Spraakstoring
Jij belt, ik neem op
‘Hallo’ zeg jij
en ‘…..’ zeg ik. Wat gek…
Er ligt een berg zand over mijn woorden.
Ik pers een kreun en dan een moeizaam: ‘ja’
Jij vraagt bezorgd.
Ik hakkel en hompel door mijn zinnen.
Kort- pers ik mijn woorden ‘af.’
Ik heb geen keus.
Mijn mond zit op slot terwijl ik moeizaam aan de sleutel draai;
kom op!
Ik denk normaal
ben geen woorden kwijt
het komt er alleen niet fatsoenlijk uit.
Steeds struikel ik over de drempel voor mijn lippen
stiltes vullen de leegte tussen mijn gedachten en jouw vragen.
In mijn hoofd ren ik de trappen op
Wat een worsteling zo’n;
Spraakstoring!
Geschreven na aanleiding van een tijdelijke spraakstoornis. Oorzaak onbekend.
En wanneer komt het vervolggedicht over de toren van babel 😉
Heel sterk! Was vast beangstigend!
Tsjonge, kunnen ze dat ook onderzoeken? Het klinkt echt heel beangstigend… Hoop dat het niet weer gebeurt lieve Anne…
Niet leuk, dat voelt vast heel machteloos. Ik heb alleen een keer iets vergelijkbaars ervaren toen ik zwanger was en migraine kreeg. Toen kwam ik niet meer goed uit mijn woorden.
Verder tijdens de overgang tussen twee talen, toen ik in Amerika woonde en daarna toen ik weer in Nederland woonde, heb ik ook wel eens gehad dat ik echt naar woorden moest zoeken en dat als lastig ervaarde, zelf.
Er zit een echo in de lijn, in gedachten en de dichtvorm.
Wie dat geheel niet ziet
ontdekt het ook werkelijk niet.
Bedankt voor jullie meelevende reacties. Hoop dit nooit meer mee te maken inderdaad. Bizar.
Heftig als het er niet uit komt, maar wel mooi verwoord.
Mooi verwoord…ik heb het ook ervaren helaas. Bij mij lag het aan medicijnen.
Wat hebben sommige medicijnen toch een nare bijwerkingen!