Verwachtingen in vriendschap
Het is een behoorlijk zware tijd in mijn leven, waarbij ik veel ballen tegelijk in de lucht moet houden. Ik heb de verantwoording voor twee huizen en twee administraties, terwijl ik eigenlijk echt genoeg heb aan één. Daarbij reis ik idioot veel om vooral mijn vader (en soms mijn vriend) te bezoeken. Mijn pijnniveau is daardoor zo hoog dat ik dagen heb, waarin ik heel veel loop te huilen.
Aan mijn vriendschappen kom ik niet meer toe; geen puf. Daar zit ik mee want ik geef om mijn vrienden. Daarom mail ik deze week een vriendin, die vorig jaar emigreerde naar Frankrijk. Ik zeg ‘sorry’ voor de stilte van mijn kant. Zij schrijft terug:
‘Het geeft niet wanneer je wacht met schrijven of contact maken. Het gaat zoals het gaat en dan zijn er andere prioriteiten. Dat is heel gewoon en ik ben blij dat je goed voor jezelf zorgt en niet teveel hooi op de vork neemt door ook nog te gaan schrijven. Het zit altijd gewoon wel goed, we kennen elkaar.’
andere koek
Bij een wat priller contact loopt de mailwisseling anders. Ook deze vrouw stuur ik excuses vanwege het feit dat ik geen tijd heb gehad haar te bezoeken. Ze weet dat er veel op mijn bord ligt maar ze schrijft dit terug: ‘Dat je geen tijd hebt gehad, zegt meer over jouw behoefte aan contact met mij dan over jouw tijd’ Vervolgens zet ze een punt achter ons contact. Wat een aanmatigend oordeel proef ik. Het raakt me diep.
Het spijt me voor haar, dat zij het idee heeft gekregen dat er bij mij geen belangstelling voor haar persoon is. Maar ik geloof toch niet dat ik de oorzaak van dit gevoel ben. Misschien was het anders gegaan als we elkaar langer hadden gekend. Ik vrees echter dat ik ook dan niet aan haar verwachtingen had kunnen voldoen. Want ik ben door mijn beperkte belastbaarheid wel vaker niet in staat geweest tot veelvuldige bezoeken of uitstapjes met vrienden. In goede tijden wel maar in mindere tijden niet. En die mindere tijden duren doorgaans ook mij langer dan me lief is…
uit de gratie
Ik heb al vaker meegemaakt dat mensen me ijskoud laten vallen wanneer ik niet genoeg aandacht voor ze heb of wanneer ik niet meer in het plaatje pas, dat ze van me hebben. Het heeft alles te maken met verwachtingen. Over wat je wel en niet kan verwachten is een hoofdstuk apart. Je kan in ieder geval hierbij niet alleen van jezelf en je eigen behoeften uitgaan. De ander zit misschien in een levensfase waarin hij/zij best om je geeft maar even niet zoveel te bieden heeft.
Zelf ben ik ook wel eens teleurgesteld geweest in de frequentie van contacten maar dat is voor mij nooit aanleiding geweest om het contact dan maar te beëindigen. Teleurstelling was voor mij eerder aanleiding mijn verwachtingen bij te stellen. Zo heb ik een vriendin die druk is met studie, werk en gezin. Ik zie haar maar een paar keer per jaar. En dat vind ik soms jammer. Maar ik weet dat zij mij graag mag en aan me denkt en ik ben blij wanneer er wel even ruimte is.
echt
Al schrijvend kom ik tot de conclusie dat we elkaar de ruimte dienen te geven en te genieten van wat er wel is. En als dat voorbij gaat, om welke reden dan ook: koester dan de herinneringen aan een mooie tijd of een leuk contact. Dat was ook echt en niet gespeeld.
Ik ben blij met vrienden die ik een tijd niet kan zien/spreken en waarbij dat dan oké is. We pakken de draad weer op en praten verder waar we de vorige keer gebleven maken, als we dat nog weten. En anders spinnen we een nieuwe draad.
Geen verwachtingen alleen verwondering: hee, jij bent er nog en (wat fijn) ik ook!
