Geen kindje voor Maria

“We denken dat we beter met de behandelingen kunnen stoppen” Bas zei het zonder of blikken of blozen terwijl Maria inwendig in elkaar kromp. Natuurlijk, ze hadden dit samen besloten. Ook dat hij het woord zou doen, wanneer ze bij de arts zaten. Maar ze had bij hem toch graag wat meer emotie gezien. Dit was zo’n ingrijpende beslissing die de rest van hun leven betrof. Het was nogal een verschil of je met of zonder kinderen door het leven ging.

Tot haar schrik zag ze bij de dokter opluchting in haar gezicht verschijnen, bij de woorden van Bas. Die had het dus ook niet meer zien zitten om hen nog verder te begeleiden op dit traject. Het had vanaf het begin alleen maar tegen gezeten. Er groeide van alles in (en om) haar baarmoeder, behalve een kind. Ze had alle goedaardige gezwellen langs zien komen en pijn gehad; poliep, cystes, endometriose en  nu bleken er ook nog vleesbomen te zijn gegroeid. Het was om moedeloos van te worden. De artsen konden dan wel beweren dat deze zaken een zwangerschap niet in de weg hoefden te staan. Het had er toch alle schijn van dat dit wel degelijk het geval was. Ondanks de behandelingen werd zij maar niet zwanger.

gedoe!

Bas had er nog eerder genoeg van dan zij. Hij vond het toch al zo onnatuurlijk om met een bakje met sperma onder zijn trui (om het op temperatuur te houden) naar het ziekenhuis te snellen, zodra gebleken was dat zij in de vruchtbare dagen zat. Hun seksleven leed al lange tijd onder een bepaalde doelgerichtheid, die het bepaald niet gezellig maakte in bed. Maria kon dit alleen maar beamen en moest toegeven dat ook zij moe was. Maar het gevoel dat haar lichaam haar zo in de weg zat, dat zij zich er zo door verraden voelde, dat kon ze niet echt met hem delen.

Ze was ook bang. Bang om hem te verliezen. Hij wilde immers zo graag een kind. Aanvankelijk had hij nog open gestaan voor adoptie. ‘Die kinderen hebben ook een vader en moeder nodig’ , had hij liefdevol gezegd. Maar dat was al weer een hele tijd geleden. Inmiddels dacht Bas er anders over en dit had hij heel duidelijk gemaakt; het moest van hemzelf zijn en anders niet. Maria voelde zich niet alleen verraden door haar lichaam maar nu ook door Bas. Zijn mooie woorden waren vervlogen in tijd en wind en zij bleef achter met de leegte en de angst. Ze waren nog jong. Hij kon makkelijk nog met een andere vrouw kinderen krijgen…

andere manieren

“Ik denk dat jullie een goed besluit hebben genomen’ zei de dokter met haar opgeluchte gezicht. “Het is goed om nu hier te stoppen. Dan kunnen jullie samen wennen aan het idee dat een kindje van jezelf er niet in zit. Maar er zijn gelukkig ook andere manieren om een gezin te stichten.”

‘Dan moet je partner dat wel willen’ dacht Maria bitter. Bij de deur gaf de dokter hen een hand en wenste hen sterkte.

Even later liepen ze door de witte en kille ziekenhuisgang naar de uitgang van het gebouw. Bas liep met grote passen voor haar uit. Maria liep met haar ziel onder de arm achter hem aan. Ze wist dat hij ergens blij was dat hij hier –voorlopig in ieder geval- niet meer terug hoefde te keren. “We horen zo langzamerhand bij het meubilair” had hij laatst nog gemopperd toen ze na de inseminatie een kopje koffie zaten te drinken in de ziekenhuisrestauratie.

beproeving

Het was voor hen beiden een beproeving geweest en beiden hadden er op hun eigen wijze verdriet van. Het was alleen zo ongelooflijk jammer dat zij elkaar in dit verdriet niet meer konden vinden. Alsof de draad die ze zo liefdevol hadden gespannen tussen hun beider levens was geknapt en er een gapende kloof tussen hen in was komen te staan.

Eén maand later kondigde Bas aan dat hij wilde scheiden. Maria protesteerde niet eens. Ze had het aan zien komen. En totaal machteloos haalde ze haar schouders op. Ze was al zoveel dromen kwijt. Dit kon er ook nog wel bij.

Anne Stekhoven, 3 augustus 2017. 8 reacties op Geen kindje voor Maria. Category: korte verhalen. Tagged: kwetsbaarheid, relatie.

About Anne Stekhoven

Sommigen kennen mij als Faith, blogster op Funky Fish.

View all posts by Anne Stekhoven