De vreugdedief
Vannacht kwam de vreugdedief op bezoek. Dat is zijn favoriete tijd om langs te komen. Onuitgenodigd natuurlijk want op dieven zit niemand te wachten, ik ook niet. Ik was veel te vroeg wakker en herkende zijn stem, die zich lispelend met mijn gedachten vermengde. Nu weet ik gelukkig dat ik niet alles wat ik denk moet geloven…Hij zei dat het toch zo sneu was dat ik nooit kinderen heb gekregen want dan word ik ook geen oma. Wat een gemis (slis slis). En ook rot hoor dat ik nu in Duitsland woon en er geen baan heb. Zonder baan ligt de verveling op de loer en ik ken hier geen kip. De kans zit erin dat ik ook geen kip zal leren kennen…
“Hee” , dacht ik “jij bent niet alleen gekomen”. De vreugdedief had zijn broer meegenomen. Zijn broer heet Angst en hij is groter dan de vreugdedief want angst duurt het langst. Ik moest lachen om mijn eigen grapje en dat beviel de dief niet want hij houdt niet van vreugde. Zelfs niet van flauwe taalgrapjes en al helemaal niet van relativeren want alles is immers heel zwaar en dat moet ik vooral heel goed begrijpen. Zo goed dat er voor niks anders meer ruimte is in mijn hoofd.
Kordaat
“En nu mijn slaapkamer uit!” riep ik kordaat. “Sommige dingen zijn niet leuk maar ik heb jou niet nodig dat er nog eens in te wrijven. En je broer mag groot zijn, dat geeft hem nog geen gelijk.”
En weet je wat er toen gebeurde? Ze dropen af! Ja, allebei. Ze wisten dat ik ze doorhad. Dat ik doorhad dat zij helemaal niet in mijn hoofd thuishoren om zich te mengen met mijn gedachten. Mijn gedachten mogen hoopvol zijn want ik mag vertrouwen op Iemand die voor me zorgt. Iemand die ook mijn oprechte verdriet begrijpt en mij daar doorheen wil leiden. Iemand die veel groter is dan de vreugdedief die eigenlijk een andere naam heeft. Misschien ken je zijn naam wel en herken je hem in je eigen leven. Hij heet zelfmedelijden en zal je altijd naar beneden proberen te trekken met alles wat er mis ging in je leven. Ook zal hij je proberen te overtuigen dat Hij die het grootst is van het heelal jou is vergeten of sterker; niet eens bestaat!
De kracht van geloof
Nu zijn er genoeg mensen die niet in Hem geloven en die denken: ´Anne, je maakt jezelf wat wijs`. Die mensen wil ik vragen wat beter is. Om te geloven in een God die me kracht geeft of te geloven wat dieven mij vertellen in de nacht?
Tja, denk daar maar eens over na…
Dat zal ik zeker doen. Want oh die dief en zijn vreindjes
Ja, wat een rotzak hé. Hij waagt het ook nog eens om terug te komen wanneer ik niet oppas!
Wat een eerlijk blog, en wat herkenbaar, dank je wel.
Ik ga er zeker over nadenken.
ThanX Danielle 🙂
Wat treffend beschreven. En zo herkenbaar! Ieder heeft zo z’n eigen zwakke plekken die de dief weet te vinden. En wat bemoedigend dat je hem wist te verjagen. En dat in de nacht! Bedankt voor dit eerlijke verhaal Anne.
Bedankt voor je hartelijke reactie Gerda.
Wat mooi en krachtig weergegeven. Heel knap! En ook een goede reminder weer voor mij. Dankjewel!
Graag gedaan Mariska. Ik schrijf dit ook voor mezelf op omdat ik die reminder zelf steeds opnieuw nodig heb.
Mooie beelden Anne.
Als ze bij mij op bezoek komen, helpt dankbaarheid ook vaak.
Toevallig zag ik net een filmpje bij een vriendin, even kijken of ik het hier geplaatst krijg…
Ha, dank je Anne! Dankbaarheid is inderdaad een heel goed wapen bij deze dief.
Je hebt een ernstig en reëel onderwerp op een erg pakkende leuke manier beschreven. Zo dringt het goed door, althans bij mij. Bedankt. Ook een mooi filmpje van Anne Vellinga.
Dankjewel Rinske.
Juistem, weg met die dieven!
Dank je Inge!
Ja, heel herkenbaar Anne. Dat is wat de boze doet, stelen en roven. Wegsturen is de enige manier idd. Wedersta de boze en hij zál van je vlieden. Mooi hoe je het beschrijft, is denk ik ook fijn voor mensen die zich nog niet zo bewust zijn van de geestelijke strijd. Leerzaam.
Ha Anja, dankjewel.
Wauw Anne! Zo prachtig beschreven. Korte metten mogen en moeten we maken met vreugdedief en zijn grote broer! Gelukkig krijgen we daar ook hulp bij, want in mijn uppie gaat me dat helaas niet lukken.
Nee precies. Dat denk ik dus ook.
Ik geloofde altijd in: eerst zien, dan geloven. Maar gaandeweg heb ik ervaren dat het zeker ook, en misschien wel meer, andersom werkt: wat je gelooft, ga je ook zien. Denk aan de ‘roze bril’ als je verliefd bent. Daarom is het heel goed om je bewust te zijn van waarin je wilt geloven en dat te koesteren. Want dat bepaalt voor een groot deel hoe je ervaart wat je beleeft.
En dat is in de praktijk nog helemaal niet zo makkelijk! Mooi verhaal weer, Anne.
O, dank je wel, Anne, want wat is dit herkenbaar!
Ze zijn afgelopen week ook bij mij langsgeweest, maar ook ik heb ze de deur gewezen
Enne … heerlijk zoals jij schrijft!
zeer herkenbaar, geweldig zoals je dit hier zo treffend schrijft, en ook nogeens wil delen,
ik ga hem uitprinten zodat ik het nog eens kan lezen in tijden van …
Soms kan ik in die duistere nachten juist het licht weer goed zien! Het brengt mij in ieder geval dichter bij God en het geeft mij lesjes zelfaanvaarding. En, zo draai ik die vervelende broertjes Dief en Calimero maar weer ten goede. 😉
Bedankt voor je reactie Linda. Ja, ik las hoe jij het aanpakt. Mooi!