´Nog een keer defibrilleren!´ De arts schreeuwt nog net niet tegen zijn assistent maar er klinkt haast in zijn stem en een lichte paniek. Er staat een kleine club rond mijn lichaam gebogen met het apparaat in de aanslag. Op mijn borst kleven twee electroden. Ik zie er blauwig uit in het felle licht van de ziekenhuislampen. Geen idee hoelang ze met me bezig zijn. Geen idee waar ik me bevind eigenlijk want ik kijk op mijn lichaam neer, zwevend in de ruimte. Nu ik beter kijk zie ik niet alleen deze kamer maar ook een aangrenzende ruimte. Daar staat mijn dochter met haar man. Wat doet ze? Oh nu zie ik het; ze huilt en klemt zich aan haar man vast. Die staat duidelijk te bidden.
Ik vind dat ze me maar moeten laten gaan. Het is mooi geweest. Ik geef me gewonnen. Rustig laat ik me meevoeren op de wind. Is het wel de wind? Ik hoor iets wat klinkt als de slag van vleugels. Iets of iemand voert me mee richting een schitterend licht. Zo zuiver zo puur. Het trekt aan me als een magneet.
Dan zie ik Hem. Hij staat voor me. Zo anders dan ik me ooit heb kunnen voorstellen; levensecht. Echt levend. Hij kijkt me aan. Die ogen! Ik kijk in die ogen en kan ze niet weerstaan. Wat ik zie? Liefde! Het zijn de meest liefdevolle ogen die ik ooit heb gezien. Ik zie ontferming en een krachtige zachtheid. Met die kracht kijkt hij dwars door mijn ziel en ontleedt hij alles wat er in mij is. Met de zachtheid raakt hij mij aan. Zijn liefde is als balsem voor mijn gewonde hart. Ik voel hoe ik alleen al onder die blik geheeld word. Er staat niets meer tussen ons in.
Ik ontmoet familieleden. Een blijde hereniging in harmonie. Wanneer ik hen zie, zie ik hun verleden op aarde en alles wat er tussen ons heeft in gestaan verdwijnt omdat ik het nu begrijp; wat hen daar getekend heeft, wat ons contact bemoeilijkte. Golven van liefde en vergeving spoelen dan deze herinneringen weg. Er is volledig begrip van het toen in het nu. Dit eeuwige nu.
Tijd is hier een onbekend begrip. Ouderdom trouwens ook. Mijn moeder en ik zijn beiden even oud of moet ik nu jong zeggen? We zijn hier volkomen en gaaf. De pijn en de kwalen zijn vergeten. De tranen uit mijn vroeger leven hangen als een paarlen snoer om mijn nek. God heeft ze bewaard totdat ik kwam.
Ik kan naar mijn tijd op aarde terugkijken en zien welke brokken ik heb gemaakt zonder het zelfverwijt wat mij daar in de weg zat. Ik zie hoe dit ook mijn dochter heeft beschadigd en ik kan hier voor haar bidden zonder de zorgen die ik op aarde voor haar had. Want ik weet dat het plan wat God met haar heeft niet zal falen. Zij valt niet uit zijn Hand.
Graag zou ik ervoor zorgen dat ieder mens op deze plek kan landen veilig in Zijn armen, veilig in zijn liefde. Maar ik weet dat niet iedereen Hem wil kennen. Nu ik hier ben begrijp ik daar niks meer van. Hij is het beste wat ik op aarde had. En ik wil bij Hem zijn en blijven. Gelukkig hebben we hier een eeuwigheid aan tijd om elkaar te ontmoeten. Hier zie ik Hem van aangezicht tot aangezicht. Zijn liefde heeft mij omvat en getransformeerd tot een heel mens in menselijke gedaante maar toch anders. Hoe anders? Dat zal je wel zien wanneer je hier komt!
Hij wordt steeds mooier. Je blog.Prachtig Anne. Je krijgt er heimwee van XXX
Dank je Lineke. Ach ja heimwee. Ik heb het met een zekere regelmaat. Vooral op pijn-dagen. Nu ook. De prijs na een dagje uit. Het lijkt me heerlijk geen prijs meer te hoeven betalen! Dat nieuwe lichaam spreekt me nog steeds zeer aan..
