Er is een onderwerp dat mij intrigeert. Dat komt omdat het iets is dat zo reëel is als het feit dat mijn hart op dit moment klopt, terwijl je het niet kan zien. Toch heeft iedereen ermee te maken in zijn leven, al ben je je er niet constant van bewust. Ik bedoel het onderwerp: grenzen.
Landen hebben grenzen. Wanneer je met een vliegtuig over een willekeurig land vliegt kan je de grenzen niet zien, tenzij er muren of hekken zijn gebouwd. En dat laatste komt wel steeds vaker voor. Dan wordt wat stilzwijgend is vastgelegd ineens iets om tegenop te botsen, wanneer je moet vluchten voor armoede of geweld. We kennen de schrijnende beelden van tv en internet.
Maar normaal gesproken zie je vanuit het vliegtuig alleen een lappendeken aan landschappen en heb je navigatie nodig om te weten boven welk land je vliegt. Grenzen; je ziet ze niet maar ze zijn er wel. Ze geven in dit verband iets weer van ‘eigendom’. Zo zet je ook een schutting om je tuin omdat je niet wil dat de buurman in jouw gebied komt schoffelen of zijn stoel neerzet in ‘jouw’ plekje zon.
Wat een ruzie kan er ontstaan over dit vaak onzichtbare onderwerp; van verschrikkelijke oorlogen tussen landen tot nare burenruzies, die door een rechter moeten worden opgelost.
Tussen mensen onderling heeft het woord ‘grens’ vaak te maken met gedrag; wat we wel en wat we niet toelaatbaar achten. Daarom is dit een terugkerend onderwerp in de opvoeding van onze kinderen en in de omgang tussen ons en de ander(en). Wanneer misbruik van macht en intimidatie zijn intrede doen spreek je dan ook over: grensoverschrijdend gedrag. Wat een schade kan dat betekenen voor je ziel en wat een lange weg is het vaak tot herstel.
Maar ook een te grote bemoeienis met het leven van de ander of de verantwoording overnemen over iemands leven is grens- overschrijdend. Het valt te vergelijken met het schoffelen in de tuin van de ander. Misschien bedoel je het goed. Het onkruid schiet immers omhoog en jij ziet dat de ander het laat versloffen. Dan nog; het is de tuin van de ander. Oftewel: zorg jij maar eerst voor je eigen tuin.
Tot slot denk ik bij het woord aan wat je als mens ‘aankan’ in fysieke en/of mentale zin. Sommigen zijn er bijvoorbeeld heel goed in om ‘nee’ te zeggen op verzoeken en stellen een grens ter zelfbescherming. Zij plannen ook zorgvuldig hun pauzes en houden rekening met zichzelf. Maar er zijn genoeg mensen, die zich erg verantwoordelijk voelen. Zij rekken hun grenzen op en proberen alle ballen in de lucht te houden. Hun grens lijkt wel een elastiekje. Tot het knapt of uit lubbert. De rek is er als het ware uit en een burn-out of overspannenheid is het gevolg. Ook dan heb je een lange weg want hoe krijg je de rek terug in je elastiek?
Je huid is de meest letterlijke grens die ik ken. Ze beschermt je tegen invloeden van buitenaf. In emotioneel opzicht zijn mensen hierin heel verschillend. Wanneer je je niet zo snel laat raken, heb je een zogenaamde: dikke huid. En wanneer je erg gevoelig bent, noem je de huid weer ‘dun’. Prikkels uit de omgeving komen sterker binnen en je zit sneller aan je taks en dus moet je je even afschermen om op te laden. Zo heeft ieder mens dus zijn eigen grens.
Ik ben benieuwd wat het thema bij jou oproept. Welke grenzen ervaar je in je leven en hoe ga je daarmee om? Laat het me weten in de reactiemogelijkheid.
Heel pakkend hoe je de “grenzen” neerzet. Herkenbare stukjes en voorbeelden, zoals dat van de tuin. Rek in een elastiek krijg je helaas niet meer helemaal terug. Het blijft “lubberen.” Heb je wel eens stilgestaan bij de grenzen van God? Ik werd daar vanmorgen bijj bepaald in mijn stille tijd.
Hoi Yvonne, Bedankt voor je reactie. Mijn ervaring is ook dat het elastiek niet helemaal zijn rek terug kan krijgen. Bedoel je met de grenzen van God dat Hij als Vader deze aan ons – Zijn kinderen- stelt? Tenminste; zoiets komt er bij mij naar boven wanneer jij ernaar vraagt.
Inderdaad. Er zijn geen grenzen aan Zijn liefde voor ons, maar hij stelt wel grenzen, die in Zijn woord te vinden zijn. Ik ervaar deze als een bescherming. Denk b.v aan Ps 1-Ga niet die weg, maar zoek Mij.
Dank voor je uitleg. Zo beleef ik het ook.
Mooi!
Goed stukje om over na te denken! Dank je wel.
Bedankt voor je reactie Ariella. Graag gedaan 🙂
Dat stukje over belastbaarheid vind ik mooi en verhelderend.
Hoi Arieth, Het is wel een beschouwend stukje. Vroeg me af of mensen niet liever de meer persoonlijke verhalen lezen. Daarom ben ik blij met jouw reactie.
Het Woord leert ons waar onze grenzen liggen, maar ook je geweten.
Bedankt voor je aardige reactie op mijn blog.
(De aquarel is prachtig)
Bedankt Loes, Leuk dat je ook even hier komt ‘buurten’.
Fantasie heeft geen grenzen…hooguit degene die we onszelf opleggen.
Hee Cornelis, Goed van jou te horen. Hoe gaat het? Bedankt voor je reactie. Helemaal mee eens!
Wat een grenzen zeg, nu je ze zo allemaal overzichtelijk op een rijtje zet! Soms zijn ze idd goed en soms wat egoïstisch misschien. Ik ben best benieuwd hoeveel er nog van die grenzen over zijn wanneer we straks daar, heel dicht, bij Hem wonen!
De hemel is volgens mij grenzeloos 🙂
Mooie blog Anne..nav jouw thema een blog geschreven…
Dank je Lineke, Ga die van jou zo lezen.
Hier is hij dan toch..Niet zo netjes mijn link onder jouw blog maar dan heb je hem gelijk..http://kostbaar-en-geliefd.blogspot.nl/2017/03/grenzen_11.html
Dankjewel Lineke. En linkjes naar blogs met eenzelfde thema vind ik niet erg. Doe ik zelf ook wel eens. Toch leuk om bij elkaar te lezen?
ik dacht dat ik grenzeloos moest zijn, in de zin van heel tolerant, bijna alles pikken. anders was/ben word ik bekrompen (gevonden, genoemd door bepaalde mensen, engels gezegd if i dont comply
kom er dankzij andere mensen dan die eerste mensengroep achter dat k grenzen mag hanteren
dan maar bekrompen! 😛
Goed bezig. Zo bekeken zijn grenzen gewoon gezond.