De zwarte komeet
daar ga ik…
Het overlijden van mijn vader heeft mij völlig aus der Bahn geworfen. In het Nederlands vertaal je dit met: uit het lood geslagen zijn. Vrij vertaalt voel ik me als een komeet die uit haar baan het heelal is in gesmeten met een enorme kracht. Zonder enig houvast stuif ik langs sterrenstelsels en zwarte gaten, waarin ik vrees te vallen. Ze hebben een aanzuigende werking maar ik wervel verder en verder. Ik ga zo snel, de vonken spatten ervan af.
Of ik nog tot stilstand kom? Mijn emoties wervelen mee tot ergernis van enkelen. Ik moet niet zo negatief doen, wordt mij gezegd. Ik vind zoiets zeggen ook niet echt positief maar oké. Ik ben een eenzame komeet dus het onbegrip zal erbij horen. Wie houdt er nu van een loodzware, zwarte komeet? Ik zou er ook graag anders uit zien en me anders gedragen. Alles onder controle schijnt me heerlijk toe…
huizen
Er valt heel veel weg door de dood van pa. Niet alleen een dierbare persoon waar ik een nauwe band mee had. Ook het idee om nu helemaal geen ouders meer te hebben vind ik naar. In de ouderlijke woning fluisteren de muren herinneringen en voelt het kil ondanks de hittegolf. Op de poststukken staat niet langer alleen zijn naam maar: aan de erven van…
Tja, het huis. Of eigenlijk spreek je in mijn geval van; huizen. Eén in Duitsland en twee in Nederland; dat van pa én dat van mij. Er moet in alle drie veel uitgezocht en op- ofwel leeg geruimd worden. De gedachten aan wat er allemaal nog moet gebeuren overweldigen mij.
erebaan
En last but not least; ik ben mijn baantje kwijt. Personal assistent van pa. Ik heb het vreselijk vermoeiend en verdrietig gevonden, vooral in de periode dat hij niet op de goede plek zat. Maar het was ook een erebaan. Een baan die me dichter bij hem bracht. En waar ik hem ook begeleidde, hoorde ik: ‘Ach dat is zeker uw dochter. Ja, dan kan je wel zien.’ Het is voor een eenzame komeet heel fijn om verbinding te voelen. Die verbinding had ik met pa.
‘Maar je bent nu toch getrouwd?’ hoor ik u denken. Zeker en dat is fijn. U moet alleen wel bedenken dat mijn man en ik elkaar nog niet zo heel lang kennen. We zijn nog aan het zoeken wat werkt en wat niet. Eigenlijk komen we daar nu pas aan toe. Veel van onze gesprekken gingen namelijk over mijn vader; over zijn gezondheid, wat we nog konden betekenen voor hem en over de al dan niet goede zorg die werd geboden. Het was voor ons beiden een enerverende verkeringstijd. En nu blijkt mijn man getrouwd met een zwarte komeet. De arme!
lichtpunt
Toch is er een lichtpunt dat we helder zien. Als ik door de ruimte keil, dringt het tot me door: Ik hoef me nooit meer zorgen om mijn vader te maken. Waar hij is beland, is het goed. En al ben ik dan soms über-emotioneel, ook dat is in orde. Want dezelfde God die mijn vader heeft opgevangen is ook groot genoeg om kometen op te vangen in Zijn sterke Hand.
Ik bid: ‘Heer, ontferm u…’ Veel meer komt er ook niet uit. Maar het is genoeg!
Een zwarte komeet… Vaak ook een vallende ster waarbij mensen een wens doen. Maar dan moeten het wel kleine stukjes komeet zijn die in de dampkring verbranden. Voor elke komeet is het belangrijk zijn of haar baan te blijven volgen, tenzij die baan een ramkoers blijkt. Volgens mij ben jij nog steeds heel actief in je erebaan; drie huizen afscheidklaar maken, wat een opgave! Trek je niet te veel aan van gemaksadviezen, mensen verwoorden vaak hun eigen wensen als ‘wijze’ raad voor anderen. Volg je baan aan de hemel, je laat een spoor van helder licht achter!
Oh Monique, wat mooi verwoord… Zo had ik het nog niet bekeken. Dankjewel! Eén huis wordt welkom-klaar gemaakt. Het is al af hoor maar er moet nog veel opgeruimd zodat mijn spullen er straks bij in passen. Dat in Duitsland!
