Op mijn gangkast heb ik een mandje voor de sleutels staan. Handig zo’n vaste plek. Toch grijp ik op een zekere ochtend mis en herinner me dat mijn vriend laatst één sleutel zocht. Ik voel de vervelende neiging hem de schuld te geven en bel hem op. Maar hij heeft hem wel degelijk teruggelegd.
S ’middags vraag ik aan mijn vriendin Helen: “Doe jij dat nou ook, de schuld aan Pim geven als iets mis gaat?” Helen antwoordt direct: ”Pim heeft het per definitie gedaan. Pas als onomstotelijk bewezen is dat hij er niks mee te maken heeft, ga ik eens kijken of het misschien aan mij lag.”
Hartelijk lachen we hierom en ik voel opluchting dat ik de enige niet ben.
Eigenlijk is de schuld afschuiven al zo oud als de wereld. In het begin van de bijbel lezen we al over deze eigenschap wanneer Adam, Eva de schuld geeft en Eva weer de slang, in het verband met het eten van die verboden vrucht.
Hoe erg deze eigenschap kan ontaarden zie ik nu bij een vriendin die in scheiding ligt. Haar aanstaande ex heeft de schuld afschuiven tot ware kunst verheven en stuurt haar dagelijks meerdere mails vol verwijten.
Het is blijkbaar moeilijk voor de mens de hand in eigen boezem te steken. Uitzonderingen daargelaten, want er zijn natuurlijk ook mensen die zich om van alles en nog wat schuldig voelen. Ook zaken waar ze part noch deel aan hebben. Maar zoals gezegd: dat zijn uitzonderingen.
De bekende christelijke schrijfster/spreekster Joyce Meijer bad jarenlang tot de Heer of Hij haar man Dave wilde veranderen. Tot God op zekere dag zei: Dave is niet het probleem…
Doordat Joyce open stond voor deze correctie, heeft zij kunnen doorgroeien tot de leraar die zij nu is. Zij is ook een voorbeeld dat een moeilijke jeugd geen excuus is om -de rest van je leven- onvolwassen te blijven reageren.
Wat je als kind overkomt kan je niet helpen. Als volwassene mag het je echter niet weerhouden door te groeien tot wie je kunt en mag zijn. Al spreek ik hier wel van een levenslang proces. Onvolwassen trekjes hebben we nu eenmaal allemaal wel eens. Wanneer je daarbij echter structureel last hebt van je verleden is het goed om hulp te zoeken. Geen mens kan immers alles alleen oplossen.
Wat mijn probleempje betreft was het zaak van door de knieën te gaan en even in het stof te grijpen. Stoffige plaatsen moet je niet vermijden in je zoektocht, want daar ligt het soms verborgen; een sleutel of een schat…
Mooi!
Bedankt Maria.
Oh ja, de namen van deze vrienden zijn in werkelijkheid anders.
ik voel op sommige punten helaas wel enige herkenning en doe mijn best om het niet te laten merken
Eerlijk hoor Gert!
Maar o wat is het toch moeilijk om gewoon eerlijk tegen jezelf te zijn en te zeggen: ‘ Ik zat fout, of ik zat ook fout.’
Dat kan ik vaak pas als ik er even wat afstand van genomen heb.
Hoop dan dat het snel genoeg is voor de ander.
Nou…Nee hoor, geintje.
‘Ja, nou kun je wel mij daar de schuld van geven maar volgens mij…!’ Blabla. Oeps, schuldig. Haha. Heel herkenbaar… Mooi leerzaam stukje!!
Thanks!