Het meisje met de gebroken dromen
In een kleine stad, vlak over de grens tussen hier en niemandsland, is een wekelijkse markt. Daar is toch niets bijzonders aan, hoor ik je denken. En dat klopt in de zin dat iedere woonplaats immers marktdagen kent. En toch is deze markt anders.
Dat komt door dat ene kraampje daarachter in de hoek. Je zou er zo aan voorbij lopen, ware het niet dat er zich zoveel mensen omheen verzameld hebben. Ze dringen naar voren, duwen anderen opzij om maar te kunnen horen wat de marktkoopman vertelt. Hoor je hem roepen?
‘Dromen te koop, mooie dromen te koop! Wilt u succes in uw leven, rijkdom of voorspoed? Koop dan bij mij en uw dromen komen uit!’
Je denkt misschien dat de mensen wel wijzer zouden zijn dan in zo’n verkooppraatje te trappen. Dit is immers te mooi om waar te zijn. Maar nee, hoor. De dromen gaan als zoete broodjes over de toonbank. De dromenverkoper gaat iedere week met goed gevulde kas naar huis om een week later weer terug te keren naar zijn kraam. Iedere week komen de mensen om nieuwe dromen te kopen.
De dromen zitten in een keramisch vaatje verpakt. Een dikke deksel voorkomt dat ze ontsnappen.
‘In geen geval openen’ drukt de koopman zijn kopers op het hart. Op de vaatjes zitten labels om duidelijk te maken welke droom erin zit. Maar je krijgt niet alleen het vaatje mee naar huis. Bij elke droom hoort een boekje. Bij de droom ‘succes’ hoort de handleiding: ‘in 7 stappen naar succes’. Het is bijna identiek aan het boekje van de droom ‘rijkdom’ want mensen gooien dat nogal eens door elkaar. Je droom laten uitkomen blijkt meer werk dan de mensen aanvankelijk dachten.
het meisje en haar droom
Vandaag is er een meisje op de markt. Ze loopt met haar ziel onder de arm want ze heeft pijn. Dat heeft ze al een hele tijd en de artsen kunnen niks voor haar doen. Ze hebben gezegd dat ze ermee moet leren leven. Maar ze vindt zichzelf nog veel te jong om haar zoektocht naar gezondheid op te geven.
Dan wordt ook zij naar de dromenkraam toe getrokken. Het gebeurt als vanzelf want het verlangen is al deel van haar gedachten. Natuurlijk heeft de koopman ook ‘gezondheid’ in de aanbieding. Het zelfhulpboek is omvangrijk. Het meisje bladert het vluchtig door en leest iets over diëten en therapieën, die haar van de pijn kunnen afhelpen. Oh, het klinkt zo goed en de koopman klinkt zo overtuigend. Al is hij wel zo slim geen garanties te geven. Hij zegt: ‘echt je zult je veel beter gaan voelen wanneer je de gezondheidsinstructies volgt. Ik heb al veel mensen er positief over horen spreken.’
Het meisje moet diep in haar buidel tasten om de droom en het boek te kunnen betalen. Maar het is het allemaal waard. Ze verlangt zo naar minder pijn en meer energie!
Thuis zet ze het keramische vaatje op de schoorsteenmantel. Zo kan ze er elke dag naar kijken en wordt ze herinnerd goed in het boek te lezen en te doen wat er staat. Het eerste dieet levert haar heel veel werk. Uren staat ze in de keuken. Haar rug protesteert en ze zucht. Maar alles voor het goede doel. Het eten is heerlijk daar niet van. Maar de weegschaal laat zien dat ze wel erg veel afvalt en ze al is niet de dikste. Ook is haar huid pukkelig maar dat zal wel door afvalstoffen komen. Die komen er nu uit.
de eerste barst
Op een dag krijgt ze vreselijke maagpijn. De dokter komt met spoed. Ze bespreekt met hem het dieet en hij waarschuwt haar dat dit niet past bij haar klachten. Die avond ziet ze de eerste barst in haar droomvaatje.
Dan maar therapieën besluit het meisje. En ze probeert het één en als dat niet werkt het ander. Ze doet elke dag haar oefeningen. Maar beter wordt ze niet, wel ouder. In haar droomvaatje zitten ondertussen al ettelijke scheurtjes en barstjes. Het gaat helemaal niet de goede kant op met haar.
Ze heeft echt alles gedaan wat het boekje zei en toch heeft ze meer pijn dan ooit. Eindelijk geeft ze het op en gooit ze gefrustreerd het boek opzij en ziet op hetzelfde moment haar droomvaatje van de schoorsteenmantel kukelen. Ze springt op, alsof ze het nog redden kan. Maar het ligt al in stukken op de grond. De inhoud? Gebakken lucht!
Zoals het vaatje brak, breekt nu ook het meisje. Ze huilt tranen met tuiten over de brokstukken van haar gebroken droom. Haar tranen wassen de stukken schoon en ze veranderen langzaam in prachtig gekleurde scherven. Maar het meisje ziet het niet eens. Wat kunnen kleuren haar nu schelen op dit vreselijke moment?
Wanneer ze is uitgehuild pakt ze een stoffer en blik en veegt ze de scherven bijeen. Ze doet ze in een linnen tas en propt die onderin haar kast. Daarna gaat ze op bed liggen en pas als de rust in haar hoofd is weergekeerd hoort ze een stille stem in haar hart die zegt: ‘gezondheid is niet te koop. Wanneer je je zwakte accepteert, zal je ook je kracht ontdekken.’
