Groene kinderen
Hoe mooi de inrichting van een huis ook is, ik vind er niks aan zonder groene huisgenoten. Misschien ligt het aan mijn wortels (leuk woord in dit verband) want ik stam af van kwekers en biologen. En ook van moeders zijde zitten de groene vingers erin gebakken. Ik kan me een leven zonder tuin- en kamerplanten niet meer voorstellen.
Ik kan veel kwijt in de verzorging ervan. Een zorgzaamheid die ik graag in een paar koters had gestoken. Bij gebrek daaraan heb ik nu een binnenhuis Jungle. Ik durf bijna niet op vakantie. Want wie zorgt er dan voor mijn ´kinders?´ Ik ga toch nadat ik op papier zet wat deze en gene zo nodig heeft.
Stek wordt plant
`Wie zorgt er voor mijn planten´? Was ook de eerste vraag die mijn vader stelde toen hij ruim een jaar geleden in het ziekenhuis belandde. Ik kon hem gerust stellen: de buurvrouw. De schat had me verteld dat ze geen groene vingers had en dat werd allengs merkbaar. Ik kon er niet mee zitten. Alle aandacht ging naar pa. Hij zou een half jaar later overlijden, zonder nog thuis te zijn geweest. Zijn plantenkinderen zagen er niet uit en hadden dringend verzorging nodig.
Nu de zorg om pa was weggevallen kon ik mijn aandacht eindelijk aan deze erfenis besteden. De bende werd in de aanhanger van mijn man geladen. Bij hem begon de grote klus van het ompotten en stekken. Stekken nam ik van planten die op sterven na dood leken. Enkele nog levende ´ledematen´ zette ik dus op een karaf met water en wachtte. Eén deed er maanden over om wortel te schieten. Het moment dat hij in de aarde kwam legde ik vast door een foto te nemen. Op facebook postte ik de foto met de titel: Stek wordt plant. Heel symbolisch want ik noemde mijn pa: Stekje.
Kijk mij nou mooi bloeien!
Zijn overlijden ligt nu ruim een half jaar achter ons. De planten hier tieren welig en enkelen zijn gaan bloeien. Ik kijk en verwonder me over de bloemen. Ik wist niet hoe die eruit zagen. Hebben ze ooit eerder gebloeid? Ik weet het niet meer. Maar elke bloem lacht me toe en zegt:´ Wat ben ik blij, geniet jij ook van mij?´ Ik knik verheugd en ren naar beneden om het fototoestel op te halen.
Wanneer het straks voorjaar wordt zal ik naar het graf van mijn ouders gaan en ook dat vol zetten met bloemen. Een tuintje om te eren van wie ik liefde ontving. Plantjes ter herinnering.
Wat mooi, ook ik moet er niet aan denken geen planten om me heen te hebben maar ik durf niet te beweren dat ik echt groene vingers heb hoor.
Zo heb ik hier een behoorlijk oude lidcactus en ik vind het steeds weer een feest als ie weer gaat bloeien.
Toch doet niet alles het hier goed op de oostkant, dus vooral veel doorgaans groene planten maar ik zou ze niet willen missen.
De plant van jou foto heb ik nog nooit zien eigen, zo mooi.
Ik ben niet zo goed met Cactussen. Leuk dat jou dit lukt. Ja, bijzondere plant hé. Geen idee hoe hij heet maar hij ziet er zo heerlijk ouderwets uit. Zo´n kamerplant van vroeger. Zo heb ik er meer. Geloof dat die echt familie zijn.
Ik cactussen / vetplanten moet je eigenlijk verwaarlozen, niet te veel water en af en toe eens overslaan
Bedankt voor de tip Danielle. Je benoemt precies waarom ik er niet in goed in ben…plantjes verwaarlozen…hoe doe je dat 😉
Prachtige erfenis die groene vingers en prachtig hoe dit zich alles ‘ontspruit’… Ik geniet er op afstand van mee!
Dank je Heleen.
Als ik dit lees vraag ik me af waarom ik, die als puber 40 potjes met geplante stekjes op de vensterbank had staan, nu haar planten verwaarloost. Wat was het leuk, die plantjes op te zien groeien.
Misschien kan ik je inspireren de plantjes weer te vertroetelen?
Ik geniet van jouw genieten Anne
Fijn Casper.
Wat een mooi blog!! Ik kan me voorstellen dat de plantjes je dierbaar zijn en dat je geniet van de bloemen erin. Bloei heeft zoveel hoop in zich, vind je niet?
Inderdaad Maria. De uitspraak van jouw zoontje vond ik ook zo prachtig in verband met de plantjes 🙂
Heel mooi. We zouden echt familie kunnen zijn: soort van zusjes. Prachtige foto’s ook.
Dank je Aritha. Ja, vond het ook echt iets voor jou. Je hebt me op het idee gebracht door je reactie onder de foto van de plant op facebook. Toen dacht ik nog: wat kan ik daar nu over schrijven? Genoeg dus!
Heel mooi verwoord Anne!!Je hebt een hele mooie schrijfstijl, het boeit je!
Dankjewel Elya!
alleen al de titel is prachtig; wat schrijf je liefdevol over je groene wortels ~ en wat een wonder hoe je ze gered hebt en hoe ze nu groeien en bloeien ~ met plezier gelezen
Fijn!
Mooi verhaal Anne. Wat kostbaar zijn de herinneringen aan je vader. Geniet maar van je prachtig geworden stekjes. Je vader zou trots op je zijn.
Ik heb je reactie (helaas erg laat) gevonden op mijn studie ‘Openbaring 1’. Ik heb daar op gereageerd en de kleuren uitgelegd.
Dank je Rinske! Ik kom op dit moment niet zo aan Bijbelstudie blogs toe omdat ik bij een studie groepje op facebook zit. Maar super hoe jij Openbaringen uitpluist.