De droom van het spijkertje
Waar mijn leven precies begon kan ik niet vertellen. Ik herinner me een donkere ruimte waar een enorm aantal van ons uit een machine kwam rollen. We zagen er allemaal hetzelfde uit; klein met een kopje erop. Het was een soort massageboorte, kan je zeggen. Ik was totaal overdonderd.
beleefd
We belandden met een plof in een grote doos en toen die dicht ging was er alleen het absolute duister. We rolden heen en weer en ik zei: “sorry” toen we tegen elkaar aankwamen. Maar dit was zo onvermijdelijk, dat ik wel ‘sorry’ had kunnen blijven zeggen. Om me heen hoorde ik ‘pardon’ , ‘excuseer’ en ’neem me niet kwalijk’. We waren kennelijk van het beleefde soort.
Het was duidelijk dat we werden verplaatst maar het zou nog even duren voor we het daglicht zouden zien. Aan het geschommel te beoordelen reden we nu over een lichte hobbelige weg. Knus tegen elkaar vielen de meesten van ons in de slaap der onwetenden. Wat er komen ging was immers een raadsel.
de droom
Onderweg had ik een vreemde droom:
Een grote man stond over me heen gebogen. In zijn knuisten stelde ik nog minder voor, dan ik aanvankelijk al dacht. Hij kneep zijn oog met een kennersblik half dicht om afstand en positie te bepalen. Op het moment dat hij de hamer naar mij ophief, werd ik met een gil wakker en hoopte niet over profetische gaven te beschikken…
Het schommelen was gestopt en we werden gedragen. In de verte klonken gedempte stemmen. Het karton scheidde ons nog van de wereld daarbuiten maar niet voor heel lang.
Ruw werd ons onderkomen geopend en al even ruw werden we eruit geschud en over bakjes verdeeld. Omdat ik bovenop belandde kon ik me een beeld van de omgeving vormen. Boven ons hingen langwerpige balken, waar een kil licht uit straalde.
observaties
De bakjes waar wij in lagen stonden op een lange tafel, waar meerdere mannen aan zaten. Ze hadden allemaal verschillende koppen die mannen. Heel anders dan wij. Wij zien er allemaal hetzelfde uit. Bij ons kun je dus niks aflezen over hoe de pet staat en of we met het verkeerde been uit bed zijn gestapt.
Ik observeerde de mannen. Eentje pulkte in zijn neus en speurde rond of niemand keek, toen hij zijn snotje opat. Ik had het gezien en wilde hem uitlachen. Zijn buurman keek verveeld de andere kant op. Hij had het niet gezien, of het interesseerde hem niet. Bij mensen kun je dat niet weten. Want gezichten kunnen veel zeggen, maar niet alles.
in de weegschaal
Voor ik verder kon gaan met mijn observaties, werd ik – en een aantal anderen- opgepakt door de neuspulker. En nog voor ik kon bedenken dat ik in gore vingers was beland, lag ik alweer in een soort schaaltje.
Hierin werden we gewogen èn te licht bevonden want er vielen plots nog meer collega’s bovenop me. Dat deed geen pijn. We zijn gemaakt om tegen een stootje te kunnen.
Op het moment dat we genoeg wogen schudde de viespeuk ons in een klein plastic doosje. We kregen een deksel boven onze kopjes en het doosje werd dichtgeplakt met tape.
Ik ben blij met deze nieuwe behuizing omdat ze doorzichtig is en ik het vermoeden begin te krijgen dat wij – hoe klein ook- voor grootse dingen zijn geschapen.
Toch krijg ik de droom niet uit mijn koppie. Maar angstig? Nee, mij krijg je niet zomaar klein.
Wat ben je toch spits-vondstig, fantasierijk en veelzijdig.
Leuk verhaal!
Wat een leuk verhaal weer, ha !
🙂