De erfenis

misschien eerst even afwassen?

Mijn erebaan als mantelzorger is voorbij en toch ben ik nog met pa bezig. Nu ja, niet met hem persoonlijk maar wel met zijn zaken en zijn huis. Zo sturen allerlei instanties post naar zijn adres op naam van de erven. Of op naam van hem omdat het overlijden niet is doorgegeven. En dat is knap lastig omdat ik nu ook in Duitsland verblijf. Ik ben letterlijk niet altijd in de buurt om even de post in te zien en de boel te organiseren.

slechte service

De nabestaandenservice van de post stuurt alleen binnen Nederland door. De constructie is nu dat pa’s post op mijn Nederlandse adres belandt en een lieve buurvrouw het in een grote enveloppe stopt, samen met mijn eigen post. Zij stuurt het naar Duitsland.  Behoorlijk omslachtig maar het zou  nog gaan wanneer alles netjes doorgestuurd zou worden. Alleen blijkt de nabestaanden service niet goed te werken… De buren van wijlen mijn vader hebben ook nog het nodige verzameld. Van de aanmaningen word ik niet blij.

efficiëntie

Momenteel ben ik in Nederland om mijn eigen administratie en die van pa te regelen. Ik zeg abonnementen op en bel met instanties. Alles kost veel tijd. Vooral omdat niet iedereen weet heeft van de nieuwe efficiëntie-doelstellingen in gesprekken met klanten. De meneer van het Nuon neemt zoveel tijd dat ik echt zit te zuchten. Ik moet al een hele tijd plassen maar ik kan moeilijk afkappen wanneer iemand het zo goed bedoelt.

Ook maak ik met mijn broer een begin met het uitzoeken van de spullen in de ouderlijke woning. Wanneer je bedenkt dat mijn vader nooit iets weggooide en het een groot huis is, kan je wellicht iets voorstellen bij deze megaklus. We zijn op gegeven moment beiden zo murw dat we ons afvragen: houden we eigenlijk wel van kristal? Ik zeg -net zo mat- als het glas: `Wanneer het is afgewassen is het misschien best mooi…´

oud worden is niks aan

De herinneringen springen me tegemoet in de ouderlijke woning. Ik wil helemaal geen spullen. Ik wil twee lieve levende ouders. “Oud worden is niks aan” schrijf ik aan een jeugdvriend van mijn vader. Die man heeft letterlijk iedereen om zich heen verloren. Ik bedoel de mensen van zijn eigen leeftijd. Soms ook jongere vrienden.Gelukkig heeft hij wel kinderen. Het confronteert mij met het vooruitzicht op een oude dag zonder. Al ben ik nuchter genoeg om te zien dat je niet automatisch een fijn contact met je kinderen hebt.

Naast het huis van pa ben ik ook bezig om orde te scheppen in mijn eigen woning. Ook hier geldt de vraag: wat hou ik en wat doe ik weg? Ik heb geen zin om dingen mee te nemen naar Duitsland die ik toch niet meer gebruik. Dus de gang naar de tweedehandswinkel en de milieustraat wordt regelmatig gemaakt.

een lijst voor huis drie

Wanneer ik in Duitsland ben vraagt mijn man of ik een schema wil maken voor zijn woning. Daar staat het ook al vol. Eigenlijk passen mijn dingen er nog niet bij. Of ik maar even per verdieping een overzicht wil maken van wat weg kan of wat opgeknapt moet worden. Hij is het overzicht allang kwijt en ik kijk met een relatief frisse blik rond.

Doordat ik over drie huizen mijn aandacht moet verdelen heb ik toch het gevoel dat ik werk heb. Ik ben zo langzaamaan een ster in ont-spullen. En van personal assistent (voor pa) naar opruimcoach is niet eens zo’n grote stap!

Anne Stekhoven, 3 september 2018. 13 reacties op De erfenis. Category: blogs. Tagged: rouw.

About Anne Stekhoven

Sommigen kennen mij als Faith, blogster op Funky Fish.

View all posts by Anne Stekhoven