De liefste list

deel 1 – Een zwerver met vlooien

Geen idee waarom hij mij eruit heeft geschopt. Ja, letterlijk geschopt! Ik vloog zelfs even door de lucht, maar landde op alle pootjes zoals een kat betaamt. Ik voelde wel een stekende pijn door mijn linker achterpootje en kon ineens niet meer gewoon lopen. Dus strompelde ik weg. Al ging het niet snel meer natuurlijk. Maar ik wilde zo ver mogelijk bij mijn baasje vandaan zien te komen.

Geen idee waarom hij mij eruit schopte. Misschien liep ik hem teveel voor de voeten. Ik heb veel aandacht nodig. Kan ik er wat aan doen? Ik ben nu eenmaal een knuffelkat en sprong steeds op schoot. Dat hij de krant zat te lezen interesseerde me niet. Ik begrijp toch niks van al dat papier, behalve dat het lekker warm is wanneer je je erin nestelt. Ook liep ik over zijn toetsenbord, terwijl hij bezig was en mocht ik graag zijn bord aflikken op een onbewaakt moment.

krijskat

Hij schreeuwde vaak dat ik niet zo moest schreeuwen. En het is waar dat ik niet normaal miauw. Tenminste in vergelijking met mijn soortgenoten. Ik klink meer als een kraai en krijs wanneer ik niet genoeg knuffels krijg. Had ie me maar meer moeten knuffelen toch?

Nu ben ik dus op zoek naar een nieuw huis. Het zwerversleven valt me lang niet mee. Geen eten op gezette tijd en geen aaitjes over de bol. Mijn poot doet pijn en ik heb me een jeuk!

Ik heb een doosje ontdekt in een tuin. Het staat onder de tuinbank, heel beschut. Hier rust ik om bij te komen.

De vrouw van de doos komt elke ochtend naar buiten. Ze ziet me wel en lijkt me niet kwaad gezind, maar ik ga er toch maar vandoor. Strompelend en al. Met mensen kun je niet zeker weten toch?

voer!

Vanochtend heeft ze brokjes buiten gezet. Dat vind ik lief van haar. Ik heb zo’n honger sinds ik van huis ben. Haar kat gedoogt mij ook. Hij gaat wel met een boog om mij heen. Het is geen ruziezoeker geloof ik. Het doosje is eigenlijk van hem. Hij heeft wel meer te doen dan erin liggen. Het is een struiner. Veel van huis. Ik zou het met zo,n lief vrouwtje wel weten. Ik zou veel thuis blijven en heel veel op haar schoot gaan zitten en me lekker laten aaien. Knuffelen is volgens mij heel gezond. Ik mis het enorm.

He, ze komt naar buiten en deze keer ga ik niet weg. Ik blijf stil in mijn doosje en zie haar billen boven me landen op de tuinbank. Ze praat zacht tegen mij. Wat een fijne stem heeft ze. Ik besluit het erop te wagen en klauter uit mijn doos en spring bij haar op schoot. Ze praat gewoon zacht door en kriebelt achter mijn oor. Zalig!

Ik wil hier niet meer weg en mag nu ook binnen komen. Verstoppertje spelen vind ik super. Ik kruip het liefst in de wasmachien. Daar voel ik me veilig. Mijn nieuwe vrouwtje legt er een matje in zodat ik lekker lig. Ze noemt me Muis omdat ik grijs ben en een zachte vacht heb. Ik vind alles best. Al zou ze me Mormel noemen…

een onverwachte wending

Je denkt dat het allemaal goed afloopt hè. Maar wat ze nu heeft gedaan begrijp ik niet! Ze heeft het asiel gebeld om mij op te laten halen. Ik ving wat op over dat mijn baas me dan terug zou kunnen vinden. Maar ik wil niet terug naar mijn baas. Die komt mij heus niet ophalen hoor! Ik wil ook niet gevonden worden door hem. Ik had zelf een huis gevonden. Begrijpen mensen niet hoe bijzonder het is wanneer wij hen uitkiezen. Dat is een voorrecht hoor.

Nu zit ik in een benauwd kooitje en voel me ellendig. Wat gaat er nu met mij gebeuren??

deel 2. vanuit het vrouwtje

Waarom ben ik zo stom geweest om Muis te laten ophalen door de man van het asiel?  Ik had hem toch ook al op de site voor vermiste dieren gezet. Was dat niet genoeg? Ik had hem gewoon moeten houden. Hij was net aan het wennen aan zijn leventje hier. En ik vond hem zo lief! Het moment dat hij bij mij op schoot kwam zitten, was ik al verkocht. Gijs doet dat zelden. Die is altijd de hort op.

Ik heb er nooit over nagedacht om het vrouwtje van twee katten te zijn. Maar het kan natuurlijk best. Gijs leek Muis ook te gedogen dus waarom zou ik het asiel niet bellen en Muis terugvragen? Ze zullen blij zijn dat iemand hem wil hebben. Erg jong leek hij mij ook niet. En dan dat stumperige pootje erbij. Ja, ik ga hem terughalen!

rare regels

Net het asiel gebeld en nu in tranen. Het mag niet….ik bedoel: ik mag Muis niet hebben omdat ik binnen het oude leef terrein van het beestje woon. En dan bestaat de kans dat de oude eigenaar hem op komt eisen en er ruzie van komt ofzo. Wat een onzin!

Wanneer zoiets gebeurt geef ik hem toch wel terug. Maar ik verwacht geen eigenaar omdat ik het gevoel heb dat Muis niet is weggelopen, maar eruit is geschopt. Ik kon pleiten wat ik wilde, de jongen aan de lijn bleef stug en nors.

de list

Mijn goede vriend Jaap komt op bezoek. Ik vertel het hele verhaal. Hij vindt het ook een belachelijke regel omdat het niet in het belang van het dier is. En voor mij niet fijn en daarom hebben we een list bedacht. Je voelt hem al aan komen… Inderdaad; Jaap gaat zich uitgeven voor de eigenaar van Muis. We moeten er wel een aannemelijk verhaal omheen breien. Hier komt het:

Allereerst de naam. Om Muis te laten reageren op Jaap, heette hij bij hem Pluis, vanwege de klank. Jaap moet ook foto’s hebben van Muis/Pluis. Gelukkig heb ik er een paar gemaakt, die Jaap kan rondmailen  naar asielen in de regio.

Dan probleem twee, hoe kwam Muis helemaal in Arnhem? Jaap woont in Zevenaar… We verzinnen een mooi verhaal dat de nieuwsgierige kat Pluis weleens in een vrachtauto gekropen is. Dat heeft hij nu wellicht ook weer gedaan…Ik kan weer lachen.

Zo gezegd, zo gedaan!

de thuiskomst

Jaap heeft gebeld. Het hele plan is voortreffelijk geslaagd. Muis is weer thuis!

Het gaat helemaal super hier. Ik heb twee geweldige katten. Een struiner en een huiskat, die ik veel kan knuffelen. Muis heb ik echter wel omgedoopt tot Monty, van Monty Phytons Flying Circus.

Dit omdat ik het idee heb dat hij wel eens door de lucht is gevlogen. Hoe ik daar nu bij kom??

Anne Stekhoven, 5 januari 2016. 5 reacties op De liefste list. Category: korte verhalen. Tagged: huisdieren.

About Anne Stekhoven

Sommigen kennen mij als Faith, blogster op Funky Fish.

View all posts by Anne Stekhoven