Zo is dat. Maar van degene met de beperking wordt maar juist verwacht dat hij met die beperking altijd een stapje harder loopt. Aanname dat iemand met een beperking meer tijd heeft dan iemand zonder om met iedereen contacten te houden is er geen benul dat juiste tijd verloren gaat met dat gedoe. Pijn vermoeidheid en depressie hoor je het niet over te hebben, Nodig iemand vraagt niet wat je wil klaar gekregen hebt ten koste van ongemak, hebben niet grvraagd hoe
En of waarom ze hebben nog niet gevraagd hoe het met je? Dat zegt al genoeg. Die zichzelf op die manier tot norm stellen voor jou dat is ze Opgeruimd staat netjes. InDerdaad aanmatigend om niet te zeggen bloed arrogant. Blij wezen dat dat typen mensen zichzelf naar buiten selecteert. Echt waar Ik geloof dat God dat leidt. Ik heb er geen vrijwilligers baantje gehad en dat kwam niet helemaal uit de verf met mijn beperkingen nu zeggen ze waarom dan niet jij zit de hele dag op je reet je hebt veel tijd. Dus ik was het slaaf je die moest doen wat andere wilden. Opeens helemaal niet meer dat niemand het meer met me zag zitten daar. Gewoon denken tot ziens en gewoon je eigen ding doen. Toch nooit goed genoeg gaat zijn. En alsnog Veel plezier met alles wat wel wil… Dat is het belangrijkst niet te vergeten. Dat niet mensen die oordelen Ja dat is tot daar toe maar dat God je oordeelt en dan zal t nog eens heel erg mee kunnen vallen. Tot je volgende posting en dan zal ik je weer iets onder zetten Ciao
Bedankt voor je reactie Annejan. Ik begrijp waar je heen wil. In het geval met deze vriendin zeg ik niet ‘opgeruimd staat netjes’ Ik mag deze vrouw gewoon graag en ik schreef dit verhaal niet om haar onderuit te halen. Wel om een punt te maken tav verwachtingen. In de zin van: stel ze eens bij dan zijn we beide blij…
Mooi geschreven en je echte vrienden snappen jou verhaal.
Dank je Harry!
Beide verwond door de liefde. Vanuit liefde kunnen we elkaar soms onbewust pijn doen. Vooral wanneer het grensoverschrijdend wordt en de behoeftes van jezelf belangrijker zijn, dan de grens van de ander.
Jezus deed het anders, Hij vond onze behoeftes van veel meer belang, dan die van Zichzelf. Wat dankbaar ben ik voor Zijn voorbeeld in de liefde. (maar wat ik faal ik vaak en wat ik doe ik zonder dat ik dat wil ook nog veel mensen pijn…)
Dank je voor deze mooie blog!
Dankjewel Petrina, ook voor je begrip voor haar.
Aan verwachtingen voldoen, dat kan soms een worsteling zijn, meer tijd en energie te willen hebben, wat is het dan belangrijk om je grenzen te bewaken. Soms kan ik huilen als mensen in wie ik veel investeer ontevreden zijn als dat even wat minder wordt. Als we aan ieders verwachtingen willen voldoen lopen we onszelf voorbij. En als er geen puf meer is, dan is het belangrijk om pas op de plaats te maken voor je eigen gezondheid. Maar wat heerlijk is het als je weet dat je vrienden bent, dat je welkom blijft bij elkaar. Heel veel sterkte en Gods nabijheid en zegen!
Dank voor je begripvolle reactie en zegenwens Erna. Wens jou ook kracht in je drukke bestaan. Je staat heel veel voor anderen klaar en verdient mijn respect. Ik wens je bovenal Gods zegen.
Er is maar één Die ons helemaal kan liefhebben in alles wat we zijn. Deze blog is echt heel goed. Anne. Je stelt je kwetsbaar op maar bent daarin ook heel sterk.
Dank je Aritha. Sterk? Zo had ik het nog niet bekeken.
Ja,Anne, ook ik denk dat die vriendin reageert vanuit haar pijn, ze voelt zich blijkbaar afgewezen.Of ze heeft op deze manier zelf iemand afgewezen, dat kan ook.Neemt niet weg dat ze ook jou weer pijn doet. Maar het heeft niets met jou te maken, maar alles met haarzelf. Ik heb dit soort dingen ook meegemaakt, waarbij mijn chronische rugpijn een rol speelde. Dat een vriendin me liet vallen toen ik niet op haar verjaardag kon komen Ik lag op bed met veel pijn en kreeg dat er ook nog bij, dat maakt je heel verdrietig. .Ik kan me dus voorstellen hoe je je voelt.Ja, wat zijn mensen toch grillig hè en wat moet je ermee?Sommige vriendschappen zijn niet voor de eeuwigheid denk ik dan maar. Diep ademhalen en met een lach verder gaan. Ik bid voor jou dat je je wat beter voelt. xxx
Dank je Kristine, dat is lief!