De mol en de papier-puinhoop
Ik ben een molletje. Tenminste dat zegt mijn vader: ‘je komt ineens tevoorschijn.’
Voor hem is het een verrassing wanneer ik voor zijn neus sta. Want al heb ik gezegd dat ik zou komen, hij weet dat vaak niet meer. En gezien zijn kleine blikveld ziet hij mij ook niet al aankomen. In zijn beleving duik ik dus plots voor hem op. Om hem niet te zeer te laten schrikken zeg ik op luide toon: ‘dag Pa, daar ben ik weer!’ Mijn vader is altijd blij mij weer te zien en een luisterend oor bij mij te vinden.
behoefte aan rust
Daarom belt hij ook geregeld op. Soms meer dan me lief is… Laatst appte ik aan mijn vriend: ‘ ik word ‘gestalkt’ door mijn vader…’ Ja, ik heb ook behoefte aan mijn rust! Zeker in deze drukke tijd van mantelzorg. Hier afspraken over maken heeft niet veel zin, gezien zijn slechte geheugen. Daarom heb ik besloten in de avondlijke uren niet meer op te nemen. Wanneer er wat is met pa kan de verpleging mij wel bereiken. Pa moet maar tot de volgende dag dan wachten voor ons vaste gesprekje.
graafwerkzaamheden
Ik ben een molletje. Ook in de zin die pa misschien niet zo fijn vindt. Ik graaf mij namelijk de laatste tijd door alle papierhopen in zijn huis heen en gooi heel wat weg. Mijn vader is een groot verzamelaar van papier. Hij gooit nog geen lege enveloppe weg. Ik mocht nooit ergens aan komen en mijn handen jeuken al jaren bij het zien van de groeiende stapels in het huis.
Met hulp van een jeugdvriendin ben ik heel druk in zijn computerkamer bezig geweest. Twee derde van het papier bestond uit lege enveloppen, brieven van goede doelen en oude tijdschriften/magazines. Mijn oude bed kwam langzaam weer tevoorschijn onder het papierpuin. Zwaar verstoft maar verder nog intact. Ik heb het schoongemaakt en eindelijk naar mijn eigen huis kunnen meenemen, in de auto van mijn vriend. Mijn logeerkamer is zijn naam nu waardig! En pa heeft weer meer ruimte om te bewegen.
Maar het blijft hier niet bij. Elke ruimte kent zijn eigen papiergeheimen. Wanneer ik laden en deuren opentrek ontdek ik overal nieuwe stapels. Ik word er stapelgek van!
een volle bak
De grote container buiten zit al tot de blauwe deksel aan toe vol en is haast niet meer in beweging te blijven. Ik check de afvalkalender van mijn geboorteplaats en ontdek dat het deze week wordt opgehaald. Gelukkig. Van een deel der bergen ben ik binnenkort verlost!
Op de 17e staan ook de bakken van de buren aan de straat. Ik gluur en zie dat er in deze bakken nog ruimte is voor meer… Ik besluit het erop te wagen. Het wordt immers zo opgehaald dus geen probleem toch? En zo dump ik vrolijk maar wel illegaal mijn papier in de bakken van de buren.
Er zou geen vuiltje aan de lucht zijn wanneer de gemeentelijke reinigingsdienst zich aan hun kalender zou houden… Maar je raadt het al: ze zijn niet geweest! Bellen heeft volgens een buurvrouw geen zin. Zij heeft daar geen goede ervaringen mee.
Ik schaam me ondertussen voor mijn dump-actie bij de buren. Die zien natuurlijk wel heel onbekende stapels in hun bak.
Het spoor naar deze mol is makkelijk te volgen. Er zitten immers veel enveloppen bij! Dus voor wie dit leest en bij pa in de straat woont: excuses!
Hahaha! Papiercrimineeltje;). Ik snap zo goed dat je van al die papieren af wil!!! En keur je illegale papieractie daarom bij deze goed;).
Dank je voor je steun. Het papier is een maand later gelukkig wel opgehaald.