Ware schoonheid
Er was eens een vrouw met een speciale spiegel. Vroeger had hij haar vaak verteld dat ze mooi was, maar de laatste tijd was hij haar minder goed gezind. Eigenlijk vond ze hem onberekenbaar geworden, want hij vertelde elke dag wat anders…
De ene dag vertelde hij haar het oude, goede nieuws en ging zij tevreden de dag in. Zij liep dan fier door stad en land en zag soms mensen kijken. Ja, ze mocht er nog steeds best wezen. Ze zag het in een goedkeurende blik of een glimlach en het deed haar goed.
De andere dag zag zij een ouder wordende vrouw, met een vermoeid gelaat. Ze zag eruit alsof ze een ongeluk had gehad. “Maar dat is ook zo” dacht ze dan; “ik heb ook ongeluk gehad.” Haar spiegel toonde haar de pijn van haar lichaam, maar ook dat van haar ziel. Het had haar gezicht getekend en haar ogen stonden dof.
Ouder worden viel haar tegen, want ooit haalde ze een stukje zelfvertrouwen uit haar uiterlijk. Maar nu met die wispelturige spiegel kon zij daar niet meer van op aan. “Middelbare leeftijd” verzuchtte ze. “Waar is mijn jeugdigheid?” “Verleden tijd” zei de spiegel onbarmhartig “verleden tijd”!
De vrouw besloot de spiegel te gaan mijden. Maar dat viel nog niet mee. De ene keer noopte een vuiltje in het oog haar, er toch weer in te kijken. De andere keer voelde ze een puistje en werd de nieuwsgierigheid haar teveel. De keer daarop schouwde ze per ongeluk weer zijn kant op, om zich vervolgens kapot te schrikken.
“Het zal nooit wennen” mopperde ze dan: “Ik heb het wel, maar het is geen gezicht!
Ze probeerde zichzelf met haar ratio te overtuigen, want viel het niet heel erg mee allemaal? Ze was toch niet verminkt zeg! Stel je niet aan! Maar hoe goed haar ratio het ook uitlegde, zekerder werd ze niet.
Tot ze op een dag een vergeten boek ontdekte. Een boek dat ze allang niet meer had gelezen. Het ging over Hem, die haar had gemaakt. Die haar in de moederschoot had geweven. Ze las dat deze Schepper het hart aanzag en niet op het uiterlijk afging. En toen herinnerde ze zich ook weer de verhalen van vroeger, waar ze zo van had genoten. Ook las ze dat ze ooit naar deze Schepper zou terugkeren. Ze zou een nieuw lichaam krijgen, zonder pijn. Een gelaat zonder vlek of rimpel. Ze zou als een bruid voor Hem staan. Ze zag het voor zich.
Vanaf dat moment zei ze wanneer de spiegel weer lelijk deed: “jij zit ernaast. Ik ben een kind van God en zeer geliefd. Hij vindt mij prachtig, dus jij moet niet zo zeuren! Ze lachte naar zichzelf en ging met goede moed de dag in.
Wat was ze mooi.
Hoi Anne,
Wat een mooie website heb je. Dit verhaal sprak me het meeste aan, maar ik heb ook met plezier de andere verhalen/blogs
gelezen. Succes met verder schrijven.
Dankjewel voor je reactie Winny. Blij dit te lezen.
In één adem uitgelezen wat een mooi geschreven bemoedigend verhaal.
Dank je Boukje. Leuk dat je hier reageert.