‘Ieder huis heeft zijn kruis’ is een uitdrukking die we allemaal wel kennen. En het gezegde zegt het al: IEDER(een) heeft leed te dragen. Misschien heb je een klein verdriet, misschien is het immens groot. Hoe we verdriet ervaren verschilt per persoon.
Wanneer je enorm wordt geraakt door verlies en verdriet in je leven, kan de neiging ontstaan het gebeuren diep weg te stoppen. Je praat er liever niet over maar stort je op je werk of andere activiteiten. ‘Afleiding zoeken’ heet deze strategie. Het kan een hele tijd goed met je gaan wanneer dit bij je past. Wanneer een vriend of vriendin je zegt dat je erover moet praten, wuif je dit weg. ‘Door praten verandert er niks’ zou je kunnen zeggen. Of: ‘ik moet er maar het beste van maken’.
Maar verdriet heeft een aparte eigenschap. Als een vloeibare substantie weet het zich een weg te banen door alle drukte in je leven heen. Op een onbewaakt moment ontspan je toch en is het ineens daar, als een onwelkome gast!
Hoewel: onwelkom?
Je hoort en leest het veel dat alle emoties ons iets te vertellen hebben. Nare emoties roepen het hardst en voelen zo vervelend dat er naar luisteren geen pretje is. Toch horen ook deze emoties bij ons verhaal.
Ik had het een tijdje terug nog. Net tijdens een mooie wandeling was er plots dat verdriet om een gemis in mijn leven. Ik ging op een bankje zitten en keek naar de weilanden onder mij. Waarom kon ik niet alleen hiernaar kijken en genieten? Waarom plots die vervelende gevoelens?
Op dat moment kwam die gedachte in me op. De gedachte die vroeg: ‘mag het er zijn?’ En zacht antwoordde mijn hart toch ‘ja’ want het was zo logisch dat ik om dit gemis nog pijn had. Ik mocht daar naar kijken en er aandacht aan besteden. Ik mocht er later over spreken met mijn vriend. Het delen gaf het nog meer een plek in mijn bestaan.
Wanneer we aan ons verdriet aandacht besteden kunnen we het een plek geven waar het (langzaamaan) steeds minder aandacht vraagt. Soms zelfs geneest. Dan kijk je op een dag naar die plek en is het weg.
Dit geldt niet voor elk soort pijn. Het verdriet om mijn kinderloosheid is bijvoorbeeld iets dat altijd nog op haar plekje zit, wanneer ik ernaar kijk. Dan komen soms opnieuw tranen. Zeker in deze tijd vol feesten. Wat had ik graag met een gezin aan tafel gezeten…Wat had ik graag…
Gelukkig ben ik wel zover dat ik mijn verdriet niet meer uitnodig om plaats te nemen aan het kerstdiner. Dat moment is voor mijn vriend en mij. Dat moment ga ik genieten dat ik wel een maatje heb gevonden. Beter gezegd: me heb laten vinden! Een maatje met wie ik mijn verdriet ook delen kan. We denken dan aan het feit dat er een Hemelse Vader is, die Zijn Zoon zond. Een Zoon die ook voor ons geleden heeft.
Jezus draagt daar aan het kruis niet alleen zonde maar ook alle pijn, alle moeite en verdriet. Wanneer ik me dus weer overvallen voel kijk ik naar Hem op in gedachten en weet ik: ‘Jij begrijpt het!’
Hier op aarde hoort het verdriet erbij. Het mag er zijn en verdient aandacht. Maar wat kijk ik uit naar die dag dat alle tranen van onze ogen gewist zullen worden en er voor pijn en verdriet geen plaats meer zal zijn.
Amen nu kijken naar je verdriet en naar Hem, straks kijken in Zijn liefdevolle Ogen en de tedere Vingers die alle tranen afwist. Oh wat een dag zal dat zijn. Dankjewel lieve Anne xxx
Bedankt voor je mooie reactie Lineke.
ja het mag er zijn, het gemis, van waar je van droomde maar nooit kreeg en gemis van wat je wèl had maar weer kwijtraakte. Ons verdriet is persoonlijk maar niet exclusief, inderdaad, zoals je schrijft hebben we allemáál leed te dragen, soms heel duidelijk, maar vaak onzichtbaar voor de buitenwereld. Je bent maar mens en waarom zou jou ellende bespaard worden en anderen niet? Zo denk ik dan maar. En dan realiseer je om hoeveel dingen je blij en dankbaar kan zijn. Mooi weer, je collumn!
Dank je Kristine.
Mooi Anne……
Een sterk verhaal met voor ieder zijn eigen gevoel en situatie in gedachte.
Liefs Cindy
Bedankt Cindy. Inderdaad: ieder heeft zijn/haar eigen verhaal in deze.