Ben jij aardig voor jezelf?
Een vriendin belt je op. Lichtelijk in paniek vertelt ze over een blunder die ze heeft begaan. Ze schaamt zich rot en hoopt op steun van jou. Wat ga je tegen haar zeggen? Er zijn legio voorbeelden maar ik beperk me tot twee uitersten:
A ‘Hoe kan je nu zoiets stoms doen?! Ik ben blij dat ik niet in jouw schoenen sta”
B “Nou zeg; ook niet fijn. Echt rot voor je.”
Ik neem aan dat je voor B. kiest want je bent vast geen tactloos type.
stel je bent het zelf?
Maar wàt wanneer jij zelf degene bent die de blunder heeft begaan? Je schaamt je rot… Wat zeg je dan tegen jezelf in gedachten? Wat is jouw zogenaamde ‘zelf-spraak’ . Ben je dan ook zo begripvol of is het innerlijk gemopper niet van de lucht?
Ik betrap me bij zogenaamd kleine vergissingen dikwijls op een innerlijke criticus die mij genadeloos afkraakt met uitspraken in de trant van A. Met dit verschil dat ik dus wel in die schoenen sta….
Zó zou ik tegenover een vriendin nooit tekeer gaan. En wanneer een willekeurige ander dit soort dingen zou zeggen zou ik gaan steigeren. Maar ik mag het wel tegen mezelf zeggen? Dat is toch raar!
met twee maten meten
Ik meet dus met twee maten. De hoge meetlat voor mezelf en de menselijke maat voor anderen. Het schijnt dat vrouwen hier meer last van hebben dan mannen en dat dat weer te maken heeft met perfectionisme. Helaas hebben vrouwen dat ook vaak in hogere mate. Wij hebben sneller het idee dat we aan bepaalde voorwaarden moeten voldoen om erbij te horen en goed genoeg te worden bevonden. Hoewel het niemand helemaal vreemd is vrees ik.
Ik zou graag wat aardiger zijn voor mezelf. Hoe doe ik dat?
fouten horen erbij
Ik denk dat ik moet beginnen met onder ogen zien dat die meetlat te hoog ligt en dat fouten maken bij het leven hoort. Fouten horen bij het groeiproces als mens. Het is voor iedereen een vallen en opstaan in het leven. Als het goed is leer je er wat van en zo niet, dan moet er vaak nog een keer doorheen, tot je het doorhebt.
Aardig zijn voor mezelf betekent de nare gevoelens die falen met zich meebrengt aanvaarden en/of steun zoeken bij mensen die ik vertrouw. Daarbij mag ik weten dat deze gevoelens universeel zijn; ik ben dus echt niet de enige.
Joyce Meijer kan mijns inziens grappig spreken over het omgaan met jezelf. Zij zegt: “Je komt jezelf overal tegen; ga je naar de badkamer- daar ben je. Ga je naar de supermarkt – jij bent daar met je karretje en je lijstje met boodschappen. Kijk je in de spiegel – daar is jouw hoofd. Kortom: je kan maar beter goed met jezelf opschieten want je kan niet om jezelf heen!”
perfectionisme
Zij waarschuwt ook voor perfectionisme. Dat is namelijk heel wat anders dan je ergens voor inzetten. Met dat laatste is niks mis. Jezelf uitdagen om het goede te zoeken en te doen is een mooi en haalbaar doel. Wanneer het dan niet perfect is, is het ‘goede’ goed genoeg omdat je daar je best voor deed.
Perfectie nastreven leidt echter alleen tot teleurstelling en negatieve zelf-spraak omdat het niet haalbaar is.
Dit onder ogen zien en loslaten maakt dat ik mezelf met dezelfde compassie kan behandelen als een ander. Wanneer de innerlijke criticus de kop op steekt kan ik denken: wat onaardig zeg! Wat zou een goede vriendin tegen mij zeggen? Ik heb fantasie genoeg om iets aardigs te bedenken.
En jij? Ben jij aardig tegenover jezelf?
Ben ik aardig voor mijzelf? Vaak wel, maar niet altijd. Ik ben vooral aardig voor anderen, maar ook kritisch naar mijn medemens. Dan wens ik dat de balk in mijn eigen oog eerder zie dan de splinter in die van de ander.
Hoe herkenbaar, tegen een ander zal ik veel sneller zeggen dat ze dingen goed doen dan tegen mezelf ……
Bedankt voor je reactie Ingeborg.