en de buren weer tevree,
vraag ik mij peinzend af;
wat het in ons mensen is.
Dat wij zo graag de lijnen recht zien,
de kantjes geknipt
en de paden gebaand.
Zodat alles wat uitsteekt
als afwijkend wordt beschouwd,
(en ook niet helemaal vertrouwd).
Ook ik die dikwijls;
met het hoofd boven het maaiveld,
de gedachten elders
èn net iets langer dan de rest.
Alleen daarom al werd gepest.
Blijf jij gewoon wie je bent. Uitsteken boven het maaiveld, en dat blijven doen, geeft de grootste kans op wasdom en bloei! 😉
Je steekt prachtig af:-)
Ik heb liever die ene verdwaalde tulp in het grasveld dan een van de groene grassprietjes…
Laat ik dat nu juist het mooiste vinden, die sprietjes buiten de heg, die nieuwe jonge loten, en die dagdromers boven het maaiveld;) een mooi treffend gedicht dat iets te zeggen heeft.
Dankjewel Coby. Jouw gedichten vind ik ook fijn om te lezen.