Heel mooi geschreven, je beleving van je vaders dood in zijn ogen. Je geloof is je kracht en blijft, en je vader ook. allart
Hi Allart, wat leuk dat je reageert. Dank! Dit verhaal is niet vanuit mijn vaders ogen geschreven want hij stierf anders dan beschreven. Maar de inzichten verkregen door mijn fictieve persoon zouden best eens de zijne kunnen zijn. Het zou mij niet verbazen… Mijn geloof is mij inderdaad zeer tot steun. Dat heb je goed!
Ben er stil van…prachtig en bemoedigend Anne!!!
Dank je Heleen!
Het onderwerp is van een eeuwige actualiteit.
Iedereen denkt daarover op zijn tijd diepzinnig na.
De stijl waarin het geschreven is getuigt van ervaring en beleving en dat versterkt het verhaal nog meer.
Heel mooi.
sorry voor enkele typefouten
Heb de vrijheid genomen ze te corrigeren Gert. Bedankt voor je fijne reactie.
Wow kippenvel.
Bedankt Danielle!
Mooi geschreven Anne. Mijn einde nadert ook of moet ik zeggen, mijn begin. Maar wat nu als zal blijken dat ik er al-TIJD, al was. God schiep de tijd.
Hij kende mij al van vóór de nederwerping (grondlegging) der aarde. Alle begin is uit en bij God. Nog even en ik keer terug naar die eeuwigheid. Daar waar geen kennis is. Daar waar geen waarneming is. Tot het moment van de opstanding. Dan krijgt iedereen een nieuw lichaam waar geen pijn meer in kan zijn.
Gelukkig mag ik weten dat Jezus stierf voor de zonde van de hele wereld. Ook voor hen die niet willen op dit moment? Zeker ook voor hen. Gods wil is het dat iedereen behouden word en tot erkentenis der waarheid zal komen. Wie kan ZIJN wil weerstaan?
Jouw stukjes maken soms veel in mij los Anne. Bedankt daarvoor Casper
Bedankt voor je reactie Cas. Ik denk niet dat we totaal ´weg´ zijn tot de opstanding. Er zijn immers wel verklaringen van mensen die echt een kijkje konden nemen. Er zijn een paar interessante boeken wat dat betreft; ´90 minuten in de hemel´ en ´de jongen die in de hemel was´ bijvoorbeeld. Verhalen die jou zeker zullen aanspreken. Ook Jezus zegt tegen de man die naast hem hangt: vandaag zal je met mij in het paradijs zijn…
Beste Anne, Jezus was nog vele dagen op aarde alvorens Hij naar de Vader ging. Je weet ook wel dat er veel is vertaald op een niet juiste manier.
Jezus zei tegen de man naast Hem aan het kruis , “heden zeg ik u, gij zult met mij in het paradijs zijn”
Cas
Bedankt voor je toelichting Cas. Ik begrijp wat je wil zeggen. Toch kan ik me niet voorstellen dat we bewusteloos zijn tot de opstanding. Genoemde boeken en bijna-dood ervaringen van mensen wijzen immers een andere richting op. Maar goed, we weten het niet.
Hallo Anne,
Je hebt een mooi stuk geschreven om over na te denken.
En waarom zouden we niet geloven dat we direct bij God in de hemel zijn, na ons sterven? Paulus zegt in Filippensen 1: 23 ik heb de begeerte om heen te gaan en bij Christus te zijn, want dat is verreweg het beste,
Ik geloof dat hij direct in de hemel was. Ik geloof dat dit geldt voor gelovigen uit deze genade bedeling. Voor de moordenaar aan het kruis en de mensen die leefden in het tijdperk van de verwachting van het komende Koninkrijk, met Christus als Koning, geldt iets anders. Zij wachten in het graf op de komst van Christus en zullen dan opstaan en bij Christus zijn in het Paradijs. Dat is ook wat Casper aangeeft, volgens mij.
Oké, dankjewel voor je uitleg. Op deze manier begrijp ik het verschil beter.
mooi!
Dank je Wim.
Wat prachtig!
Dankjewel Mariska.