Bijna 50 jaar geleden werd ik geboren op een zondagochtend. Het bijgeloof wil dat zondagskinderen geluk hebben. Ik beschouw mezelf niet als bijgelovig. Wanneer ik dat wel zou zijn, zou ik dit geloof waarschijnlijk zijn kwijt geraakt. Want er klopt niets van! Ik heb veel tegenslagen gehad in mijn leven. Met name in mijn gezondheid, maar ook in de liefde en op het gebied van werken en wonen. Ik geloof dat voor mij nu het tij aan het keren is. Alleen op het fysieke vlak niet zo. Maar doordat andere zaken beter gaan, kan ik dat ook beter aan.
Doordat ik problemen had, ontwikkelde ik een interesse in het lijden in het algemeen. Had het een bedoeling? Moest ik er wat van leren? Hoe gingen andere mensen ermee om? Als fervent lezer heb ik er veel over gelezen. En dan met name vanuit het geloof dat ik wel heb; het christelijke geloof. De boeken wezen wel een bepaalde richting op maar maakten mij niet veel wijzer want boekenwijsheid is niet hetzelfde als wijsheid van het hart.
Daarom vind ik het bloghop thema (zie onderaan deze tekst) zo interessant. Lineke stelt daarbij de vraag: ‘is er een schat in het lijden?’
Er zijn mijns inziens meerdere ‘antwoorden’ mogelijk. Waarbij ik bij lange na niet volledig kan zijn natuurlijk.
Ik zal ze als stelling hier neerschrijven en ben benieuwd naar jullie reactie/mening.
– Iemand die lijdt, leert meer.
Het leven wordt wel een leerschool genoemd en dat is het ook. Wat leren wij wanneer het ons voor de wind gaat? Ik hoop dat we dan genieten. Maar zullen we niet meer genieten van alle goede dingen wanneer ons ook de moeilijke dingen helder zijn? Ik heb erg leren genieten van het kleine omdat het in de grote zaken vaak mis ging. Mijn moeder was chronisch ziek en haar motto was: ‘een enkele bloem kan mijn tuin zijn’.
Iemand die lijdt leert naast genieten van het kleine natuurlijk nog veel meer. Met de kanttekening dat de persoon er open voor staat. Het lijden kan zo zwaar zijn dat de enige kant waar wij toe neigen de ‘bittere’ kant is. Dat pad heb ik ook bewandeld en het is verre van aangenaam. Ik ben jaloers geweest op gezonde mensen, die het voor de wind ging. Zij konden werken, vonden makkelijker een partner, konden een huis kopen of verre reizen maken. Allemaal zaken die voor mij allesbehalve vanzelfsprekend waren/zijn.
De bittere weg werd een betere weg toen ik de afslag nam, die ‘hoop’ heette. Ik kon kiezen voor vastberaden hopen dat het voor mij ook beter kon worden. Waarbij ik het begrip ‘beter’ ruim interpreteerde. Het bleek een kwestie van een lange adem maar ondertussen was ik wel aangenamer gezelschap geworden. Ook voor mezelf! Niet dat ik nooit meer bitter reageer overigens. Maar wel minder vaak dan vroeger.
Om het pad van ‘hoop’ te bewandelen is er de kwestie van het loslaten wat je niet kan veranderen. Ik kon aan mijn conditie werken maar ik kon mezelf niet gezond ‘maken’. Er is echter een innerlijke gezondheid die veel belangrijker is. Voor mezelf was het van belang de wens om fysiek gezond te worden los te laten –lees: in Gods Hand leggen. En mij te richten op een innerlijk herstel. Een proces dat nog steeds gaande is. Dat vind ik een les in het lijden: dat je weet waar het op aan komt. Het gaat namelijk niet om de uiterlijke mens, of deze nu gezond en succesvol is, maar om de geest in deze mens. Die is van onschatbare waarde en van tijdloos gewicht.
– Iemand die lijdt heeft meer te geven
Mijn moeder schreef voor mijn drieëndertigste verjaardag het volgende: Dit jaar ben je weer een zondagskind op 30 juli. Wat niet betekent (blijkbaar) dat je per definitie ‘geluk hebt’ maar je brengt geluk aan mij en aan anderen, die de moeite nemen je beter te leren kennen…
En dat werd steeds duidelijker in mijn leven want mijn vriendenkring groeide en werd hecht. En mensen durfden met mij hun ellende te delen omdat ze wisten dat ik niet snel raar van dingen opkijk en wel snel begrip toon. Misschien zag ik zelf de waarde van mijn lijden nog niet in. Maar voor anderen was het wel zichtbaar.
Want zo gaat het met schatten in het leven. Sommigen krijgen het cadeau. Anderen moeten zoeken. Vooral die laatste groep wil ik aanmoedigen het niet op te geven. Ze noemen het niet voor niets: schat zoeken!
Je moeder had gelijk, jij brengt geluk op deze aarde. Heel veel dank!
Liefs Ad!
Misschien moet je die film eens gaan zien “collateral beauty”, wat zoveel betekent als bijkomende schoonheid. Dat gaat ook over de kwestie van lijden.
fijne week. De lente lijkt nu echt te komen!
Ik heb overigens een ander blog geopend. Er mogen weddenschappen worden afgesloten hoeveel dagen ik
deze in de lucht houdt 😉
Hee Cornelis, Hoe gaat het? Goed verhuist? Bedankt voor je reactie. De film is mij onbekend maar klinkt boeiend. Succes met je nieuwe blog en nieuwe woning!
mooie bezinning, Anne ~
je laat de opstanding zien, inspirerend
Bedankt voor deze fijne reactie Anne.
Heel mooie blog. Wel lang maar daar houdt je van denk ik. Ik haak snel af maar vandaag niet. Mooi ook wat je moeder schreef!
Bedankt voor je lieve reactie. Hij is voor mijn doen ook lang hoor. Maar ja, gezien het onderwerp…
:)… Ja, d’r ligt wel een schat in het lijden. Of die schat al dat lijden waard is…? Ja, dat denk ik ook wel. Al spreek ik dan slechts alleen voor mezelf! Ondanks mijn lijden ben ik nu namelijk gelukkiger dan ooit, ik weet niet of ik ooit diezelfde rust en vreugde, diep van binnenin, zou hebben ervaren als ik nooit zo heftig ziek was geworden/geweest. En wat betreft jou… Ik ben zo blij met jou als vriendin! En ik denk ergens dat dat ook zeker heel veel heeft te maken met het lijden dat jij hebt moeten doorstaan/doorstaat.
Dank voor je lieve reactie. Ik ben ook blij met jou 🙂 Ja, het lijden is wel iets dat ons verbindt. Lotgenoot en geloofsgenoot maakt een sterke vriendschap ondanks de afstand.