De martelvakantie van Lies
Gisteravond ben ik Lies tegen het lijf gelopen. Nee, niet mijn buurvrouw die ook zo heet. Maar een oude dame die ik ken van het warm-water bad, waar ik oefen.
Ik maakte een avondwandeling hier in de buurt en kwam net de hoek omzeilen, toen zij juist een vriendin uitzwaaide die haar bezocht had.
Ik denk: ‘is dat niet Lies?’ en roep haar naam. Zowaar! Aangenaam verrast nodigt ze mij binnen. ‘Wat woont u mooi!’ zeg ik enthousiast.
Ja, Lies woont op stand in het wijkje onder dat van mij.
‘Wil je een glas wijn?’ vraagt ze. Ik zeg geen nee en zie dat ze een witte wijn uit de koelkast pakt. Normaal ben ik niet zo dol op witte wijn maar je hebt natuurlijk ook goede soorten en aangezien Lies op stand woont, verwacht ik er toch wat van. Ik kom niet bedrogen uit. Het is een heerlijke chardonnay.
We settelen ons in de woonkamer op een paar fijne leunstoelen en het gesprek zet zich voort. Ik heb Lies al maanden niet meer gezien in het zwembad en dat had een vreselijke reden.
Ze heeft in Hongarije namelijk een ruggenwervel gebroken bij het optillen van haar petekind. Dit alles ten gevolge van ernstig osteoporose (botontkalking). Ze is per ambulance weer naar Nederland gebracht.
supplementen
Terwijl ik bedenk dat het maar goed is dat ik mijn Calcium en vitamine D-supplementen slik, vertelt Lies over de helse pijnen en het vreselijke Staatsziekenhuis waar zij is rondgereden op een houten brancard. Met alle verdiepingen heeft zij kennis gemaakt omdat ze dan weer hier, dan weer daar moest zijn. Het arme mens!
Maar zó vertelt Lies het niet. Het hele verhaal wordt dermate levendig en luchtig gebracht dat ik zelfs een grap maak: “hoe was uw vakantie? Oh…een martelgang!” Lies lacht.
Ze kan gelukkig weer lachen want ze loopt weer rond al is het wel wat krommer en moet ze zichzelf in acht nemen. Tillen is er niet meer bij!
Ze is ook wat gekrompen vertelt ze en is nu nog maar 1,50m lang of moet ik zeggen: kort. Naast haar voel ik me een reus. Een reus die door haar liefdevol ‘kind’ wordt genoemd. ‘ach kind….etc’
weer kind voelen
Tijdens het gesprek belt haar zoon van 54. Aandoenlijk om mee te luisteren. Lies is een betrokken moeder en noemt hem éénmaal zelfs ‘jochie’. Ik besef weer hoe bijzonder het was om bij mijn moeder weer even kind te kunnen zijn. Omdat je immers altijd haar kind zal blijven.
Daarom voel ik me jong wanneer ik met deze oude dame praat en ik voel me als een kind verwend met mijn glas wijn en de bonbon.
Wanneer het glas leeg is, biedt ze mij er nog één aan. Ik vraag beleefd om een glas water omdat ik nooit veel drink en meer dan één bonbon vind ik ook niet nodig. Ik geniet dit soort zaken met mate omdat ik heb begrepen dat vrouwen van mijn leeftijd nogal aan het uitdijen kunnen slaan.
Ik zeg dit maar niet tegen die lieve Lies. Ik hoor haar in gedachten namelijk alweer zeggen: “ach kind, maak je niet druk. Geniet van het leven.”
Met deze blog doe ik mee aan de bloghop van augustus/september 2017. Thema: ‘licht en luchtig’ van Lineke.http://kostbaar-en-geliefd.blogspot.nl/2017/07/licht-en-luchtig.html
Mooi neergezet Anne!
Leuk stukje, ik heb het idee dat ik Lies nu ook een beetje ken 😉
Ja, grappig hoe dat werkt 🙂
mooi verhaald
Thanks! Ik dacht: ik schrijf maar eens een ‘luchtig’ verhaal.
Wat bij mij vooral blijft hangen is de pijn die Lies moest doormaken, toen ze op die houten brancard door het ziekenhuis werd gereden. Gelukkig is Lies een blijmoedig mens. Het woord “blijmoedig” zijn eigenlijk twee woorden.
Mooi geschreven Anne
Bedankt dat ik lid mocht worden van je blog. Al weet ik niet wat “blog” is. Zou wel komen door mijn vorm van autisme, waar tegenwoordig bijna iedereen last van schijnt te hebben.
Groeten Casper
Hoi Caspar, Leuk dat je lid bent geworden – welkom!
Net als het woord blijmoedig uit twee woorden bestaat (leuk is dat!) is het woord blog een afkorting van het iets langere woord: weblog en dat eindigt met het begin van een woord dat je vast wel kent: logboek! Aangezien je op het web niet in een boek schrijft maar je verhaal op het wereld-wijde-web verschijnt is het samen gevoegd tot ‘blog’.