Over het algemeen praat ik net zo makkelijk over de diepere dingen van het leven als dat ik erover schrijf. Er is één uitzondering op de regel en dat is het geloof. Ik praat niet makkelijk over mijn geloof. In het verleden ben ik tegen veel muren van onbegrip opgelopen en is mijn geloof zo vaak belachelijk gemaakt, dat ik ben gaan zwijgen. En ondertussen heb ik zolang gezwegen dat mijn geloof verinnerlijkt is.
Meestal kan ik over het lastig benoembare wel goed schrijven. Een gedicht is bijvoorbeeld een vorm waarin ik dit wel kan. Maar deze vlieger gaat niet op voor het geloof.
Toch lees ik wel graag blogs van andere *christenen, die wat meer het thema aansnijden. Daarbij verwonder ik mij met grote regelmaat. Wat schrijven velen van hen er ogenschijnlijk ‘makkelijk’ over.
Ze vinden woorden waar ik geen woorden heb en beschrijven gevoelens die ik niet voel. Ik ben blij met mijn geloof maar ben geen ‘blije’ gelovige. God voelt voor mij vaak genoeg ver weg in plaats van dichtbij. En mijn vragen zitten ook nogal eens in de weg. Dan heb ik anderen nodig om Hem te zien. Ik zie Hem in liefdevolle mensen. Dat kunnen net zo goed niet gelovige mensen zijn.
Toch voel ik mij uitgedaagd door al die enthousiaste christelijke bloggers om het er eens ècht over te hebben en niet terloops met een opmerking of een klein persoonlijk getuigenis, wat ik wel eens in mijn blogs doe. Uitgedaagd om woorden te geven voor iets waar ik me sprakeloos voel.
Het heeft iets te maken met een innerlijk weten waar ik vandaan kom en een gevoel van heimwee om naar die oorsprong terug te keren. Hiermee bedoel ik mijn ziel. Dat deel van mij dat blijft bestaan wanneer mijn lichaam het heeft opgegeven. Vraag me niet waarom ik in het bestaan van een ziel geloof. Er zijn genoeg mensen die denken dat het na dit leven over is en er geen bewustzijn meer is. Een weg-is-weg-idee. Ik kan hen het niet uitleggen en zij evenmin aan mij waarom wij erin staan zoals we doen.
Misschien ben je -net als ik- gelovig of spiritueel ingesteld en heb je ook een idee van de ziel. Volgens mij komen wij –zielen dus- uit een gebied waar wij geen herinnering aan hebben maar waar we wel naar terug kunnen verlangen. Een plek die ik hier hemel noem. Daarom zeggen christenen wanneer een mede-gelovige is overleden: ‘hij/zij is naar huis’ doelend op deze terugkeer van de ziel.
Ik ben –zoals gezegd- niet een blije gelovige maar ik voel wel een sterke hunkering naar mijn thuis omdat daar geen duisternis is, alleen Licht. Wanneer wij horen over bijvoorbeeld terroristische aanslagen of nare ziektes kunnen we voelen dat dit niet zo hoort te zijn. Dan denk ik: ‘dat klopt. Zo hoort het niet te zijn.’ De mensen horen in harmonie met elkaar en de natuur te leven. Zoals het nu is, is het niet altijd geweest. Er was ooit een harmonieus begin, waarin de mens leefde en wandelde met zijn Schepper/God. En die God wil een relatie met ons aangaan.
Spiritueel zijn is tegenwoordig in. Maar echt voor één bepaald geloof kiezen en ervoor gaan is uit. In alle geloven zitten wel goede dingen. Toch ben ik bewust een christen. Waarom? Om het simpel te stellen gaan veel geloven ervan uit dat je jezelf op kunt werken tot een soort verlichting status of dat je in een goed blaadje kan komen bij God door goede daden.
In het christendom zijn de goede daden zeker niet onbelangrijk maar ze vormen geen voorwaarde evenmin als veel mediteren, wat wij meestal bidden noemen.
Wij werken ons niet op naar God. Nee, onze God is naar beneden gekomen en heeft als dienaar zijn leven afgelegd. Die God, die naar beneden kwam en in Jezus alles op zijn kop zette. Jezus die aan het kruis zijn armen uitstrekt naar de wereld. Het is een vreselijk beeld zoals Hij daar hangt en tegelijkertijd één en al liefde. Want Hij sterft daar wel mijn open hart binnen en leeft in mij.
Daarom noem ik mezelf: christen.
*met name van de christelijkewebloggers-club, waar ik ook lid van ben
Een integer en eerlijk getuigenis. Wij danken u
ThanX Cornelis.
Wat herkenbaar, mooi en eerlijk geschreven!
Bedankt voor je reactie Klaas-Jan.
Amen. Herkenbaar dat er soms zware vragen blijven liggen, die niet (nu) beantwoord worden en voor een ‘geloofsdrempel’ kunnen zorgen. Als ik naar mijn eigen blogs kijk, is het soms ook net alsof ik voor mezelf getuig. Niet dat geloven altijd maar makkelijk is, en dat God altijd maar dichtbij voelt, maar een soort van ‘vind rust, mijn ziel’moment. Net als de psalmdichters zichzelf weer in Gods richting wilden zetten. Zoiets. Ik hoop oprecht, dat mijn blogs daarin niet ‘makkelijk’ spreken over geloof. Maar (wel)een richtingwijzer mogen zijn. Net zoals deze van jou. Waardevol!
Bedankt voor je reactie Maria. Op sommige vragen krijgen we niet in dit leven antwoord, denk ik. Mooi hoe jij je blogs als richtingwijzers aanmerkt. Ik bedoel met ‘makkelijk’ niet dat het geloof makkelijk is, maar sommigen vinden er beter de woorden voor dan ik. Of ik proef dat zij er meer gevoel bij hebben en daar ben ik dan wel eens ‘jaloers’op.
Mooi geschreven. De bespiegeling op een onderwerp is jou wel gegeven en doe je met een haarscherpe analyse, dat is jouw kracht. Dus dat je niet direct vanuit de bijbel schrijft stoort mij geenszins, mij bevalt jouw manier beter. Dus alsjeblieft blijf beschouwen.
:=)
Dank je Ad.
Wat mij troost is dat op momenten dat ik Hem niet dichtbij voel, dat ik weet dat Hij er toch is. En dan is er geen zoeken en wachten meer, maar dan is Hij er meteen, elke dag, elke moment, altijd dichtbij. Ik ben (ook) niet vrij om te praten of te schrijven over dat stille wonder. Maar wat ik voel is dat we kinderen van God zijn. En al het slechte op de wereld, dat hoort niet, hoe je ook probeert het te begrijpen en te accepteren, het hoort niet, dat vind ik mooi gezegd en ik begrijp wat je bedoelt.
Dank voor je reactie Kristine. Ja, dat we Gods kinderen zijn is al een heilzaam weten of we dat nu altijd zo voelen of niet.
Blijf vooral schrijven zoals je schrijft, Anne, want zo vullen we elkaar in ‘Bloggersland’ juist mooi aan.
Dank je wel voor deze mooie en eerlijke blogpost.
Dank je Rita, zo had ik het nog niet bekeken.