Over achterlopen en stilstaan
Nergens zin in…
Nu al mijn spullen in Duitsland zijn beland, is er meer rust in mijn leven gekomen. Dat werd zo langzaamaan wel tijd. Na twee enorm drukke jaren, met meerdere live-events, was ik hard aan rust toe. Ik heb dan ook te doen met mijn man, voor wie dit niet mogelijk is. Hij loopt door alle toestanden achter met zijn werk en net wanneer hij denkt: ´ik ben bij´ komen ze weer met wat nieuws. Ik kan hem inmiddels uittekenen achter zijn laptop. En dat tot middernacht, bijna elke dag.
Het lijstje met wat we nog aan onze woning wilden doen, hangt zieltogend in de keuken. Het werk ligt stil en dus lopen we achter. Mijn kasten zijn nog niet in elkaar gezet. Die ene kamer is nog niet gesausd. Ik kan daardoor veel spullen nog niet uitpakken. Alleen mijn boeken hebben hun plek gevonden. Maar die fijne winterbroeken? Daar loop ik naar te zoeken. Ze moeten ergens zijn. Geen idee waar. Ik trek maar wat anders aan. Een mens heeft eigenlijk niet zoveel nodig.
Deur dicht en oogjes toe
Gelukkig is het een groot huis. Ik trek de deur van de kamer (vol met dozen) dicht en ga verder met andere dingen. Of ik lig op de bank. Want wat voel ik me mat. Volgens mijn man ben ik niet gewoon moe maar uitgeput. Dat vind ik een treffend woord voor de status van mijn energietank. Het bodempje dat er nog in zit is net genoeg voor een boodschapje of een flansmaaltijd. Zo noem ik de simpele maaltijden die ik in elkaar flans. Ook het gezicht in de spiegel doet me schrikken. Ben ik dat mens met die vale kleur en dikke wallen? Ik voel me tien jaar ouder dan twee jaar terug.
En was dit maar het enige. Maar nee, daarnaast is de pijn een constante aanwezige Zeur die veel aandacht trekt. Regelmatig overschrijdt hij het niveau wat ik als dragelijk bestempel. En daar baal ik van. Ik zou eigenlijk eens naar de kapper moeten en naar de opticien want mijn leesbril is al geruime tijd niet meer passend. Maar ik ga niet. Kan me er niet toe zetten.
Maar ook het belangrijkste stel ik uit. Mijn rijlessen – https://annderverhaal.nl/2018/12/29/niet-proberen-maar-doen/ want met deze schouderpijn voel ik me absoluut niet geroepen achter een stuur te kruipen. Mijn grote actieplan ligt stil. En zo kom ik weer uit bij het begin van dit verhaal over achterlopen en stil staan. Maar wel met meer rust. Dat gun ik mezelf. Ik zeg dan ook maar: ´het komt wel´ en trek een denkbeeldige deur achter me dicht.
Wat naar Anne dat het nu niet zo lekker loopt. Goed dat je jezelf rust gunt. Je lhebt dat nu nodig. Je hebt heel wat meegemaakt de afgelopen jaren, dat laat je niet zomaar achter je. Rust en verder ook goed voor jezelf zorgen heb je nu nodig en de rest zal wel weer komen. Veel sterkte.
Dankjewel Maria, jij weet hoe het voelt. Ik hoop dat er voor jou ook weer rust mag komen op gebied van je werk ed.
Nu er ruimte is voor rust komt het er ook uit, nu eist je lichaam dat blijkbaar ook. Heel lastig, ik herinner het me, wat goed dat je nu ook die rust neemt ook al wil je graag door met opbouwen en nieuwe doelen.
Sterkte lieverd en neem je tijd, alles op Zijn tijd.
Dikke knufffff
Dank je voor de knuff Danielle. Lief!
Wat goed dat het je nu meer lukt om jezelf meer rust te gunnen. Zo belangrijk! Maar ook wel weer herkenbaar dat je eigenlijk nog zoveel wil. Ik bid voor je dat de pijn ook weer minder mag worden.
Bedankt voor je reactie en je gebed Johanneke. Doet me goed.
Helemaal niet fijn, zo uitgeput zijn! En dan met pijn ook. Heel goed dat je het niet aanvecht, maar ondergaat, hoe rot ook. Veel sterkte!
Dank je Maria!
Ik weet wat het is, als je tank leeg is. Rust houden is het enige wat je kunt doen. De rest komt wel weer.
Heel veel sterkte
Dankjewel Adriana! Ja, ik las bij jou dat je er ook zo mee te stellen hebt. Fijn dat je wel weer schrijft!
Soms is je tank bijna leeg en vergeet je je motor uit te zetten. Dat slurpt dan precies je laatste beetje energie op. Nu je lichaam zo duidelijk schreeuwt om aandacht wordt je wel gedwongen om rust te houden. Maar ik ben heel blij met elke blogje van je.
Hoe is het met je dagindeling?
Eten koken, lukt dat of ben je te moe?
Groeit er al iets nieuws in je tuin?
Hi Aritha, Ik heb wel een aardige dagindeling op het moment. Ik kook niet elke dag maar zeker om de dag. In de ochtend lees ik blogs en doe ik mee met ons Bijbelgroepje op facebook. Verder een boodschap of even op de crosstrainer. Na de lunch slaap ik een uur. In de middag een wandelingetje of klein klusje en rond 17:00 uur koken. In de avond doe ik niet veel meer. Met de tuin ben ik nog niet bezig. Vandaag wel met de planten binnen; dood blad verwijderen en bijknippen want het groeit de pan uit hier! Gezapig programma hé maar ik voel me wel bij. Moet gewoon niet meer willen.
Wat schrijf je toch mooi ~ knap dat je de pijn en vermoeidheid voelbaar maakt zonder ook maar iets van zwaarte te laten doorklinken in je verhaal – het leest als een trein…
Dikke liefs X
Dank Anne! Het betekent veel voor mij dat je dat zegt. Ik wil namelijk helemaal niet klagen in mijn blogs. Maar wel benoemen wat ís omdat het er is. Zo te lezen gelukt 🙂 Liefs terug!
Oh man, niks aan:(. Das veels te zacht uitgedrukt, maar ik hoop echt dat veel rust je uiteindelijk toch goed zal doen<3!!
Dankjewel lieve Miriam!
Wat vervelend Anne! Je hebt ook wel intensieve jaren gehad, aan je blogs te lezen. Het zijn nu ook wel veel veranderingen. Alleen een huwelijk is al anders. Je moet wennen om samen te leven en je bent ook nog naar een ander land verhuisd. Ik heb echt bewondering voor je en wens je alle geluk. Ik hoop en bid dat je pijn zal beteren en dat je weer wat energie krijgt.
Bedankt voor je meelevende reactie Heleen!