Doorgangsstation
Het geheugen van mijn vader
neemt het niet meer nauw.
Wat erin komt
vertrekt al gauw,
met gezwinde spoed.
Het kan hem niet deren,
het gaat hem toch goed?
De harde schijf al jaren vol,
trekt nieuwe informatie niet meer bol.
‘Ik heb het zeker ge-delete’
waarmee bedoeld wordt : vergeten!
Je moet ook niet alles meer willen weten…
De dingen van vroeger
winnen aan glans
Spontaan en vanzelf
komen ze op:
stralende herinneringen,
bakens in zijn levenslijn.
Met als middelpunt: zijn moeder, mijn oma,
naar wie ik ben hernoemd.
Een toverkleuren schakering aan verhalen;
De wandelingen in het plantsoen,
aan haar warme hand.
Hoe zij zingend op de fiets…
(heel ongebruikelijk voor een dame)
maar het deerde Annie niets!
Dansend door de kamer
legde haar levensvreugde
een bodem,
waar pa op zou lopen zijn hele leven.
Kan een moeder iets mooiers geven?
Mild is mijn vaders geheugen.
Want ook de nare dingen en beledigingen
beklijven er niet meer.
Zij vertrekken bij het fluitsignaal,
het doorgangsstation.
Het schone en mooie
van nu en van toen,
dat blijft wel hangen
en wordt steeds weer verhaald.
Tot ze op mijn harde schijf staan ingesleten
en ik ook nooit de jeugd van mijn vader
of oma Annie
zal vergeten…
Prachtig Anne!!
ThanX!
Prachtig geschreven en verwoord…ben er stil van…
Dank je Heleen.
Heel mooi. Familiegevoel is de band van het verleden, eigen vlees en bloed dat gelijk met je meegroeit en waarin je jezelf herkent. Waarop je vertrouwt en waarvan je houdt en watje koestert.
Je vader Alzheimer,dat is jammer. Vorige week gehoord dat 1 op de 4 mensen een hersenziekte krijgt. Ik heb zelf Parkinson.
Ik ben nu bijna 67 jaar en heb nu pas mijn moeder in een gedicht beschreven.
Je mag het lezen maar ik weet niet of je daar op zit te wachten.
Bedankt voor je reactie G. Mijn vader heeft geen Alzheimer voor zover ik weet. Maar zijn korte-termijn geheugen wordt wel steeds slechter.
Het gedicht over je moeder zal ik graag lezen. Sterkte met jouw aandoening!
2017 Moederschap – levenstaak van mijn moeder
Al meer dan 66 jaar geleden,
kwam ik de wereld binnengetreden
en hartstochtelijk met een sterk verlangen
dankbaar door mijn moeder ontvangen.
Het was mijn toegewijde moeder,
die op een leeftijd van wel 42 jaar
al barende daar nog eens vol van genoot
maar na mij nu toch echt haar moederschoot afsloot.
Mijn moeder koesterde altoos die stille hunkering
naar herbeleving van nog maar eens een boreling.
Ik was daarvan dé dankbare bevestiging.
In mijn vrije blije prille kinderjaren
heb ik altijd haar liefde mogen ervaren,
met haar krachtige en zo zachte armen
wist zij mijn leventje genoegzaam te verwarmen;
werd mijn lijf zo stijf en strak geknuffeld,
ja, welhaast liefdevol geplet,
in opeisende moederliefde,
die voor mij gold als was het wet.
Uit een nabije en mij zeer bekende bron
werd mij vele jaren later ongepast bekend:
‘k was een ongelukje, ‘k was niet heus gepland,
… nooit heb ik daarvan ook maar iets gemerkt,
‘k werd juist als jongste van de zes nogal danig verwend.
Ik ben in de leer van ’t enig juiste goede leven
heel degelijk en goed christ’ lijk opgevoed
mijn moeder wist heel precies hoe dat juist moet.
Langs niet nader uitgelegde vaste lijnen
werden lokale zeden en die van starre kerkelijke traditie
als een onbeschreven wet, zo streng gehanteerd,
werd mij dat dagelijks nooit wedersproken geleerd.
De schoolse kennis van mijn ma op deez’ aard
heeft zij in 8 klassen lagere school bijeen vergaard
voor haar leven van toen voldoende om te weten,
van die zeden heeft zij zich voldoende gekweten.
Voortdurend werd die engte visie op ons toegepast
moderne tijden waren ongepast, gaven alleen maar overlast.
De kinderen groeiden haar in kennis en verstand voorbij
steevast handhaafde zij toch die traditionele doenerij.
Het radio nieuws werd wel van enige waarde geschat:
maar “sjonge jonge jonge, dat is mie allemoal toch ôk wat”
De wereld was voor haar denken al voldoende groot
dan de afstand, die de fiets haar zelftrappend bood.
Zo intens gedreven en met haar moederrol begaan
kon zij haar kinderen maar moeilijk laten gaan
en als die kinderen een andere dan haar beminden
konden zij geheid kritiek van haar ondervinden.
Een harde les voor haar en tenslotte ook ten spijt
zij raakte haar geliefde controle over de kinderen kwijt
althans zo werd door haar, nooit uitgesproken, gedacht.
Vijf van de zes hebben de ouderlijke stal verlaten
gingen hun leven inrichten naar hun eigen inzichten
maar namen wel als basis wat moeder hen had geleerd
daarmee wordt moeder nog iedere dag door hen geëerd.
Zij heeft haar levenstaak “het moederschap” volbracht!
Bedankt voor deze enige reactie Gert!
Heel mooi Anne, graag gelezen!
Dank je Coby.
Veel dingen vervagen in het geheugen.
Veel herinneringen kunnen nog wel “boven”komen.
Dat het milder wordt is fijn.
Ik heb wat meer gedichten gelezen, ze zijn ontroerend, veelzeggend.
Compliment Anne.
Wat leuk dat je één en ander van mijn gedichten gelezen hebt Hilly. Die van jou vind ik ook heel mooi 🙂