De schoonheid van afhankelijkheid
De meeste mensen hebben moeite om hulp te vragen. Ons afhankelijk opstellen past niet bij ons beeld van zelfstandig individu. Toch hebben we allemaal op zijn tijd hulp nodig. Je hebt nu eenmaal niet alle kwaliteiten in huis en daarom breng je je kapotte pc naar een specialist en bel je de monteur bij een verstopping. Dit vinden we doorgaans niet moeilijk want er staat wat tegenover. Je betaalt de specialist of de monteur en de balans is daarmee hersteld. Lastiger wordt het wanneer je niks terug te geven hebt. Een vriendendienst aannemen is voor sommige mensen haast onmogelijk. De beloning moet gegeven; een bloemetje of een diner bon. Vul zelf maar in wat jij zou doen.
Maar moet er altijd iets tegenover staan?
ons afhankelijke begin
We zijn allemaal als superafhankelijke wezentjes begonnen. Een baby is volledig afhankelijk van de ouder. Het kan letterlijk en figuurlijk niet op eigen benen staan. Het heeft nog geen woorden om behoeften aan te geven en huilt om verschillende redenen. Het begint bij de ontwikkeling van zijn autonomie dat een kind het ‘zelf’ wil doen, onafhankelijk van de ouder. Dit ‘zelf doen’ draagt weer bij aan de ontwikkeling van zelfbewustzijn en zelfvertrouwen.
Het is goed om autonomie te ontwikkelen. Ieder mens moet immers leren zijn eigen lasten te dragen en toch… Afhankelijk zijn in bepaalde opzichten is niet hetzelfde als niet autonoom zijn. Ik ben door mijn beperkte belastbaarheid meer afhankelijk dan menig gezonde vriend of vriendin. Toch zie ik mezelf niet als minder autonoom.
geen teken van zwakte
Ik heb hulp moeten leren vragen omdat ik dezelfde vergissing maakte als de meeste mensen. Ik zag afhankelijk zijn als een teken van zwakte. Dat mijn lichaam letterlijk zwak is versterkte dit beeld. Ik voelde me meer en meer een kneus. Alsof ik door mijn afhankelijk-zijn niets meer te bieden had. Het was een lange weg om tot de ontdekking te komen dat ik juist door mijn zwakke positie ook sterke mensen tot steun kan. De zwakken leren immers lessen die aan de gezonden nogal eens voorbij gaan. Deze lessen leerde ik vanuit mijn basis dat ik sowieso afhankelijk ben van God. Hij is de bodem onder mijn bestaan. De vaste grond onder mijn wankele voeten.
Door Hem en uit Hem heb ik veel te bieden; Een luisterend oor, begrip, aanvaarding en -ik hoop- vooral liefde! Het zijn onzichtbare gaven aan de mensen om mij heen. Giften die graag worden aangenomen want de mens is een geestelijk en emotioneel wezen.
verbinding
Dit geestelijk en emotionele zie je ook terug in de behoefte van mensen aan gemeenschap. Of het nu om een klein dorpje gaat of een grote stad, mensen zoeken verbinding met elkaar. Zij die dit niet kunnen (of durven) verpieteren dikwijls als een plant die niet genoeg voeding en licht krijgt. Mensen willen zich ook graag nuttig voelen en iets geven aan de ander om dit gevoel te versterken.
We leven immers niet alleen voor onszelf al denken steeds meer mensen dit wel. Maar zijn deze mensen zo gelukkig? Alleen of met een paar andere zelfzuchtige ‘vrienden’ in een bubbel? Alles behalve gezellig klinkt dit en dat is het ook niet!
Het is goed om te geven zonder wat terug te verlangen. Het is mooi om te ontvangen zonder schuldgevoel.
gul geven en open ontvangen
Laten we ons meer bewust worden hoe afhankelijk we eigenlijk zijn. Ons er niet door laten afschrikken. Door onze zwakheid te omarmen kunnen we open staan voor de gulle gift en ook zelf gul geven.
We zijn prachtige autonome èn afhankelijke wezens. En zo is het ook bedoeld.
Precies!
ThanX!
Prachtig verwoord en zoooo waar!!! Trots op jou…
Dank je Heleen. Fijn!
Momenteel vertrouw ik niemand in mijn buurt meer, dus ik bid
de Heer om nieuwe wijn in nieuwe zakken, zeg maar een frisse
start met nieuwe mensen en andere kerk. Ik weet uit ervaring dus hoe het is om in isolatie te moeten en willen leven.
Alles op zn tijd, want ik deel je mening. Zoals ik al eens zei : zelfs Adam was ongelukkig en afhankelijk op zichzelf, de mens was incompleet, zelfs in een volmaakte wereld met volmaakte relatie met God, waren er dingen die alleen andere mensen zouden kunnen vervullen. Dus als je nog durft – zoek verbinding. Zo niet – bid er dan maar om, wie weet is er iemand die je wel toe kan laten, de Heer weet wie en wat.
Ik wens je Zijn zegen Cornelis. Mooi dat je je -zo te lezen- afhankelijk weet van Hem.
Ik heb geen keus…het is onder dwang en gevloek haha
Sterk!
Dank je Aritha
De afhankelijke spijker op de onafhankelijke kop geslagen!
Die is leuk Wim!
Heel fijn om hier aan herinnert te worden… Mooi stukje, Anne:)!!