Ze was een bijzondere verschijning en ze wist dit. Tot grote ergernis van haar klasgenoten. Maar die waren niet alleen jaloers op haar uiterlijk, want er zaten wel meer mooie meisjes op school. De kift kwam voort uit haar grote talent voor de dans, haar welbespraaktheid en haar populariteit bij de leraren. Hoewel één haar ook niet kon uitstaan. Hij had avances gemaakt en daar was zij niet van gediend geweest. Sinds die tijd reageerde hij als een afgewezen pummel.
We hebben het over een opleiding voor dans in een middelgrote stad. En het meisje in kwestie heette Fee.
Fee was enigst kind. Haar moeder leidde een balletschool voor kinderen en haar vader was wetenschapper. Een malle combinatie die wonderwel werkte. Haar vader nam graag moeilijke woorden in de mond, waar Fee veel van opstak. Als kind al was ze, qua woordenschat, haar leeftijdgenoten ver vooruit. Haar mooie uiterlijk had ze aan haar moeder te danken. Dezelfde lange blonde lokken en blauw-grijze ogen. Dezelfde ranke gestalte.
Fee had moeten verhuizen vanwege haar aspiraties en woonde in bij haar moeders hartsvriendin Mary. Mary was meer dan een hospita voor Fee. Zij vormde een veilig toevluchtsoord voor het meisje, nu ver van huis.
Op de dansopleiding viel het namelijk echt niet mee voor Fee. In de groep, met alleen meiden, lag ze eruit. Haar taalgebruik werd als hoogdravend en arrogant gezien. Bovendien waren haar klasgenootjes al met jongens bezig. En die interesse deelde ze niet. Fee wilde dansen en anders zat ze wel met haar neus in de boeken.
Op een avond was er een klassenvergadering. Alleen de nare leraar was op school. Maar die zat op het terras een ketting te roken.
Een klasgenootje bood Fee een drankje aan. Ze verbaasde zich over dit vriendelijke gebaar. Dit was ze niet gewend. Ze dronk gretig want ze had dorst. Ze proefde geen bijsmaak, maar voelde zich al snel wankel op de benen staan en draaierig in haar hoofd worden. Ze zag haar klasgenootjes raar kijken. Sommige gretig, anderen onzeker, maar iedereen leek naar haar te kijken.
Haar benen hielden haar niet meer en ze viel en viel.. Haar val was van een eindeloosheid. Daarna werd alles zwart voor haar ogen.
Toen ze bijkwam wist ze even niet meer waar ze was. Op dat moment zag de bekende tegels van de schoolgang en een boel benen om zich heen. De kou uit de tegelvloer kroop over haar huid omhoog en maakte haar geest weer wakker. Ze hoorde een paar meiden praten en ving enkele woorden op: “verlammende drug, ze krijgt alles mee… “.Er werd er gelachen door iemand.
Fee lag als een zoutzak op haar buik. Het leek wel of zelfs haar ogen niet meer konden knipperen. Ze probeerde een signaal naar haar handen te sturen vanuit haar brein, maar haar handen zeiden: ‘nee, ik doe niet meer mee’. Hetzelfde verhaal volgde met andere lichaamsdelen. Het drong tot haar door; ze was overgeleverd aan de klas.
Plotseling voelde ze iets hards op haar hoofd en hoorde ze gezoem. Het was een tondeuse. Haar haar werd verwijderd alsof ze een schaap was. Een tekst schoot door haar hoofd: ‘als een lam dat naar de slachtbank geleid werd…’Ze herinnerde zich de christelijke school van vroeger en de tranen schoten in haar ogen.
De tondeuse-meid maakte haar werk af. Fee voelde een vreemde kou over haar schedel kruipen. Ze voelde zich naakt. De omstanders vonden het nu niet interessant meer en dropen af.
Men liet haar zo liggen, met één meisje om op haar te letten. Niet uit bezorgdheid maar om te zorgen dat ze er niet vandoor zou gaan.
Langzaam voelde Fee weer gevoel in haar handen, maar ze bleef stil liggen. Ook lette ze op dat ze bijna geen stemmen in de buurt hoorde. Toen ze aanvoelde ‘nu’ , krabbelde ze zo snel mogelijk overeind. Haar bewaakster, die naar haar mobile had zitten turen was verrast.
Hier maakte Fee gebruik van. Nog enigszins draaierig begon ze te lopen. En al lopend voelde ze haar krachten terugkeren en haar lichaam reageerde hierop impulsief. Met haar gazelle benen nam ze een spurt.
Ze hoorde haar bewaakster schreeuwen, maar rende dapper door; de gang door, de trap af en de deur uit…
Ze vluchtte naar haar kamer-adres en naar de omhelzing van Mary, die voor haar als een tweede moeder voelde. Fee zal nooit de uitdrukking op het gezicht van deze dame vergeten toen zij binnenstormde.
Mary schoor de stoppels van haar hoofd en zei: “je ogen komen nu nog mooier uit, ik zal ze opmaken.” Na de make-up gingen ze samen naar een dumpstore in de stad voor een – bij de coupe- passende look.
En zo ging Fee de volgende dag gewoon naar school. Ze zag eruit als een gothic meisje met vlammende ogen. Fier liep ze door de gang. Iedereen draaide zijn hoofd om haar na te kijken. ‘He Fee’ zei iemand bedeesd. En Fee dacht:”ik ben geen Fee. Ik ben één Feniks verrezen uit de as”. Ze glimlachte. Want ze was dan wel haar haar kwijt, maar niet haar zelfvertrouwen!
Dit verhaal is geschreven naar aanleiding van een droom. Ik droomde over wat Fee overkwam op de klassenavond en verzon er later het begin en de afloop bij.
Mooi verhaal! Hoe ze sterker wordt van iets dat pijn heeft gedaan…