Persoonlijke post

Op de mat ligt een envelop. Een gewone witte met haar naam erop. Dat gebeurt eigenlijk nog maar zelden. Ja, de instanties weten haar wel de vinden. De brieven van het CAK met haar eigen bijdrage vallen nog steeds in de bus. Terwijl ze dit toch automatisch overmaakt. ‘Slecht voor het milieu’ zegt ze tegen zichzelf want niemand van het CAK zal haar woorden horen. Zij blijven hun brieven sturen, net als de belastingdienst en haar pensioenfonds. Of nee, dat gaat tegenwoordig per mail.

eenzaamheid

Maar Rose leest zelden haar mail. Het digitale gebeuren gaat  langs haar heen. Ze is te oud voor die onzin. Sociale media? Met wie moet zij nu nog contact onderhouden? Haar familieleden zijn allemaal al bij de Heer. En de meesten van haar vrienden ook. Het enige waar zij in meegaat met de tijd is de eenzaamheid. Ze hoeft dit niet in de krant te lezen. Ze ondervindt dit zelf en vindt het vreselijk. Waar blijft in haar geval die vriendelijke vrijwilliger die haar komt opzoeken? Ze is slecht ter been en spreekt alleen nog het meisje bij de kassa en haar hulp in de huishouding. Maar eigenlijk heeft die zelden tijd voor een praatje. Lilian drinkt zelfs staande haar koffie want het huis moet binnen de tijd aan kant. Het is lief bedoeld maar soms snakt Rose toch meer naar wat gezelligheid dan naar een schone wc…

hulpmiddel

Maar van wie is dan de post? Ja, dat vraagt Rose zich ook af. Ze bukt moeizaam naar de mat. Haar rug steekt. Ze besluit om toch maar de opraapstok te pakken. Die hangt al aan de radiator klaar en lijkt haar toe te spreken: ‘ eigenwijs oud mens ik hang hier toch niet voor niks!’ ‘Ja, ja’ zucht Rose. Dat de dingen ook al praten vindt zij helemaal niet raar. Dat krijg je als je teveel alleen bent.
De stok helpt haar handig de post in handen te krijgen. Nu nog een briefopener tevoorschijn halen want die envelop hoeft niet aan stukken vindt Rose. Ze is een beetje opgewonden bij het idee van een persoonlijke brief.

vriendin van vroeger

De opener ligt in het dressoir en glijdt soepel door het papier. Rose haalt een brief en een kaart uit de envelop. Ziet ze het nu goed? Een groet uit Hellevoetsluis? Dat is haar geboorteplaats.. Ze draait de kaart om en ziet in sierlijke letters de naam van haar jeugdvriendin. Rose leest verheugd het nu bekende handschrift.

‘ Lieve Rose, Het lijkt wel een eeuw geleden dat wij samen naar school fietsten en naast elkaar in de klas zaten. We zijn elkaar na ons trouwen en mijn emigratie naar Canada uit het oog verloren. Mijn man Wim is vorig jaar overleden en dat heeft mij doen besluiten terug te keren naar Nederland….Dankzij de moderne middelen die ons tegenwoordig ter beschikking staan heb ik jouw adres weten te achterhalen. Ik hoop tenminste dat het klopt want meid ben ik blij dat ik jou heb gevonden. Mijn telefoonnummer is…. Wanneer je het fijn vindt mij weer te zien bel me dan op alsjeblieft. Ik ben nog mobiel en zou je heel graag bezoeken. Veel liefs van Sarah.

Even later zit Rose aan de telefoon. De stem van Sarah klinkt aan de andere kant van de lijn. Opgetogen worden de eerste herinneringen opgehaald en een afspraak voor een echte ontmoeting gemaakt. Het kaartje staat op de schoorsteenmantel als stille getuige van hernieuwd contact.

Met dit verhaal doe ik mee aan de bloghop van juli/augustus 2018 thema: ‘ de ansichtkaart’ van Ron de Graaff  http://rondegraaff.blogspot.com/2018/07/zomertijd.html

Anne Stekhoven, 17 augustus 2018. 20 reacties op Persoonlijke post. Category: korte verhalen.

About Anne Stekhoven

Sommigen kennen mij als Faith, blogster op Funky Fish.

View all posts by Anne Stekhoven