De vlijtige huisvrouw

In een klein Kikkerland woont een propere huisvrouw. Ze heet Truus en is getrouwd met Karel. Samen hebben ze een tweeling van vijf jaar oud. Jongens die naar de namen Jasper en Jan luisteren. Het gezin woont in een doorzonwoning aan de Prinsenstraat 12. Ze wonen daar nog niet zo lang. Zo op het oog een normaal gezin maar laat je niet door je ogen leiden, dan zie je meer.

Truus is namelijk wel erg vlijtig weet je. De eerste keer dat ze bij de nieuwe woning de ramen staat te lappen kan ze nog op een bewonderende blik rekenen. Maar wanneer ze dit iedere woensdag blijkt te doen, rijzen er wat wenkbrauwen hier en daar. Ook de vriendjes van de tweeling snappen niet waarom ze naar huis moeten, na het spelen in de zandbak.Truus zou de kinderen het liefst met de mattenklopper even uitkloppen maar ze weet dat dat geen pas geeft. De tweeling moet zich op de mat uitkleden en direct onder de douche.

De buren die op de koffie komen krijgen plastic hoezen voor over hun schoenen en een schoteltje bij hun koek. Met daarbij het dringende verzoek om die toch vooral daarboven te nuttigen in verband met de kruimels. In het huis staat geen planten. Die geven maar rommel volgens Truus. Maar de grootste hekel heeft ze wel aan stof. Truus heeft de oorlog aan het stof verklaard. Het vervelende is dat dit een strijd zonder einde is. En als de zon schijnt is het al helemaal hopeloos. Dan zie je de doorgaans onzichtbare vijand ook nog eens rondzweven!

Wat Karel hier van vindt? Karel is een lieverd hoor, daar niet van. Maar wel een beetje te soft voor vlijtige Truus. Hij had natuurlijk allang met zijn vuist op het vlekkeloze tafelblad moeten slaan maar hij is zo´n goedzak. Hij gaat nog niet zover om zijn krant te strijken zodat deze niet meer afgeeft. Maar hij wast na het lezen wel keurig zijn handen op verzoek van zijn vrouw. Verder richt hij zich op zijn hobby van de modeltreinbouw op zolder. Oftewel; Karel trekt zich terug en dat is begrijpelijk.

Er komt al ras geen bezoek meer op nummer 12 en Truus is dan ook heel verbaasd wanneer er op een dag een vreemde vrouw op de stoep staat. `Hallo, mijn naam is Fay´ zegt de dame, die er kleurrijk uitziet in een bloemenjurk en flamboyante rode hoed. ´Ik heb vroeger hier gewoond. Zou ik om sentimentele redenen eens mogen kijken hoe het er nu uitziet?´ Truus wil graag met haar huis pronken en zegt:´Wilt u dan wel even deze hoezen om uw schoenen doen?´

Fay bekijkt (voorzien van overschoenen) het huis. Het is prachtig ingericht maar ook wat ongezellig. Ze mist de planten die ze zelf in overdaad heeft. In haar tijd was het huis heel knus, een warm nest. Ze drinkt koffie met de verder wel vriendelijke vrouw. Maar op het moment dat de twee kleine jongens gesommeerd wordt vooral geen vlekken te maken en niet op de bank te springen, springen de tranen haar haast in de ogen.

Nu is Fay geen normaal mens maar een fee. Dat hoeft niemand te weten, vindt ze. Daarom zit haar toverstokje verstopt in haar pen. Wanneer ze even later op de klinisch schone wc van Truus zit, neemt ze deze ter hand. Ze schrijft een boodschap aan haar gastvrouw en fluistert een vraag aan haar oude woning. Het kraakje in de wc-deur biedt een bevestigend antwoord. Het huis en zij hebben elkaar begrepen.

Bij het weggaan geeft ze Truus het briefje terwijl ze bedankt voor de rondleiding en de koffie. Truus leest het achter de inmiddels gesloten deur. Er staat: Uw huis zal u belonen of straffen al naar gelang u de juiste prioriteit aan haar besteedt... Truus vindt het maar raar. De juiste prioriteit is toch het spik en span houden van de woning? Ze legt het briefje bij het oud-papier om het vervolgens te vergeten.

De volgende dag werkt zij zich weer uit de naad. Karel vlucht naar de zolder en de tweeling vlucht naar een paar vriendjes. Truus merkt niet wat zij aanricht. Zij is aan het eind van de dag tevreden met haar schone en opgeruimde huis. De kinderen liggen op tijd op bed en Karel kijkt tevreden tv. Hij is blij dat het geronk van de stofzuiger voorbij is en Truus niet met de stofdoek zijn kale kruin afneemt.

