De vreugde van het spel
Twee kleine handjes in de mijne. Oogjes die mij blij en vol vertrouwen aankijken, terwijl een lange vlecht heen en weer zwaait. Ik dans met het kleine meisje en voel wat vreugde is. Dit is voor mij de mooiste beloning na maanden van oefenen. Dat wij het toneelstuk nu opvoeren voor publiek en dat de kinderen op het end mogen mee dansen. Gelukkig zijn er steeds veel kindjes bij, die dat met plezier doen.
We krijgen ook van de volwassenen veel complimenten. Hoe ze even alles om zich heen vergaten en met ons mee genomen werden een andere wereld in. Een wereld van prinsen en prinsessen. Van tegenslagen die overwonnen worden. Van weglopen om uiteindelijk gevonden te worden. Want gelukkig lopen sprookjes altijd goed af.
Ik ben de pijn en vermoeidheid vergeten, nu ik gedragen door de interactie met het publiek keer op keer de prins speel. Een rol waarin ik ben gegroeid en die ik met veel plezier speel. Ik ben een vrolijke prins en hoef niet erg mijn best te doen dat neer te zetten. Het is simpelweg een kwestie van mijn eigen vreugde aanboren en contact leggen met de ander. Het verschilt niet zo heel veel van het echte leven, waarin ik dit ook tracht te doen.
Maar nu krijg ik het terug in geconcentreerde vorm en het voelt super. Dankbaar ben ik dat ik het heb kunnen volhouden. Dankbaar ben ik ook voor het samenspel met de anderen. We zijn gegroeid in het spel en in het samenspel. Harmonieus dans ik met prinses L. en sierlijk dans ik met mijn vriendin die meerdere rollen heeft. We laten onze sluiers zweven en betoveren het publiek.
Nu is de sprookjesweek voorbij en zit ik hier alleen te typen. Maar wie weet…We hopen het stuk toch ook buiten het festival op te gaan voeren.
We gaan het zien…
Gezellig
Goed dat je toch doorgezet hebt! Geen paarse jurk dus zo te zien 😉 maar het alternatief is ook heel beeldig en mooi.
Een mooie herinnering die niemand je afneemt
(tenzij je dement wordt haha)
Thanks Cornelis. Leuk wat van je te horen.
Wat mooi om te lezen! Zo’n prachtige ervaring.