Lichaams-deel van mijn verhaal
achtergrond thema-keuze bloghop juni ( thema: lief voor je lijf)
Niemand ziet een geliefde graag lijden. Daarom vond ik het als gevoelig meisje ook heel moeilijk dat mijn moeder chronisch ziek was en veel pijn had. Ik was daar erg mee bezig en bad veel voor haar. Niet dat het hielp op de manier die ik voor ogen had. In de loop der jaren kwamen er namelijk alleen maar kwalen bij.
Van de medische wereld moest mijn moeder het niet hebben. Die hadden –nog- geen remedie voor wat ma mankeerde. Hoewel ze niet in mijn jeugd overleed, heeft zij ook niet heel oud mogen worden.
Mijn eigen (gewricht) klachten begonnen rond mijn dertiende. En wat in mijn nek begon, zou zich in de loop der jaren verspreiden naar meerdere plekken in mijn lichaam. Een lijf heeft veel gewrichten… Ook mijn spieren piepten mee. Een diagnose liet op zich wachten. En toen ik hem kreeg, schoot ik er niets mee op. Voor mijn kwaal bestaat geen oplossing. Wel hulpmiddelen in de vorm van korsetten, ortheses en braces.
Ik had een lieve moeder en wilde graag op haar lijken maar niet hierin.
het mechanische lichaamsbeeld
Wat mij opviel was dat artsen het lichaam als een mechanisch iets beschouwen. Een soort machine, die bij kapotte onderdelen gerepareerd moet worden. In dat mechanische stuk is de wetenschap dan ook ver gevorderd. Knieën en heupen kunnen vervangen- en zelfs organen kunnen getransplanteerd worden. Al zit je bij dat laatste dan wel met flinke gevolgen in verband met mogelijke afstoting. En moet je de rest van je leven medicijnen slikken.
Maar met kwalen zoals mijn bindweefselstoornis kunnen artsen niets en dit is voor veel doctoren en netelige kwestie, juist vanwege het mechanische standpunt. Een deel van hen wil er dan ook niet aan en gooit het over de psychologische boeg. Bij anderen was het bekende: “u moet er maar mee leren leven” het antwoord, waar ze je er niet bij vertellen hoe je dat doet en je ook geen handreiking bieden in de vorm van ondersteuning. Daarom kon ik met deze opmerking, als achttien jarig meisje, dan ook helemaal niets.
Gelukkig ben ik slim genoeg het zelf uit te zoeken en heb ik in de loop der tijden daar een weg in gevonden. Al was geen makkelijke weg en worstel ik nog regelmatig. Pijn en beperkingen zijn niet fijn en al helemaal niet wanneer je hier dagelijks mee te maken hebt.
een vervoermiddel voor je hoofd
De mechanische visie op het lichaam zie ik veel terug bij zogenaamd ‘gezonde’ mensen. Zij beschouwen hun lijf als een soort vervoersmiddel van hun hoofd. Hun hoofd bedenkt de plannen en het lichaam is het instrument om die plannen uit te voeren. Alles gaat goed tot het lijf begint te protesteren of echt wat gaat mankeren. Waarschijnlijk gaf het lijf al eerder signalen maar heeft men deze niet herkent. ‘Luisteren’ naar je lijf is niet voor alle mensen een goede gewoonte. Maar wanneer het ziek wordt, moet je wel.
In de spirituele visie is het anders. Het lichaam is deel van je totale wezen; lichaam, ziel en geest. Die hebben veel met elkaar te maken, zo niet alles. Hoewel ik van mening ben dat niet alle kwalen hierdoor begrepen of opgelost kunnen worden, geloof ik wel dat bepaalde kwalen voorkomen kunnen worden door een groter lichaamsbewustzijn. Tenslotte is het wel zo handig de eerste signalen van bijvoorbeeld overbelasting te herkennen om erger te voorkomen.
grenzen respecteren of overgaan
met de buitenkant heb ik niet veel moeite
Voor mij is die grens een lastige omdat mijn lichaam al vrij snel signalen afgeeft in de vorm van extra pijn. Soms te snel omdat het niet veel aankan. Ik ben dan ook altijd op zoek naar de grens tussen niet overbelasten maar ook niet te weinig vragen van mijn lijf en het daardoor -qua spierkracht- laten verzwakken.
Omdat ik onder de bloggers meer mensen met kwalen zag, was ik benieuwd hoe anderen hier mee omgaan. Ook weet ik dat -met name- vrouwen erg kritisch kunnen zijn over hun lichaam en dan bedoel ik natuurlijk de buitenkant. Ten derde wilde ik een thema kiezen wat ook voor de foodbloggers interessant is. Daarom heb ik mijn thema gevangen onder de noemer: lief voor je lijf
(De inzendingen en uitslag vind je onder ‘korte verhalen’)
Dank je sch-Ad!
Je verhaal is zo herkenbaar. Ik worstel al jaren, en het heeft jaren geen naam gehad. Veel onbegrip. En het is nu nog steeds zoeken naar grenzen, die heel beperkt zijn.
Mijn troost is bij de Here, daar weet ik mij gehoord.
Vervelend hè, dat onbegrip. Wens je er veel sterkte mee. Hoop dat er ook lieve mensen om je heen staan. Daar werkt God ook door.
Dank je, en jij ook sterkte en zegengroet.
Ik vind je ontzettend dapper! Zo lang al met je gezondheid aan het worstelen! En zelfs daarvoor werd je er door je moeders kwalen ook al mee geconfronteerd… Ik ben dr nu al zo zat van, na 9 jaar. En dat ondanks dat ik wel een gezonde kindheid en tienertijd heb gehad! Ik wens je heel veel kracht en sterkte toe in het positief blijven! Want daarin inspireer je mij wel:)!
Oh, nou…(bloos) dat is dan wederzijds!
Goed om zo’n transparant stuk te schrijven! De eerste reactie er op is zo lief! Ik wens je ook veel pijnvrije momenten. Dat zou geweldig zijn. En in de pijn wens ik je vooral de aanwezigheid van geduldige, invoelende mensen toe. Liefs.
Dankjewel Aritha. Lief!
Klinkt herkenbaar. Ik heb HMS waardoor ik veel last heb van (chronische) pijn en instabiliteit. Het bemoedigt mij enorm te kunnen zeggen/zingen: “It is well with my soul”. Al werkt mijn lijf vaak niet mee en voel ik me soms net een drilpudding in een bos brandnetels, ik weet dat dat iets tijdelijks is, iets aards, iets van dit leven. Het enige waar ik in dit leven recht op heb, is een kind van God zijn. En dat is voor mij genoeg!
Ik heb dezelfde aandoening. Mooi wat je zegt. Zijn genade is genoeg inderdaad. En dat we Zijn kind zijn is genade.