“Wat een wijze woorden” denkt het meisje nog, voor ze eindelijk in slaap valt.
de droom die liefde heet
Dit zou het einde van het verhaal kunnen zijn, maar dat is het niet. Op de schoorsteenmantel van de inmiddels jonge vrouw staat nog een vaatje. Kijk maar eens goed, dan zie je dat dat ook al niet meer in volmaakte staat is. Welke droom dit is? Welaan, dit is een veelvoorkomende droom van jonge mensen, namelijk de droom van ‘de lieve partner’. De jonge vrouw houdt erg van gezelligheid en zou heel graag –net als haar vriendinnen- eens trouwen.
Daarom heeft ze toch maar deze droom gekocht, al is ze sceptischer dan vroeger. Toch lijkt dit eerder haalbaar dan haar eerdere droom, omdat je aan je relatie wel kan werken. Tenminste; dat staat in het begeleidende boek en klinkt realistisch genoeg.
Omdat de jonge vrouw er wel aardig uitziet, heeft ze geen probleem met het vinden van een zogenaamde vriend. Maar of dat wel de juiste is voor haar plan? De eerste vriend vindt het lastig dat ze niet zo sterk is, de tweede wil zich toch liever niet binden en de derde houdt meer van de drank dan van haar. De jaren zijn inmiddels door haar handen geglipt. Ze is niet jong meer.
Je voelt hem al aankomen. Op zekere dag moet ze inzien dat dit niet werkt en valt het gehavende vaatje aan haar voeten in stukken. Opnieuw moet ze huilen en veranderen de stukken in prachtig gekleurde scherven. En opnieuw interesseert deze metamorfose haar niet. Wel bewaart ze de scherven bij die van andere gebroken dromen. Haar linnen tas is een plunjezak geworden, anders past het niet.
de stem van de pottenbakker
Pas als ze uitgeteld in bed ligt, hoort ze de stille stem van het hart die zegt: “liefde kan je niet afdwingen. Wanneer ga je nu eens van jezelf houden, zoals ik van je hou?”
‘Wie ben je?” vraagt de vrouw deze keer. Want deze gedachte komt volgens haar niet uit haarzelf voort. Wie is het die van haar houdt?
‘Ik ben de Pottenbakker’
‘Kan ik U ontmoeten?’
‘Morgenochtend kom ik op bezoek. Zorg dat je je scherven klaar legt.’
En zo kan het gebeuren dat de Grote Pottenbakker bij de vrouw op bezoek komt. Ze weet niet goed wat te zeggen maar spreidt de scherven voor Hem uit.
‘Je hebt zeker goed gehuild want wat een mooie kleuren.’
De vrouw kijkt nu eindelijk eens beter naar de scherven en ziet dat Hij gelijk heeft.
‘Hier kunnen we iets moois van maken’ zegt de Pottenbakker hoopvol, terwijl de vrouw Hem verbijsterd aankijkt. ‘Iets moois??’
‘Ja kijk, ik heb van alles meegenomen om met jou samen een mozaïek te maken.’
Nu moet ik even erbij vertellen, dat waar de vrouw woont het idee van de mozaïek een onbekend begrip is. Maar dat geeft niet want de Pottenbakker legt alles heel goed uit. En even later zitten ze op hun knieën te knutselen.
Het wordt reusachtig en prachtig! Ze brengen het naar een nabij gelegen park, zodat alle mensen uit het stadje kunnen komen kijken. Iedereen is diep onder de indruk èn er is veel herkenning. De vrouw is immers niet de enige met gebroken dromen en gekleurde scherven als erfenis.
delen is helen
Gemotiveerd besluit de vrouw workshops in mozaïek te geven. En veel mensen zijn daarvoor te vinden. Het idee dat er iets goeds uit hun lijden zou kunnen voortkomen spreekt hen aan. Gebroederlijk gaat iedereen aan het werk. Scherven worden uitgewisseld, verhalen gedeeld. Hier en daar vloeit nog een enkele traan.
Tijdens het werk delen de mensen ook de kostbare gedachten, die de stille stem van het hart heeft gezegd. Sommigen noemen daarbij de Pottenbakker, anderen menen het zelf te hebben bedacht. Het is hoe dan ook goed, om zo te delen.
Wanneer je nu door het stadje loopt zal je zien wat ik bedoel. Je kan geen weg of straat inslaan of je ziet wel kleurige mozaïeken. Kleurige getuigen van verwerkt leed, die moed scheppen bij de voorbijgangers die zo hun eigen sores hebben.
En de droomverkoper? Die staat nog op zijn plek want – tja- dromen doen mensen nu eenmaal graag. En daarbij koesteren ze ook soms nog de illusie dat je in het leven alles zelf in de hand hebt en kunt houden.
Het is er alleen wel een stuk minder druk dan vroeger.
Met dit verhaal doe ik mee aan de bloghop van de christelijkewebloggers van december 2016 & januari 2017 Het thema is: Breekbaar en is bedacht door Krullies van: https://krulliesschrijfselssite.wordpress.com/2016/12/03/glasgerinkel/
Mooi gedaan Anne, met plezier gelezen!
Dank je Hermien!
Mooi Anne,
Bedankt Ma, ook voor de prachtige kerstkaart. Heel creatief!
Prachtig Anne!
Dank je! Ik zie het als een soort kerstverhaal.
Hoi Anne mooi verhaal hoor
Herken ik hier iemand in of heb ik het mis.
Ga zo door.
Haha, Ja het is autobiografisch. Leuk om ook hier even wat te ‘contacten’. Bedankt voor je reactie.
Je hebt iets heel moois geschreven.
Hoop dat je anderen er net zo blij mee maakt als ik daarvan word.
Dank je Ad. Dat hoop ik ook.
Wat een prachtig verhaal! Zo kwetsbaar en eerlijk… En zo herkenbaar wat betreft de gezondheidsdroom. Voor heel even zag ik in gedachten die gekleurde scherven van mij voor me liggen… Best heel mooi:).
🙂