Witte chrysanten
Piekharend wit
staan zij te pronken
en schalks te lonken
naar wie hen bezit.
Knokige schonken,
groenlobbig blad,
staande in ’t bad
met geluk overschonken.
Tuitend hun ogen,
verblind door ’t licht,
naar waar ’t duister
voor de stralende luister
des daags is gezwicht.
Sneeuwwitte bruiden,
hoe zal Uw naam heten
om nooit te vergeten?
Herbadomini moge ’t luiden.
Nomen est omen.
Gij reine maagden,
als gans onversaagden,
van wie dromen uitkomen.*
* bijvoorbeeld om de paradijstuinen op te vrolijken en te sieren.
Anne Stekhoven, 11 november 2017. 12 reacties op Witte chrysanten. Category: gedichten van Pa. Tagged: natuurbeleving.
Wat een verwoording, echt geweldig om te lezen.
Thanks Yvonne.
Dat moeten wel blommen zijn door een zeer geliefde geschonken. Mooi hoor.
🙂
mooi
Dankjewel Anne.
Prachtig!
Bedankt Wim.
Zelf geschreven? Heel goed!
Bedankt namens pa. Dit is een gedicht van zijn hand.
Jouw pa schreef bijzondere gedichten Anne.
Ja hè 🙂 Leuk dat je kwam lezen!