Afstand
‘Het is de afstand’ zegt hij
en zij kan niet ontkennen wat een gegeven is.
Zij woont immers hier en hij woont immers daar.
‘Het is de afstand’ zegt zij
Ik praat,
hij hoort niet meer.
Ik kan hem niet meer raken, al raak ik hem aan.
Zo dichtbij en toch zo ver weg.
Ik kan geen brug meer bouwen,
zijn hart lijkt koud voor mij.
Eens gaf de liefde vleugels
geen berg was hem te hoog.
Maar waar eerst een brug was,
ligt nu een diepe kloof.
Die is niet meer te dichten
met een enkel woord van spijt.
Nee, alles wat zij deelden
is nu verleden tijd.
Haar liefdevolle woorden vervliegen in de wind
Hij zwaait vanaf de overkant, een laatste handgebaar.
Haar ridder wiens vuur is gedoofd.
En zij had juìst door hem
er echt weer in geloofd.
Soms hebben mensen waarvan we denken dat ze dichtbij zijn zich ongemerkt van ons verwijderd.
De wereld is vol van verstoorde relaties.
Mooi gedicht.
Ook mooi verwoord Gert. Bedankt voor je reactie.
Ooh ja, ik krijg kippevel…
Bedankt Irene. Lief dat je zo trouw reageert. Dat betekent veel voor mij.
Bijzonder verwoord. Heel apart!
Dit is een intuïtief geschreven gedicht, recht vanuit mijn hart. Misschien daarom wat apart? Bedankt voor je reactie.
Ontroerend!
In dit soort situtaties, kan een gedicht je gevoel zo goed omschrijven, en ook overbrengen. Ik voel hem met je mee. Sterkte hoor, want je bent iets verloren waar je veel om gaf. Liefs,
Dank je Deborah. Er zijn al zoveel dromen die ik heb moeten opgeven. Dit er nog eens bij…Ik kan er niet bij.
Recht vanuit je hart. Een hart vol pijn. Een hoofd vol vragen. Een woordeloos gebed. Afstand kan verkillen. Ja, liefde, ook liefde op afstand, wegdrijvende liefde, kan zo’n pijn doen. Omdat je er aan vast zit, met heel je hart. Omdat je de scherven op moet rapen. Omdat de dagen doorgaan, maar niets meer hetzelfde is. Sterkte gewenst …
Dank je Anton. Het is de meest rauwe pijn, die ik ken. Haast onverdraaglijk omdat ik zijn keuze niet begrijp.
Ai ai ai. De vlaggen in heel Romulus laat ik een dag halfstok voor je hangen. Het keizerrijk leeft met je mee
Aah, dat is lief.
Heel erg!
Vind ik ook…thanX!
Soms ben je gewoon met stomheid geslagen.
Dank je Margriet.
Een traan biggelt over mijn wang. Ik heb even geen woorden ik zag dit totaal niet aankomen. Heel veel sterkte met je en een virtuele knuf van mij.
Ik ook niet. Daarom doet het ook zo’n pijn.
Ik lees dit nu pas, na je bericht op fb. Ik had je meldingen wel ontvangen, maar nog geen tijd gehad om je blogs te lezen. Sorry! Het spijt me dit te lezen. Lieve Anne, ik wens je veel sterkte! Dikke knuffel!
Lief dat je er nog op reageert Debora.