Flinker
Je bent steeds dapper doorgegaan.
Hebt met leeuwenmoed gevochten,
tot je toch de slag verloor en je langzaam kwam bij zinnen:
Dit gevecht kan ik niet winnen
en waar doe ik het eigenlijk voor?
Laat maar gaan, laat het los.
Je hebt het toch niet in de hand.
Laat een traan, huil eens flink
want soms is huilen flinker dan welke moed dan ook.
Traag en pijnlijk opgestaan
dit keer niet om iets te winnen,
wel om nieuw te beginnen.
Alleen anders dan hiervoor.
Je hebt de strijdbijl nu begraven,
leeft vanuit de overgave
want je hebt het eindelijk door!
Je laat het los, laat maar gaan
en je huilt flink op zijn tijd
want je tranen banen wegen
en ze weten schoon te vegen
elke zucht naar bitterheid.
Anne Stekhoven, 10 april 2017. 16 reacties op Flinker. Category: poëzie, poëzie van Anne. Tagged: bewustwording, kwetsbaarheid.
Mooi gedicht Anne!. Het komt uit jouw pen, maar ik kan mezelf er goed in herkennen.Krachtig! Groet, Kristine
Dank je Kristine.
Lieve Anne,
Wat schrijf je hiermee een waarheid. En stuur je me de link op het juiste moment… overgave en huilen… dat ga ik doen. Dank je wel lieverd. ❤
Lieve Marion, Laat het maar stromen. In gedachte sla ik een arm om je heen. Liefs, Anne
loslaten is misschien wel het moeilijkste dat er is, mooi verwoord, diep doorvoeld
Dat denk ik ook Anne. Je hebt er een leven voor nodig om het te leren. Soms lukt het, soms niet. Ook dat mag je weer loslaten.
Mooi verwoord, Anne
ThanX Yvonne!
Mooi, vertederend en waar!
Bedankt Wim.
Inlevend en krachtig geschreven, dit bemoedigend gedicht.
Dank je Coby.
Dat loslaten bij mij gaat volgens mij vaak met enorm veel moeite… Misschien moet ik daarvoor soms beter mn best gaan doen, want het zal hier en daar vast zorgen voor wat bevrijdende opluchting;).
Loslaten is voor iedereen lastig. Vandaar een gedicht ter inspiratie. Je hoeft er niet je best voor te doen maar je bewustzijn van je moeite en je verdriet toelaten helpt wel, aldus mijn ervaring. Ik schreef dit gedicht nav een huilbui die ik zelf had.
Hmhm… Misschien heb ik ook daarmee nog wel eens een beetje moeite;). Ik sta er dan ook niet heel vaak bij stil, heb vaak de neiging om te kijken naar wat ik heb en niet naar wat ik moet missen. Al kan ik er soms echt niet omheen hoor. Wanneer ik mij plotseling ineens weer bewust word van die klok die maar door blijft tikken en van ikke die nog zoveel (in gezondheid!!) wil doen!
Is ook goed om vooral stil te staan bij wat je hebt. Daar kom je het verst mee. Maar inderdaad af en toe je verdriet de ruimte gunnen is ook goed voor je gezondheid, toch? Het zit er immers toch.