Dankzij mijn vader heb ik een nieuwe professie, namelijk die van personal assistent. Het gaat helaas (alweer) om een onbetaalde baan. Noem het liefdewerk oud papier en dat mag je in dit geval heel letterlijk nemen want pa verzamelt heel graag papieren. Hij gooit nooit iets weg.
Mijn vader is een bejaarde man en niet van het fitte soort. Een hartkwaal heeft dat laatste verhinderd maar hij woont nog wel thuis. Voor het huis had hij al enige hulp want het zelf schoonhouden zit er allang niet meer in. Omdat één van hulpen ging stoppen moest er vervanging worden geregeld. Dat had meer voeten in de aarde dan ik dacht. Ik ben behoorlijk druk geweest alles in goede banen te leiden.
Hier bleef het echter niet bij. Pa bleek namelijk ook niet meer bij de tijd en dit zorgde voor een uitbreiding van mijn taken; zijn pinpas bleek verlopen, zijn paspoort idem. En wat zat hij er onverzorgd bij… Het netwerk rond pa had ook door hoe mij te bereiken en het aantal bezorgde mails en telefoontjes nam toe en voor ik het wist was ik elke dag een dagdeel bezig met reageren en regelen. Met mijn enige broer in het buitenland komt de praktische zorg op mij neer.
Verder moest ik zeker eens per week naar mijn geboorteplaats rennen. Ja, ‘rennen’ want gezien de krappe aansluitingstijden tussen bus en trein mag ook dit letterlijk worden opgevat.
Mijn hoofd liep inmiddels om en mijn knie protesteerde luid want ik moet helemaal niet rennen!
Mijn noodkreet aan de thuiszorg werd opgepikt en er leek licht aan het eind van de tunnel te komen toen er een bezoekschema werd opgesteld. Pa vond het allemaal niet nodig maar ja, als je thuis wil blijven wonen heb je soms dingen te slikken. Ik meende dat hij snel aan de aardige dames zou wennen. Pa houdt immers wel van een praatje.
Maar ik heb iedereen weer kunnen afzeggen…
Mijn vader is namelijk vlak voor kerst in het ziekenhuis beland. Hij meende de keldertrap wel af te kunnen terwijl hij notabene een traplift heeft om naar de bovenverdieping te gaan… Ik mag niet op hem mopperen want ik heb laatst nog zelf halsbrekende toeren uitgehaald op de fiets door de blubbersneeuw. Niet echt slim…De eigenwijze aard zit duidelijk in de familie.
Ik sta in een volgende versnelling. In plaats van eens per week heb ik mijn bezoeken moeten uitbreiden. Niet alleen vanwege pa maar ook vanwege zijn woning. In de laatste moet het nodige worden opgeruimd. Hij zelf verblijft nu in een zogenaamd herstelcentrum. Mijn kerstinkopen betroffen geen ingrediënten voor een heerlijk maal maar; extra ondergoed, sokken en (oh ja) een joggingbroek is ook wel handig nu met dat gips.
Ik vrees dat mijn taken alleen maar toe zullen nemen de komende tijd. Ik weet alleen niet of het allemaal onder functieomschrijving van personal assistent valt. Nee, ik weet al hoe je mij moet noemen in deze rol…
De dochter!
Lieve Anne, wat een schrijverstalent en humor heb je toch, maar ook tegelijkertijd allemaal erg pittig! Weet je gedragen, wij bidden ervoor mee! Dikke knuffel, Heleen
Dat is goed om te weten Heleen. ThanX!
Wat schrijf je eerlijk én liefdevol!!
Dank je Lieneke, Ja wat de ziekenboeg betreft kunnen we elkaar even de hand geven. Maar ik las dat het goed is gegaan. Super!
Die foto straalt!! Heerlijk die blijdschap.
Dit is ook terug te lezen in je blog. Echt geweldig geschreven. Met een geweldige conclusie aan het einde. Je bent dochter. Confronterend wat er allemaal gebeurd he. Wat zou je, met alle liefde, alles willen dragen wat er nodig is he. Maar je bent ook mens, hebt ook je grenzen. Let goed op jezelf nu hoor. Je vader heeft je nodig, met wat jij binnen je grenzen, doet.
Dank je Petrina, Mijn grenzen liggen erg dichtbij. Vandaag een slechte dag door pijn. Maar de afspraak in het ziekenhuis, waar ik met pa heen moest kan ik hierom niet afzeggen. Over de grens gaan is onvermijdelijk gezien de taakomvang en gezien de tijd die dingen kosten. Ik probeer wel ontspanning tussendoor te vinden maar wordt dan nog vaak gebeld. Telefoon niet opnemen is ook weer zo wat…
Ach Anne, wat een toestand, wel heel leuk omschreven met de nodige humor. Veel sterkte met al je nieuwe taken en gelukkig dat je vader nog een dochter heeft…. heel herkenbaar, jouw verhaal. Leuk om te lezen!
Dankjewel!
Mooie foto:)… Ik denk aan je!
Dat waardeer ik Miriam.
Dankjewel!
Je hebt wél talent om te schrijven! Hoe is het nu met je vader? Misschien staat het wel ergens anders op de site, maar dan ben ik het nog niet tegen gekomen.
Dankjewel Francis. Het heeft pa niet meegezeten sindsdien – zie ook mijn gedicht onder ‘poëzie van Anne’- Gelukkig gaat het inmiddels weer wat beter met hem.