Wat is jouw norm(aal)?
Zij zijn beiden ergens in de 50 en de jaren gaan langzaam maar zeker tellen. Hij heeft wat last van de zwaartekracht, die aan zijn torso trekt. Zij heeft meer lachrimpels dan zij gelachen meent te hebben. De grijze haren sprieten na het wassen boven de gekleurde uit en hebben een andere structuur. Peper en zout noemt men zulk haar. Het zoutvat heeft duidelijk grotere vaatjes en trekt banen op haar hoofd. Zij heeft nu tot verven besloten.
Hij doet niet zo moeilijk en denkt: ik ben wat ouder, dus maakt niet uit. Ze houdt zo ook wel van me, toch?
Ja, ze houdt van hem. Maar haar ogen gaan steeds naar zijn zwakke plekken. Het stoort haar en daar voelt ze zich wel wat schuldig over. Het is toch normaal? De meeste mannen kijken nu eenmaal liever naar sport dan dat ze eraan doen. En oefenen is zo saai! Daar weet ze alles van.
Het is ook niet dat hij passief is. Wandelen en fietsen doen ze allebei graag. Hij is een lieve man en ze mag echt niet klagen.
Maar toch. Ergens diep van binnen vindt zij; dat je voor je liefde best een beetje je best mag doen. Ook om in vorm te blijven en daarom oefent zij dus wel. Al is het maar eens per week in de sportschool. Een vriendin is haar stok achter de deur.
Ook met snoepen gaat zij zich niet te buiten, hoewel ze best wel eens kan genieten van een gebakje of een glas wijn. Hij ziet het en geniet van haar figuur. Hij geeft haar complimentjes. Maar hoe lief bedoelt ook, het voelt voor haar als niet helemaal eerlijk. Zij zou hem zo graag wat mooier vinden. Hem ook kunnen complimenteren of wat meer begeren.
Misschien wringt ook daar de schoen, dat hij haar fysiek niet meer zo aantrekt als toen zij beiden jonger waren en hij nog wel zijn best deed. Ze gingen destijds ook samen sporten en ze vond dat gezellig.
Ze durft niks te zeggen en lucht haar hart bij mij. “Ben ik nu zo oppervlakkig?” vraagt ze mij. “Liefde berust toch -deels- ook op fysieke aantrekkingskracht en we zijn toch nog geen 80?”
“Voor jou is het normaal om aan je buitenkant aandacht te besteden en in vorm te willen blijven” antwoord ik; “noem het de ‘slanke’ norm. Maar wat voor jou normaal is, is voor hem onzin.
Zijn norm is dat hij puur innerlijk beoordeeld wil worden. Zijn standpunt wordt maatschappelijk meer als normaal aanvaard dan het jouwe, ben ik bang. Zeker onder ouderen. Maar dit is nu eenmaal hoe jij het ervaart. Het zou mooi zijn als jullie naar elkaars norm zouden kunnen kijken zonder elkaar te veroordelen. Maar in zijn geval kom je daarmee letterlijk dicht op zijn huid…”
Zij besluit niks tegen hem te zeggen en doet wat water bij de wijn. Wanneer ik haar ernaar vraag zegt ze daarover: “Ach, das ook beter voor de lijn….”
Terugdenkend aan dit gesprek vraag ik me af of wij mensen niet vaak een dubbele moraal erop na houden.
Velen van ons zullen achter de man in het verhaal gaan staan, ja toch? Simpelweg omdat we zelf ook puur innerlijk beoordeeld willen worden of ook niet zo van sporten houden.
Terwijl wij toch vaak zelf het uiterlijk van de ànder wel degelijk belangrijk vinden en een oordeel hebben over te dik/dun of tatoeages en dergelijke. Hoe we kijken is afhankelijk van onze normen.
Dus: Wat is jouw norm(aal)?
bedankt voor de aanmaning.
voor de goede orde: ’s woensdags fysio voor parkinson patiënten en op maandag en vrijdag doe ik dezelfde oefeningen in de sportshool.
Oh ja… en deze 65 jarige is nog wel een beetje ijdel.
Ha G, Goed bezig!
Hmmmzzz… Gevoelig onderwerp, denk ik. Wij zijn ietsje jonger dan 50;) maar voor mij is het ook niet heel vanzelfsprekend dat ik er altijd fris en fruitig uitzie, omdat ik ziek ben. Soms vind ik dat wel lastig. Ik zie er namelijk graag (een stuk) beter uit dan dat ik er nu vaak uitzie. Toch doe ik wel m’n best om me niet helemaal te laten gaan, wat betreft te veel eten. Sporten gaat helaas alleen niet, dus ik moet dan echt op m’n eten letten. En dat is dan soms weer erg lastig want wij eten graag;), haha. Kortom, tis een erg ingewikkeld onderwerp voor mij. Maar over het algemeen vind ik het wel een goed ding om er op te letten dat je er leuk en goed uitziet voor je partner! En daar soms even flink je best voor doen vind ik ook best iets wat mag. Maar! Het is idd ook zo dat innerlijk natuurlijk veel meer telt. Als dat niet fijn of goed zit dan is het helemaal moeilijk om je echt aangetrokken te voelen tot je man of vrouw. Hoe mooi die er ook uitziet. Ik zou er trouwens wel over praten met mijn man, als ik zo’n ‘probleempje’ zou hebben;), kan alleen maar goed uitpakken toch. Als je het brengt zonder te kwetsen.
“Het frisse is er wel af” zei een vriend eens eerlijk tegen mij. Ik zie er regelmatig moe uit vanwege mijn klachten. Vond het pijnlijk eerlijk. Maar ik kon hem geen ongelijk geven. Mijn lief zegt dit soort dingen zelden. Volgens hem valt het mee, zelfs al zie ik in de spiegel de wallen onder mijn ogen boekdelen spreken.
Ik geloof ook in bespreken maar de motivatie tot veranderen moet wel van binnenuit komen. Anders wordt het niks.
Stomme opmerking van die vriend. Ziek of niet, we zien d’r allemaal wel eens moe uit, denk ik? Als dat al erg is:P. Je moe voelen is iig erger dan dr moe uit zien, vind ik. Maar goed, je artikeltje ging idd over het uiterlijk…:). Hmmm, blijft toch een lastig onderwerp als je daarvoor niet ‘alles’ kunt of wilt doen… Vooral lastig voor degene die zich eraan stoort dan he;).