Na zoveel emoties kun je idd alleen maar zeggen ” Kyrië eleison, Heer, ontferm U .”
Meer is eigenlijk niet nodig, want God luistert en weet wat we nodig hebben
Dank voor je bemoedigende woorden Gerard.
Lieve Anne,
neem maar de tijd voor je verdriet. Natuurlijk ben je getrouwd en zijn er hele mooie dingen en momenten. Maar die mooie dingen en momenten kunnen het gemis van je ouders niet invullen. Het gemis mag er zijn! Ook al is het ‘goed’ zo. En de emoties zullen voorlopig nog niet minder worden, met het opruimen van zoveel herinneringen.
Dikke knuffel!
Dank je Deborah, je weet hoe het voelt…Daarom een dikke knuffel terug!
Beste Anne,
Ik heb vanmiddag jouw verhaal gelezen, over de rouwverwerking. Wij zijn al wat ouder en Gré en ik weten hoe het is om afscheid te moeten nemen van dierbaren. Je verhaal is dus heel herkenbaar en ook begrijpelijk. Ook jij maakt door wat anderen ook doen. Dat is de weg die de mens gaat.
Zo gezegd is dat maar een schrale troost. Nee, die troost is of jij het gemis van jou met iemand kunt delen. Mijn vrouw kon er uren over praten. Soms mij teveel maar ik heb er nooit wat over gezegd. Dat praten was verwerken. Ze trok zich vaak terug. In gebed.
Wat fijn dat je altijd nog goed met jouw vader hebt kunnen communiceren. En wat zal hij jou daar dankbaar voor zijn.
Ik hoop dat jouw echtgenoot er de tijd voor neemt om naar jou te luisteren. En bidden kan altijd, God gunt ons zijn altoos luisterend oor.
Ik ben geen psycholoog maar heb wel veel levenservaring,
sterkte bij de verwerking. En kijk vooral naar de mooie dingen, die momenteel ook in jouw leven gebeuren.
Dank voor je wijze woorden Gert. Ja, op zekere leeftijd krijgen we hier meer en meer mee te maken. Fijn dat jij je vrouw zo hebt laten praten en haar daarmee hebt gesteund.
Ook al ben je getrouwd er zijn dingen waar je “alleen” doorheen moet diep van binnen, waarin je zoekt naar balans.
Ik maak uit je blog op dat je al tastend nu je weg zoekt en dat is zo begrijpelijk.
Wat mooi dat je zo’n bijzondere band had met je vader.
Heel veel sterkte mooi mens met alles, je zult je weg vinden, geef het tijd.
Bedankt voor je lieve reactie Danielle. Ik neem de tijd…ik heb de tijd…
Hoi Anne, ik vind het mooi hoe open en eerlijk je beschrijft hoe je je voelt. Dat mag ook gewoon. Je emoties mogen er zijn. Neem de tijd voor het verwerkingsproces, dat is helemaal in orde. En als het je teveel wordt, schreeuw het gewoon uit naar boven. Je bent niet alleen, maar hebt een Vader in de hemel.Hij wil niets liever dan Zijn vermoeide kind troosten. Sta Hem dat toe. Laat hem dichtbij komen. Je hoeft dit niet alleen te dragen. Heel veel sterkte hoor en liefs van mij!
Dankjewel Anja. Je reactie toont mij jouw warme hart voor mensen en doet mij goed. Ik was best onzeker over mijn openheid. Ik schrijf meestal iets meer beschouwend over dingen die al min of meer verwerkt zijn. Nu zit ik er nog middenin en mag ik weten: ook hier kom ik met Gods hulp doorheen.
Fijn om te horen Anne! Ik snap dat ook wel, achteraf schrijven over is ‘veiliger’. Maar goed dat het nu al lukte, al schrijvend verwerk je ook dingen. Fijne dag nog hoor en groetjes!
Goed gedaan, om hierover te schijven! Sterkte!
Bedankt Aritha!
Het is goed om te rouwen op een manier die bij jou past. Laat je vooral niet beperken door hoe anderen vinden dat jij zou moeten afscheid nemen. Er is een groot verdriet in je leven. En jij bent degene die daar met God en je man een weg in moet vinden. Heel veel sterkte en dank je wel voor je kwetsbare openheid. Dat kan troostend werken voor mensen die hetzelfde ervaren, maar geen woorden hebben. Lieve groet!
Dank voor je lieve reactie Maria. Fijn!