
https://annderverhaal.nl/2019/05/30/jouw-laatste-reis/
Degene die mij op facebook meemaken kennen deze blog al omdat hij iets eerder op de site van de CGMV stond en ik een linkje plaatste. Ik post hem voor andere lezers toch ook nog graag hier. Deze week post ik voor degenen die hem al kennen iets nieuws. Moet ik nog schrijven…dus aan het werk! Eh morgen dan he…
Heel herkenbaar. Het verdriet de ruimte geven is wat ik doe. Hetzelfde als wat jij doet.
Sterkte gewenst
Dank je Adriana. Dat jij je verdriet ook de ruimte geeft, lees ik terug in je blogs. Mooi hoe je dat doet.
Alles wat je doet is heel belangrijk Anne. Jezus ging zelfs op pad om dat éne schaapje te zoeken, totdat Hij het vond.
Ik moet denken aan de tijd dat ik bij TPG Post werkte. Ik werkte op de sorteerafdeling in Dordrecht. Veelal s´nachts. Ik reed net een kar met post pakketjes door het sorteercentrum, toen er een pakketje boven uit de kar viel.
Nonchalant raapte ik het pakketje op en wilde het er weer bovenop gooien. Opeens bedacht ik mij. Het was alsof God tegen mij sprak, “wees voorzichtig met dat pakje, het is door iemand verstuurd. Die afzender wil vast graag dat zijn pakje goed en kompleet bij de ontvanger aankomt”
Ik dacht, “wat gek, waarom maak ik me zo druk om dat éne doosje?”
Elke dag gingen er honderdduizenden pakketjes door onze handen, en ik dacht na over dat éne doosje?
Toch weet ik zeker dat God op dat moment tot mij sprak. Vanaf dat moment ging ik serieuzer met al die post om. Ik wist zeker dat God het was die dicht bij mij was. Hij wil dat wij bij alles wat we doen, erbij nadenken, alsof we voor Hem werken.
Dat wilde ik je zomaar vertellen Anne.
Bedankt voor je bemoedigende verhaal Caspar. Echt bijzonder hoe God tot je sprak. Ik beleef zoveel plezier aan het schrijven. Zit ook lang te stoeien om het zo mooi en/of leuk mogelijk te maken. Dus wat dat betreft…
Wat een kwetsbaar en eerlijk blog, ik kende ‘m nog niet.
Deze blog doet me aan mijn moeder denken, ook al hebben we er nooit zo over gesproken ik zag deze strijd wel bij haar, heel mooi verwoord.
Wat ben je een mooi, kostbaar mens
Dankjewel Danielle. Lief dat je dat zegt.