Achteruit vechten
kostbaar bezit of stofnest?
De laatste tijd ben ik besmet met een virus; het schoonmaak-virus welteverstaan. Ondanks de ernst van besmetting was er één klus waar ik tegenop zag: de boekenkast. Niet dat de kast heel groot is maar hij is flink volgepropt met boeken. En dat tot aan het plafond. Die er allemaal uit halen, pff, zag ik nog niet zo zitten.
hulp gezocht
Sowieso had ik hulp nodig want boven mijn macht tillen is niet iets wat mijn lijf zo leuk vindt. Dus dat Ad vakantie had, kwam mij goed uit. Gelukkig wilde hij mij helpen om beetje bij beetje de planken vrij te maken, zodat ik deze kon afstoffen. De boeken zetten we buiten op de tuinbank om ze daar af te borstelen. Als ik iets doe, doe ik het goed lijkt mijn motto (als ik dit maar niet te vaak hoeft te doen…)
Natuurlijk kwam ik ook mijn oefenboeken van vroeger tegen; De pilatesmethode, Pilates (miniboekje) en een boekje met de toepasselijke titel ‘buik & billen’. Het bracht me terug in de tijd dat ik heel veel oefende met het idee dat ik daarmee mijn lichamelijke mankementen kon overwinnen. “Als mijn spieren versterken, heb ik vast minder pijn”, dacht ik destijds. En met hetzelfde motto als waarmee ik nu de strijd tegen het stof aanbind, stelde ik een oefenprogramma samen. Daarmee stelde ik mezelf onder de knoet van: oefenen Moet! Want ik moest en zou beter worden, verbeteren of wat dan ook. Zo blijven als ik (fysiek) was, wilde ik in ieder geval niet.
onder de oefenknoet
Ik oefende dagelijks een stel lichaamsdelen en de zwakke delen kwamen in de week vaker aan bod. In die tijd had ik ook een fysiotherapeut die dit alles stimuleerde. Maar na haar oefeningen nam de pijn alleen maar toe. “Neem maar een paracetamol” zei ze nuchter toen ik er iets van zei. De pijnplek in mijn rug bleef jarenlang terugkeren en vernoemde ik naar deze therapeute. Als het weer opspeelde zei ik: “ik heb weer Erna-pijn”. Het was ook ná Er-na, dus het klopte helemaal.
Dankzij mijn reumatoloog belandde ik in 2001 bij een cursus met de mooie naam: ‘De pijn de baas’. Een cursus die niet gericht was op het verminderen van de pijn, maar wel op het beter omgaan mèt de pijn. Daar ging ik aan de slag binnen een multidisciplinair team. De maatschappelijk werker vertelde mij wat ik al die jaren aan het doen was geweest. Hij noemde het: ‘achteruit vechten’.Mooier had ik het niet uitgelegd kunnen krijgen. Al dat ge-oefen was veel te veel voor mijn lichaam. Ik was te fanatiek geweest en werd bovendien niet goed begeleid.
Binnen de cursus had ik bijzondere ontmoetingen met lotgenoten. Zij waren mij ten voorbeeld van hoe ik er ook mee om kon gaan of hoe ik het juist niet wilde. We beleefden gezellige en confronterende momenten met elkaar.
Tijdens de evaluatie besprak ik met een begeleider wat de cursus mij had opgeleverd. Ik zei: “het moeten is eraf”. Oftewel: ik was aan het ont-moeten. Dit gaf veel rust om tot een stuk aanvaarding te komen en een meer ontspannen omgaan met mijn grenzen. Dit wordt ook mooi uitgedrukt aan de hand van drie woorden die op een tegeltje bij mijn laptop staan: ‘ontspan, verzacht, ontmoet’ Een mooie reminder aan een bijzondere cursus.
Tegenwoordig ben ik liever gewoon actief dan dat ik op een matje lig te oefenen; zwemmen, fietsen en wandelen zijn meer aan mij besteed. Ze leveren mij voldoening en bezorgen me zelden extra pijn.
Met deze blog doe ik mee aan de bloghop van juli/augustus van de Christelijke webbloggers. Het thema: ontmoeten is bedacht door Judith Stoker //judithstoker.blogspot.nl/2016/07/bloghop-juliaugustus.html
In de blog ‘lichaams-deel van mijn verhaal’ lijkt het alsof ik het in mijn gezondheid altijd zelf heb moeten uitzoeken. Dat is grotendeels ook zo. De cursus ‘De pijn de baas’ volgde ik pas toen ik al 20 jaar pijnklachten achter de rug had.
Herkenbaar, dat er (zelfs) door hulpverleners verkeerd wordt ingeschat wat je kunt. En pijnlijk dat ze zulke belangrijke signalen, dat het niet gaat, negeren. En fijn dat je boekenkast weer schoon is 🙂
Hoi Maria, Dat heb jij ook meegemaakt begrijp ik. Lastig hè.
Ik geniet inderdaad erg van de opgeruimde boekenkast. Zelfs nog wat weg gedaan. Helemaal knap van mij want ‘wegdoen’ is niet mijn sterke kant.
Bedankt voor je reactie – leuk!
Je doorzettingsvermogen is een prachtige karaktertrek.
Wat sneu dat je door schade en schande wijs hebt moeten worden.
Hoop dat je de balans kan vinden tussen ont-moeten en inspanning.
Dank je Ad!
Op zich is de boekenkast wel een leuk werkje, afgezien van je lichamelijk klachten natuurlijk. Maar het is zo leuk om alles weer terug te zetten vind ik. Verzinnen of het anders kan enzovoorts.
Inderdaad Heleen. Door het opnieuw inrichten ziet het er weer netjes uit.
Interessant en goed om te lezen. Mooi inkijkje in jou leven. Hoe het was en hoe je het nu doet. Liever gewoon actief zijn past waarschijnlijk beter bij je dan wat je op een matje deed 🙂 Mijn boekenkast vanmorgen gedaan. Maar drie planken hoor. Maar toch!
Dank je Aritha, Je weet wat ze zeggen over een goed begin…Succes met jouw boekenkast!
Wel een leuk werkje om dit af en toe te doen ,alleen een nadeel je gaat ze stuk voor stuk weer lezen en dat schiet niet op !
Haha, ja ik ontdekte weer wat ik allemaal had inderdaad.
Dat moet vast als een flinke opluchting hebben gevoeld die cursus! Fijn dat je dat iig toen ontdekte, anders lag je nu misschien nog steeds op dat matje te zwoegen. Ik moest wel even lachen om het stukje Erna-pijn;), haha! Is niet fijn pijn maar je gevoel voor humor maakt jou wel een extra mooi mens:)!
Dank je Miriam! Zie nu pas je reactie – sorry.
Wat mij goed helpt tegen rugklachten, een grote gymbal. (50 cm doorsnee) Als mijn rug opspeelt ga ik daar op zitten en doe wat oefeningen. Helpt supersnel! Succes!
Bedankt voor de tip Coby! Ik heb zo’n gymbal en heb er wel lol aan. Hoewel ik ook het draaien daarop goed moet doseren. Maar ja, dat is met alles hè.