De volgende dag trippelt Truus de trap af op haar pantoffels. Ze heeft trek in een bakkie voordat ze aan de slag gaat met haar programma. Vandaag moet er nodig afgestoft worden en de kamer van de jongens…wat is dat? Het lijkt wel of is ingebroken! Overal ligt rommel en wat is het vies. Truus geeft een gil en begint te jammeren. Zo hard dat Karel het boven hoort en naar beneden stormt. `Wat is er? Oh, wat is hier gebeurd?`´Ik weet het niet!´ gilt Truus. ` De twee kijken eens kritisch en zien dat er niets gestolen is. Het is alleen een bende.

Nadat ze het ergste hebben opgeruimd en de jongens ook beneden zijn, neemt Karel het voortouw: ´voordat je nu weer gaat poetsen schat, stel ik voor dat we met zijn allen bij Bakkerij Bremen gaan ontbijten´. `Ja!!´ juichen de jongens in koor. En Truus zegt verbouwereerd bij deze voortvarendheid ook ´ja´ al is het minder enthousiast want natuurlijk zou ze veel rustiger bij de Bakkerij zitten wanneer het eerst hier aan kant zou zijn. Maar ze gaan toch en tot haar verbazing is het erg gezellig. ´Waarom doen we dit niet vaker?´ vraagt ze Karel op de terugweg. Die kijkt een beetje pijnlijk bij deze vraag. `Je bent altijd zo druk schat…met je programma enzo…´

Een paar dagen doet Truus het iets rustiger aan. Wat Karel zei heeft er ingehakt. Maar het duurt niet lang of ze vervalt weer in haar oude strijd tegen het stof. Zodra dit gebeurt is het de volgende dag weer een puinzooi in huis terwijl er duidelijk niet is ingebroken. Die keer helpt Karel opnieuw en daarna steekt hij wat vaker de handen uit de mouwen. Maar Truus moet zo wennen. Hij is lang niet zo precies als zij… Bij de derde troepexplosie huilt ze tranen met tuiten. ´Het lijkt of dit huis een truc met me uithaalt´ verzucht ze snikkend tegen haar man. Die vindt dat onzin. Huizen kunnen geen trucs verzinnen, toch? Raar is het wel.

`Trek de deur achter je dicht lieverd en pak de jongens lekker in, we gaan naar de dierentuin´ zegt hij opnieuw kordaat.´De dierentuin, nu?´ Ja, nu!´ En tot haar verbazing is zij de volgzame want die kordate Karel bevalt haar wel. Leuke man toch met zijn spontane ideeën. Had ie eerder nooit…

Eenmaal thuis herinnert Truus het briefje van die dame. Hoe heette ze ook alweer? O ja, Fay.Wat stond er op? Ze zoekt tussen het oud papier en leest de boodschap. Heeft ze haar prioriteiten niet helder? Ze denkt aan de afgelopen tijd en vraagt zich voor het eerst af of stof wel de belangrijkste vijand in haar leven is…

Je voelt hem aankomen. Truus is niet dom. En nu Karel ook ruimte durft in te nemen en het voortouw neemt ontspant ze wonderlijk genoeg. Wanneer ze eens een vlekje ziet, blijft ze rustig zitten. Dat komt later wel. Jasper en Jan fleuren ook op. Ze hebben een moeder die de tijd neemt met hen te spelen.

Op een dag komt Karel thuis en is het een vrolijke bende. De jongens hebben een tent in de huiskamer gebouwd en zitten daar met hun moeder een koekje te eten, op de grond. Zonder schoteltje! ´Mag ik er ook bij? ´vraagt hij beleefd en wordt onder het doek getrokken. Zo belandt hij in een stoei- en knuffelpartij. Die laatsten komen van Truus. Nu ze niet meer zo hard werkt is ze veel zachter en liever. Ze lachen met z´n allen.

En Fay? Die loopt langs het huis en lacht mee. Ze weet dat haar missie geslaagd is. Stilletjes zet ze een plantje bij de voordeur. Truus vindt het de volgende dag. Ze zet het op de vensterbank en besluit dat er wel meer planten bij mogen want wat gezellig…

Anne Stekhoven, 17 februari 2019. 21 reacties op De vlijtige huisvrouw. Category: korte verhalen. Tagged: sprookje.

About Anne Stekhoven

Sommigen kennen mij als Faith, blogster op Funky Fish.

View all posts by Anne Stekhoven