Door naar Duitsland te verhuizen is er meer stilte in mijn leven gekomen. Simpelweg doordat ik nu minder mensen om me heen heb, praat ik minder dan voorheen. Natuurlijk praat ik met mijn echtgenoot maar aangezien hij een man van weinig woorden is en ook veel aan het werk, wordt er toch beduidend meer gezwegen in mijn leven. Daarbij wonen we in een rustig dorp.
Veel mensen zijn in deze jachtige tijden naarstig op zoek, naar dat wat ik nu in de schoot geworpen krijg. Zij volgen een retraite in een klooster of een bezinningsweekend. Ook de zogenaamde stiltewandeling is populair. En raar is dat niet. We leven immers in een wereld met een doorlopende stroom aan informatie en andere prikkels. Het meest bekende voorbeeld is daarbij de invloed van de kleine schermpjes, waardoor we altijd bereikbaar zijn. Een nieuw soort verslaving grijpt om zich heen. Het gevolg is dat wat door de één naarstig wordt gezocht, door de ander naarstig wordt vermeden. Stilte kan immers confronteren met ons diepste zelf. En daar zitten we niet altijd op te wachten.
In onze snelle samenleving hebben we een enorme waardering ontwikkeld voor hen die rap hun mening voor het voetlicht brengen. Nog te vaak nemen we de ruimte om snel onze mening te zeggen maar niet meer de ruimte om onze mening te vormen. Een mening krijgt geen tijd om te rijpen. In vergaderingen of politieke discussies worden op deze wijze heel veel woorden verspild en komt er ondertussen niks tot stand. Tot frustratie van velen.
Ik denk bij deze snel gevormde meningen aan een magnetronmaaltijd. Snel klaar maar zelden erg smakelijk.
In relaties zijn wij er ook dikwijls op gericht veel te delen met de ander en dat is heerlijk. Ik hou erg van praten en heb moeten leren dat de stilte zijn waarde heeft. Dat wanneer we niks te zeggen hebben het ook goed is. Dat dan niet direct de tv aan hoeft om de stilte maar weer op te vullen. Wat een aangename verrassing kan dan het zwijgen zijn. Want niet alles hoeft gezegd.
Bovendien is er voor alles een tijd. Wanneer mijn man moe uit zijn werk komt, is dat dus niet het goede moment om te praten. Dan past een korte vraag naar zijn dag en verder zwijgend eten prima. Een liefdevolle blik over de tafel blijft natuurlijk welkom. Die zegt ook veel meer dan alle woorden bij elkaar. Als ik die sterretjes weer even zie schijnen is mijn dag weer goed.
In discussies met de ander is het zwijgen heilzaam evenals een kalm woord. Zeker wanneer je in gesprek bent met een pittig type die overtuigt is van zijn gelijk. Wanneer ik even fel terugpraat zitten we voor we het weten in een strijd. Een woordenstrijd. Wanneer ik rustig blijf en luister, kan de ander ook rustig worden. In het beste geval kan er een oprechte opening en belangstelling ontstaan waar de ander zich bevindt. Dit klinkt heel mooi, haast te mooi. En zo makkelijk als ik het hier opschrijf, zo moeilijk is het in de praktijk.
Stil zijn voor God heeft nog een bijzondere meerwaarde. Ik mag mijn hart bij Hem uitstorten en dat doe ik met regelmaat. Ik mag ook zwijgend aan Zijn voeten zitten en me laten vullen door Zijn kracht. De mooiste inzichten worden niet geboren wanneer ik mijn hart lucht. De mooiste inzichten komen naar boven borrelen wanneer ik niks meer te zeggen heb en zwijg. En dat is de laatste tijd steeds vaker. Ik ervaar het als kostbaar te ontdekken dat ik helemaal niet zoveel weet als ik dacht. Kennis van het hoofd kan het kennen en gekend worden door God zelfs in de weg zitten.
Wanneer ik het allemaal zelf zo goed weet, waar blijft dan Hij? Durf ik Hem de ruimte te geven? En durf ik toe te geven aan de ander dat ik weinig weet? De ander uitnemender achten begint hier…
Zeker een mooi lied ter afsluiting, Anne.
Voor alles is een tijd!
Mooi. Zo’n goed stuk. Wat aanspreekt is zo snel een mening vormen en te berde brengen ipv na te denken. En ja de stilte is heilzaam maar soms ook lastig. Complimenten voor je blog xxx
Dit is zo mooi Anne. Ik loop zelf weg van stilte, ik ben bang van stilte want dan slaan mijn gedachten op hol. Maar idd in de stilte kan ik Hem horen als ik mijn gedachten op Hem richt. Iets wat ik te vaak vergeet. Bedankt !
Mooi, je mening snel zeggen i.p.v. te vormen…hoe waar is dat, dat getuigt toch van grote wijsheid Anne …
Prachtig geschreven weer! Knuffel van mij
waardevolle bezinning, graag gelezen
Heel mooi en herkenbaar. Na mijn revalidatie is er ook veel meer stilte gekomen en juist daarin krijg ik de mooiste inzichten. Dat van je mening geven ipv vormen is een mooie zeg! Helemaal waar!
Lieve Yvonne, Lineke, Olivia, Heleen J, Anne en Mariska, Dank voor jullie fijne reacties en complimenten. Ik wens jullie veel vruchtbare stiltes toe 🙂
Heel mooi Anne! Juist in de drukte van alle dag is het van belang te rusten bij Hem.
Wat verwoord je het mooi en duidelijk. Koester de stilte, Jezus nam zo vaak de tijd om rust en stilte te zoeken, dat mogen wij als voorbeeld nemen. Geniet van je stilte en omgeving.
liefs Natasja
Ik ben introvert maar houd van een goed gesprek. Toch herken ik me in je blogpost, Anne. Vooral dat wat je op het eind schrijft. Eigenlijk is dat bij mij ook zo. Ik ervaar het ook als kostbaar te ontdekken dat ik helemaal niet zoveel weet als ik dacht. En dat het ook niet hoeft in de relatie met God (al streef ik wel meer kennis van Hemzelf) en weet hoeveel meer “lucht” of ruimte er ontstaat als je los mag laten?
Hoe is het met je griep?
Mooi Anne. In de stilte stil worden en tot rust komen bij onze Maker!
Toen ik je blog las, dacht ik aan de woorden ‘Immers is mijn ziel stil tot God. Van Hem is mijn verwachting.’ Psalm 62. Dank je voor je blog
Lieve Elya, Natasja, Aritha, Johanneke en Nelly, Bedankt voor jullie reacties en mooie toevoegingen (leven van Jezus, Psalm 62)
Met mijn griep gaat het eindelijk de goede kant op, na twee weken. Dat mocht ook wel want gisteren zijn al mijn spullen uit Arnhem met de verhuiswagen gearriveerd. Vandaag weer bijkomen.
Heel krachtig, Anne! En sterkte en beterschap!
Dank je Wim! Beiden tegelijk online-leuk!