Liefde=loslaten
Er zijn weinig mensen die het nog nooit hebben meegemaakt; het einde van een relatie. Hoewel er nog wel eens relativerend wordt gedaan over het fenomeen ‘liefdesverdriet’ is het voor velen toch een zeer reële pijn, waar je lang mee kan rondlopen. Zeker wanneer de relatie al een lange periode stand hield en er sprake was van een huwelijk/samenwonen en er kinderen in het spel zijn. Maar ook wanneer je niet onder één dak verbleef, kan de hechting sterk zijn.
hechtingsstijlen
Mensen hebben verschillende hechtingsstijlen. Dit heeft te maken met je achtergrond en aanleg. Sterk gehechte mensen zullen bij een breuk langer tobben dan mensen die zich niet zo sterk hechten. Er kan bij hen een lang rouwproces volgen, dat zelfs nog door kan gaan terwijl er een nieuwe partner in beeld is. Daarom blijven sterk gehechte mensen soms ook langer in een ongezonde relatie hangen. Ze weten immers uit ervaring hoeveel pijn het loslaten doet. Bovendien zijn het vaak vechters, die er wat van willen maken ook al lukt het duidelijk niet.
Als ervaringsdeskundige in het loslaten van een geliefde ben ik voor mezelf nagegaan wat werkt en wat niet. Dit niet als handleiding voor anderen. Maar wel ter overdenking.
een dramatisch afscheid
Een voorbeeld van wat niet werkt zag ik eens op tv waar een vrouw vertelde over de dag dat haar man haar en de kinderen verliet. Zij had zich op het moment dat hij de deur uit wilde stappen ter aarde geworpen en haar armen om zijn benen geslagen, al schreeuwend dit toch niet te doen. Het is altijd makkelijk te oordelen vanuit de luie zetel voor de tv maar toch denk ik dat mijn gedachten niet raar waren want; wat lost dit op?
Die man heeft zijn beslissing al genomen. Voor zo’n …. ga je toch niet zo letterlijk door het stof?! Natuurlijk begrijp ik de emoties van deze dame. Ben ik zelf ook niet dikwijls diep ongelukkig geweest èn boos want dit hadden we toch niet afgesproken? Sterker nog; de trouwringen zijn al besteld en dan deze makkelijke uitweg? Toch heb ik in dezelfde tijd bedacht: het is graag of niet! Een vrouw mag best de eer aan haarzelf houden en ook het vertrouwen dat er kennelijk wat beters op haar wacht.
sterke vrouw
Terug naar de verlaten dame van de tv-uitzending. Stel je even voor dat zij tegen haar man had gezegd: ‘ik vind het een rotstreek maar als jij zo nodig weg wil, ga!’ Zie je de verbaasde uitdrukking op zijn gezicht? Hij wil zo graag onmisbaar zijn maar nu blijkt zij sterker dan hij dacht. Dat dwingt op zijn minst respect af.
Hoe het ook kan gaan zag ik laatst in het programma ‘Geloof en een hoop liefde’ waarin een stel voorbij kwam, die een tijd uit elkaar waren geweest. Hij had destijds niet begrepen waarom zij wilde scheiden maar had zich niet verzet. Integendeel; het voormalig stel was vriendschappelijk met elkaar om blijven gaan en ze hadden op positieve wijze vorm kunnen geven aan het zogenaamde co-ouderschap. Na een aantal jaren waren ze tot de conclusie gekomen dat zij toch weer graag als partners verder wilden en waren derhalve hertrouwd. Iets wat hoogstwaarschijnlijk niet was gebeurd wanneer hij in boosheid en rancune was blijven hangen.
vechtscheidingen
Naar aanleiding van dit voorbeeld vraag ik mij ook af of tenminste een deel van de zogenaamde vechtscheidingen niet voorkomen zou kunnen worden.
Natuurlijk mogen boze gevoelens eerst verwerkt want ze horen bij het rouwproces. Niet iedereen zal zo snel de partner op deze wijze kunnen loslaten. Maar ik hoorde laatst van een vriendin dat haar collega na 30 jaar nog kwaad is op haar ex….Ik kan me niet voorstellen dat die vrouw erg gelukkig door het leven gaat of dat deze gevoelens bijdragen aan een goede relatie met een eventuele nieuwe man.
Terugkijkend op mijn eigen ‘scheidingen’ – ik was niet getrouwd maar ik hecht me sterk- zie ik alle emoties terugkomen. Maar ook het feit dat ik met twee exen een langdurige vriendschap hield. We hielden de mooie stukken vast en lieten wat onmogelijk was los.
de betere soort liefde
Hierdoor hoop ik ook weer open te kunnen staan voor een liefde die beter is. Tenslotte is een man die; –net als ik- gelooft, er voor mij is èn voor mij gaat precies dat wat ik verdien.
Mijn motto is daarom: Heb je lief? Laat hem/haar los. Het ergste is niet dat hij/zij jou wellicht verlaat. Het ergste is niet wanneer hij/zij niet bij jou terugkomt. Het ergste is genoegen te nemen met minder omdat je niet weet wat je verdient.
Ik bedoel met mijn motto niet dat je niet mag vechten voor je relatie. Wanneer je getrouwd bent en het gaat niet goed, bespreek de optie therapie.
Moeilijk maar goed geschreven.
Ja, op zo’n thema zit ik lang te broeden. Bedankt voor je het reageren Ariella – Fijn!
Liefde is niet vasthouden. Maar loslaten. Wanneer je de ander vasthoud omdat je bang bent dat je het verliest, kan het zijn dat er iets anders gebeurd. Bijv dat je het fijn knijpt. Of dat het zich opgesloten voelt.
De liefde die we verdienen is vrij om van jou te houden en voelt zich rijk dat hij/zij van jou mag houden. Liefde drijft daarnaast ook angst uit.
Mooie mooie blog. Herkenbare stukken en zet mij aan het nadenken. Ik was na mijn scheiding zolang bang om weer in de steek gelaten te worden. Daarom heb ik toen niets gedaan wat betreft zoeken van een nieuwe relatie. Het had niet eerlijk geweest. Ik had een fijn knijper geworden, uit angst. Eerst moest ik leren om vertrouwen te hebben en te zien wat jij schrijft. Er is een betere liefde dan die mij had verlaten…
Bedankt voor je openhartige reactie Petrina. Mooi hoe jouw verhaal weer een voorbeeld is, bij deze blog. Dit bedoel ik inderdaad.Geweldig dat ook jij de betere soort liefde hebt mogen ontdekken.
Juist door eerdere ervaringen is het zo bijzonder om de betere liefde te ontdekken.
Ja, dat kan je dan extra waarderen hé.
Ik ben het 100% met je eens, een man die gelooft is het wachten waard!
Thanks Evie!
Ik wil even reageren op dat stel dat na de scheiding weer met elkaar hertrouwde. Je moet het huwelijk zien als een rauw ei. Als het ei gebroken is, is het beschadigd en vaak geklutst. Je krijgt het in ieder geval nooit zo meer terug in de schaal. Ik heb een goede band met mijn exen en al mijn kinderen en kleinkinderen. Ik ben met de scheidingen volwassen omgegaan en heb er (hoewel met tegenzin) in toegestemd. Tegelijk pieker ik er niet over (en dat heb ik vlak voor en tijdens mijn scheiding ook geuit) dat ik mijn exen terug neem. Ik ben geen jojo en mijn gevoel van afwijzing heeft naast wantrouwen diepe onherstelbare sporen van verdriet achtergelaten.
Begrijp ik Niek. Ik denk dat dit stel ook een uitzondering op de regel is.