Ken je dat gevoel dat er zoveel mooie dingen op je pad komen dat je het wil uitjubelen van dankbaarheid? Na een moeizame periode in mijn leven, beleef ik nu een tijd waarin er veel goeds gebeurt. Hoe veel meer waardeer ik deze warmte, nu ik ook de kou ervaren heb.
Er wordt vaak gezegd dat je uit het leven moet halen wat erin zit. Alsof het leven een sinaasappel is die je kan uitpersen. Ik heb altijd moeite gehad met deze uitspraak. Het heeft iets geforceerds en wat je moet forceren is geen gift. In een boek las ik eens een andere uitleg, die mij meer aansprak. Niet eruit halen wat erin zit maar jezelf in het leven stoppen, jezelf geven zodat je ook weer ontvangen kan.
Hierbij moet ik ook denken aan de uitspraak van Jezus; dat de graankorrel in de aarde moet vallen en sterven om vrucht te kunnen dragen. Wanneer ik figuurlijk mijzelf overgeef aan het leven en sterf aan mezelf, kan ik vrucht dragen en uitdelen aan anderen. Dit kan je natuurlijk op meerdere manieren uitleggen.
In emotionele zin is er inderdaad iets in mij gestorven toen mijn relatie uitging. De dromen en verlangens in mij legden het loodje en dat deed ongelooflijk veel pijn. Ik verschanste mij achter mijn laptop en kwam de deur amper nog uit. Ik rouwde om wat was. Ik rouwde om wie ik was; de verloofde van iemand. Het weer alleen-zijn verlamde mij.
Tot ik mezelf de belangrijke vraag stelde; of ik het mezelf gunde weer gelukkig te zijn zonder deze man? Het antwoord was ‘ja’. Ik ontspande, deed de laptop uit, stond op (uit mijn schijndood) en ging naar buiten de wereld in. Ik ontmoette weer mensen. Ik was me deze keer bewust dat ik niet wilde ontvangen maar geven. En zo oefende ik me in het luisteren naar de ander. Niet dat ik vroeger niet luisterde. Maar wanneer je als graankorrel gestorven bent en ontdaan van alle verwachtingen, is luisteren veel makkelijker. Ik ontdekte zo het genoegen de ander ruimte te geven. Hem of haar uit te nodigen zijn/haar verhaal te vertellen.
Door uit te delen schenk ik vreugde en word ik zelf ook blij. Er blijkt keer op keer ook nog genoeg ruimte voor mijn verhaal en zo ontvang ik troost in mijn pijn en waardering voor mijn ‘zijn’.
Ik geef mezelf weer aan anderen en ik geef mezelf aan het leven. Ik haal niet uit het leven wat erin zit maar wel uit mezelf. En volgens mij gaat het daarom. Te worden wie je bent, je talenten niet begraven maar uitdelen en ontvangen. De kringloop van de liefde.
Dit betekent voor mij geluk en gelukkig zijn. En hierin zie ik Zijn zegen en genade voor mij.
Wow echt heel mooi..Ik herken een besluit genomen op een Kruispunt van het leven.
ThanX Lineke 🙂
Heel mooi en ik vind het ook knap dat je kunt opstaan uit je ‘schijndood’ zoals je schrijft. Ik wens jou heel veel geluk en vrede van God!
Ja, prachtig. Zo’n blogje geeft de mens nieuwe moed. Dankjewel. Ik herken dat wel, Er uit halen wat er in zit. Het klopt niet helemaal. Alsof je keihard aan een plantje staat te trekken omdat het persé moet groeien.
Haha…dat is ook een mooi beeld. Wanneer je aan een plant gaat trekken, trek je hem eruit en dat bevordert niet bepaald de groei…
Bedankt Heleen. Wens jou ook Zijn zegen.
mooi
Bedankt Anne, ook voor je reactie op facebook.
Prachtig Anne, what to say: AMEN!
Dank je!
Ontvangen van Hem (nieuwe moed om te leven) Om daarna weer iets van jezelf aan anderen te geven zonder er iets terug van te verwachten. Dat geeft een diepe, innerlijke voldoening. Toch?
Zeker Aritha. Bedankt voor je reactie…nieuwe moed doet goed!
Heel erg mooi<3.
Aansprekend!
Dank je Erwin, ook voor de leuke afbeelding die je me stuurde. Hij staat nu onderaan deze blog.